Το περασμένο Σάββατο, ολοκληρώθηκε μακριά από τα φώτα της (ευρωπαϊκής) δημοσιότητας το ποδοσφαιρικό κύπελο της Αραβίας, «Arab Cup» στο Κατάρ, που για τη διοργανώτρια χώρα ήταν και μια πρόβα τζενεράλε για το Παγκόσμιο Κύπελο, που θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Νοεμβρίου.
Το γεγονός ότι για να γίνει αυτή η διοργάνωση θα διακοπούν μέσα στο χειμώνα τα «πανάκριβα» ευρωπαϊκά πρωταθλήματα για ένα περίπου μήνα δείχνει ότι ακριβώς οι οικονομικές προσδοκίες της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου είναι προφανώς μεγαλύτερες. Όπως και το γεγονός ότι η FIFA έχει κωφεύσει επανειλημμένα στις καταγγελίες για τους θανάτους χιλιάδων εργατών στα εργοτάξια της χώρας, κατά τη διάρκεια της κατασκευής γηπέδων, αλλά και έργων υποδομής.
Για το Κατάρ η διοργάνωση δεν έχει βεβαίως μόνο οικονομικό, αλλά και γεωπολιτικό ενδιαφέρον. Η χώρα θέλει αφενός να παρουσιάσει το καλό της πρόσωπο σε ολόκληρο τον πλανήτη και αφετέρου να εμφανιστεί ως ένας σημαντικός παίκτης/πρωταγωνιστής στον αραβικό χώρο. Οι διοργανωτές υπερηφανεύονται ήδη ότι πρόκειται για τη «μεγαλύτερη διοργάνωση που έχει γίνει ποτέ στην ευρύτερη περιοχή» και αισιοδοξούν ότι θα στείλουν ένα «θετικό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό μήνυμα του αραβικού κόσμου συνολικά».
Είναι πολλοί αυτοί που εκφράζουν τις αμφιβολίες τους για αυτή τη φιλοδοξία, αφού στις 22 αραβικές χώρες από τη Μαυριτανία στη βορειοδυτική Αφρική μέχρι το Ομάν στο νότιο-δυτικό άκρο της Ασίας ζουν περίπου 420 εκατομμύρια άνθρωποι με αρκετές διαφορές κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά, ακόμα και γλωσσικά. Μπορεί στον τελικό του Arab Cup, όπου παρεμπιπτόντως η Αλγερία κέρδισε με 2-0 την Τυνησία να κάθονταν στην εξέδρα ο πρόεδρος του βασανισμένου Λιβάνου Μισέλ Αούν και ο πρόέδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς, αλλά είναι σαφές ότι το Κατάρ θα εκπροσωπεί μάλλον το πλούσιο κομμάτι της Αραβίας.
Ακριβώς λόγω της οικονομικής του ισχύος το μικρό εμιράτο των 2,5 εκατομμυρίων κατοίκων ασκεί μεγαλύτερη επιρροή από ότι θα περίμενε κανείς λόγω μεγέθους. Η ανάμιξή του σε όλα τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής ήταν σημαντική.
Στάθηκε στο πλευρό των Μουσουλμάνων Αδελφών στην Αίγυπτο το 2011, στήριξε την επιχείρηση αποκαθήλωσης του Καντάφι στη Λιβύη, επιχείρησε να υπονομεύσει τον Ασαντ στη Συρία, στήριξε ισλαμιστικές δυνάμεις στην Τυνησία, ενώ πρόσφατα συνέβαλε στις προσπάθειες δυτικών κυβερνήσεων για τον σχηματισμό αερογεφυρών για τη φυγάδευση από το Αφγανιστάν ανθρώπων, που η ζωή τους θα βρισκόταν σε κίνδυνο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν. Και ας μην ξεχνάμε ότι στη Ντόχα, την πρωτεύουσα του εδρεύει και το «Αλ Τζαζίρα» το οποίο έχει πλέον καταστεί ένας παγκόσμιος παίκτης στο παιχνίδι της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Η «υπερβολική» του δραστηριότητα το έφερε σε αντιπαράθεση με άλλα ισχυρά εμιράτα της περιοχής, με αποκορύφωμα το «μποϋκοτάζ» της Σαουδικής Αραβίας και συμμάχων της το 2017. Οι επιπτώσεις της πανδημίας, αλλά και η προοπτική του Παγκοσμίου Κυπέλλου και οι συνδεδεμένες με αυτό μπίζνες έφεραν και πάλι κοντά τους πρώην αντιπάλους. Το Ριάντ στη Σαουδική Αραβία, το Ντουμπάι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το μικροσκοπικό νησιωτικό Μπαχρέιν ήρθαν πιο κοντά στη Ντόχα.
Τα εμιράτα και σουλτανάτα του Κόλπου μιλούν τώρα για την ανάγκη της συνεργασίας και του συντονισμού τους. Όλοι φιλοδοξούν μεσοπρόθεσμα να έχουν θετικές επιδράσεις στον τουρισμό τους με τη φιλοξενία οπαδών ή εθνικών ομάδων και τη διοργάνωση διάφορων παράλληλων εκδηλώσεων την περίοδο του Μουντιάλ.
Μεσοπρόθεσμα όμως θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα ενός ισχυρού και ενωμένου αραβικού κόσμου, το οποίο εκτός όλων των άλλων θα ενισχύσει και την υπερηφάνεια των εκατομμυρίων ανθρώπων αραβικής καταγωγής, που ζουν στην Ευρώπη.
Όπως εκτιμούν μάλιστα πολιτικοί αναλυτές ειδικευμένοι στην ιστορία της περιοχής, για να συμβεί αυτό δεν αποκλείεται να δούμε στο Μουντιάλ και κάποια συγκαλυμμένα πολιτικά μηνύματα, όπως αυτό που έστειλε ο προπονητής της Εθνικής Αλγερίας μετά την κατάκτηση του κυπέλλου, το οποίο αφιέρωσε στον «παλαιστινιακό λαό και ειδικά στους εγκλωβισμένους στη Λωρίδα της Γάζας».
Το 2022 θα είναι αναμφίβολα μια χρονιά, που θα μας αναγκάσει να ασχοληθούμε περισσότερο με τον αραβικό κόσμο, και αυτό όχι μόνο λόγω της «καινοτομίας» ενός χειμωνιάτικου Μουντιάλ.
