Η ευχή Ερντογάν για καταστροφή του Ισραήλ μετά την προσευχή για το Ραμαζάνι πριν λίγες ημέρες, προκάλεσε μεγάλη κρίση στις ήδη ταραγμένες σχέσεις Άγκυρας-Τελ Αβίβ, με τα Υπουργεία εξωτερικών των δύο χωρών να προβαίνουν σε "αιχμηρές" ανακοινώσεις.
Τροχοπέδη στις σχέσεις Άγκυρας-Τελ Αβίβ η εχθρότητα του Ερντογάν κατά του Ισραήλ
φιλοξενεί σχετικό με τα παραπάνω άρθρο του Alon Liel ,πρώην διπλωμάτη που υπηρέτησε ως πρεσβευτής στην Τουρκία και ως γενικός διευθυντής του Υπουργείου Εξωτερικών ενώ είναι λέκτορας στη Σχολή Διακυβέρνησης και Διπλωματίας του Πανεπιστημίου Reichman, στο οποίο προβαίνει σε σοβαρές επισημάνσεις που θα πρέπει να "αναγωστούν κατάλληλα από την Αθήνα", όπως παρακάτω:
Μπορεί να είναι προς το συμφέρον του Ισραήλ να διατηρήσει τις διπλωματικές του σχέσεις με την Άγκυρα μετά την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή και τη σημασία της για το ΝΑΤΟ, αλλά η αυξανόμενη εχθρότητα του Ερντογάν προς το Ισραήλ θα πρέπει να αποτελέσει φραγμό για τους αξιωματούχους στην Ιερουσαλήμ.
Μας απειλεί και από πάνω ο Αμερικανός υπ. Οικονομικών! «Σκεφτείτε πριν ανταποδώσετε, θα υπάρξει κλιμάκωση»
Η πολιτική πορεία του Ερντογάν
Παρακολουθώ στενά τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τα τελευταία 30 χρόνια. Έβλεπα να καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 μηνών από το τουρκικό ανώτατο δικαστήριο για την ασφάλεια και την οργή που προκάλεσε.
Τότε νόμιζα ότι η κοσμική, φιλοδυτική κυβέρνηση εκείνη την εποχή είχε κάνει λάθος , ωστόσο έκτοτε έχει αποδειχτεί ότι έχει δίκιο.
Ο Ερντογάν βγήκε από τη φυλακή, ίδρυσε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και συνέχισε να αλλάξει το πρόσωπο της Τουρκίας, πιθανόν για γενιές.
Πώς μπορεί όμως ο πρώην κρατούμενος να συλλάβει τον μοναδικό σημαντικό πολιτικό του αντίπαλο τρεις δεκαετίες αργότερα;
Επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος;
Θα κάνει ο Ιμάμογλου, δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, στην ισλαμιστική Τουρκία στο μέλλον, ότι είχε κάνει ο Ερντογάν στο κοσμικό κράτος του παρελθόντος;
Μάλλον όχι.
Ο Ερντογάν είναι ένας από τους μακροβιότερους πολιτικούς στον κόσμο. Δεν έχει χάσει ποτέ εκλογές. Την περασμένη δεκαετία, εδραίωσε έναν θρησκευτικό-εθνικιστικό συνασπισμό που φαίνεται άθραυστος.
Και τώρα μπροστά στα μάτια μας, διαμορφώνεται ένας νέος "κύκλος άμυνας".
Το "grosso colpo" του Τούρκου Προέδρου με τους Κούρδους
Η Τουρκία πρόκειται να ξεκινήσει ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Κούρδους αντάρτες, μετά από 40 χρόνια πολέμου. Εάν αυτές οι συνομιλίες επιτύχουν, δύο από τους φυλακισμένους Κούρδους ηγέτες - ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν και ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς θα αποφυλακίζονταν και θα ενίσχυαν την πολιτική εξουσία του Ερντογάν.
Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία θα επιτρέψει στους Κούρδους πολιτιστική αυτονομία στα νοτιοανατολικά της χώρας.
