Μερικές από τις πρώτες εξαγγελίες του Μάρτιν Σουλτς, υποψηφίου του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) για την καγκελαρία ήταν οι αλλαγές στην Ατζέντα 2010 του επίσης σοσιαλδημοκράτη -και τότε καγκελαρίου- Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Δηλαδή, λιγότερες συμβάσεις ορισμένου χρόνου στην αγορά εργασίας, περισσότερα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης για ανέργους, περισσότερα δικαιώματα συναπόφασης για τα συνδικάτα στις μεγάλες επιχειρήσεις, μέγιστη δυνατή αυτονομία στα ωράρια εργασίας, δωρεάν παιδεία, παράταση στον χρόνο πληρωμής του επιδόματος ανεργίας.
Πρόκειται για σημαντικές «διορθώσεις», όπως τις αποκαλεί ο Σουλτς, στις οδυνηρές περικοπές που είχε καθιερώσει παλαιότερα η περίφημη Ατζέντα 2010, με αποτέλεσμα να αποξενώσει ή ακόμη και να απομακρύνει πολλούς αριστερούς σοσιαλδημοκράτες από το SPD.
«Κάναμε λάθη κι εμείς, αλλά δεν αποτελεί ψόγο να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να προσπαθείς να τα διορθώσεις» τονίζει ο υποψήφιος καγκελάριος, ο οποίος σημειωτέον ανήκει στον λεγόμενο «κύκλο του Seeheim», δηλαδή την πιο συντηρητική τάση του SPD. Θα μπορέσει άραγε να ενσωματώσει στο δυναμικό του και την αριστερή συνιστώσα των σοσιαλδημοκρατών; Σε αυτή τη δύσκολη άσκηση ισορροπίας δεν τα είχε καταφέρει πάντως ο «προκάτοχός» του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (ο οποίος παραμένει τυπικά πρόεδρος του SPD μέχρι την επίσημη εκλογή Σουλτς, τον Μάρτιο).
Η κριτική στην Ατζέντα 2010 προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Γερμανικού Συνδέσμου Εργοδοτών, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών δεν έχει πλήρη εικόνα των στοιχείων για την αγορά εργασίας. Πάντως, ο Χάγιο Ρίμπζαμ, συνταξιούχος από το Χόμπεργκ της Έσσης και πρώην συνδικαλιστής, ο οποίος παρακολούθησε την ομιλία Σουλτς στο Μπίλεφελντ, δηλώνει κατενθουσιασμένος. «Όσα είπε ήταν διανθισμένα με πολλές πληροφορίες και στοιχεία για τη δουλειά των συνδικάτων, εγώ προσωπικά εντυπωσιάστηκα» επισημαίνει. «Μίλησε για τα προβλήματα του κόσμου, τους έδωσε προοπτική, ανέδειξε το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη» συμπληρώνει ο 69χρονος καθηγητής πανεπιστημίου Χέρμπερτ Βάσμαν.
Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να δικαιώνουν τον Σουλτς, καθώς φέρνουν τους σοσιαλδημοκράτες μετά από πολλά χρόνια στο 30% και μερικές φορές ακόμη και μπροστά από τους κυβερνώντες χριστιανοδημοκράτες της Α. Μέρκελ.