Ο Οτσαλάν, ο οποίος έχει ήδη φυλακιστεί για 25 χρόνια μετά την ισόβια κάθειρξη, θα μπορούσε να γίνει αντιπρόεδρος της Τουρκίας.
Απέναντι σε μια ισλαμιστική-εθνικιστική-κουρδική συμμαχία, ο Ιμάμογλου δεν έχει καμία τύχη.
Για να καταλάβει κανείς πραγματικά την έκταση της σκληρότητας του Ερντογάν, πρέπει να ανατρέξει στο 2013, που ήταν αναμφίβολα η πιο δύσκολη χρονιά του. Οι ισλαμιστές σύμμαχοι που υποστήριζαν τον Φετουλάχ Γκιουλέν συνειδητοποίησαν ότι αυτός και οι ανώτεροι υπουργοί του ήταν διεφθαρμένοι.
Η προηγούμενη ιδεολογική τους συμμαχία δεν μπορούσε να προστατεύσει εκατοντάδες χιλιάδες από τις διώξεις και την απίστευτη σκληρότητα του Ερντογάν.
Η βάση των ισλαμιστών που τον έφερε στην εξουσία χωρίστηκε σε πιστούς ή εχθρούς, ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος απαίτησε πίστη στο πρόσωπό του.
Δεκάδες χιλιάδες έχασαν τις δουλειές τους ή φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή διώχθηκαν, συμπεριλαμβανομένου του αστυνομικού και του δικαστικού της συστήματος.
Στην πορεία, η Τουρκία έχασε πολλά από τα δημοκρατικά της χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με την αρχή της φυσικής επιλογής, όπου επιβιώνουν μόνο οι ισχυροί, το Ισραήλ θα πρέπει να διατηρήσει διπλωματικές σχέσεις με την Τουρκία.
Θετικές οι τελευταίες εξελίξεις για τον Ερντογάν
Ο Ερντογάν είχε μια καλή πολιτική χρονιά που περιελάμβανε την κατάθεση των όπλων από τους Κούρδους, μια συμφωνία ασφαλείας με το νέο καθεστώς στη Συρία, την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ για δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο και την αυξανόμενη ευρωπαϊκή ανάγκη για τουρκική εμπλοκή στο ΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία είναι ένας ισχυρός περιφερειακός παίκτης.
Από την άλλη πλευρά, εάν τα ήθη, η ηθική και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να καθοδηγούν τις αποφάσεις πολιτικής, ο Ερντογάν είναι δικτάτορας και η ανοιχτή εχθρότητά του προς το Ισραήλ απαιτεί την άμεση διακοπή των διπλωματικών σχέσεων.
Θα ακολουθούσα αυτές τις οδηγίες.
Η "ανάγνωση" από την Αθήνα
Ορθότατα κατά την άποψή μας η Ελλάδα συσφίγγει ακόμη περισσότερο την πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, πετυχαίνοντας έτσι στην εξίσωση των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων να παρεμβάλλεται ως σημαντικός παράγων η φιλία-συνεργασία μας με το Τέλ Αβίβ.
Το σχέδιο Τράμπ για τη Λωρίδα της Γάζας άλλωστε, απέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος θεωρεί το Ισραήλ ως τον κυριότερο σύμμαχο της χώρας του στην περιοχή, τον οποίο υπερασπίζεται ακλόνητα.
Συνεπώς η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ισραήλ να είναι συνεχής και έντονη, το οποίο "διασφαλίζεται" με τον Ισλαμιστή Ερντογάν στην εξουσία της Τουρκίας που ονειρεύεται αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την δημιουργία Ισλαμικού στρατού για"απελευθέρωση" της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ ,και όχι από τον φιλοευρωπαϊστή-φιλοδυτικό Ιμάμογλου.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Κεμαλιστές του CHP, του κόμματος του Ιμάμογλου, σε σχέση με τα Ελληνοτουρκικά έχουν τις ίδιες με τον Ερντογάν επιθετικές βλέψεις και ακόμη χειρότερες σε βάρος μας, οπότε αν ανεβεί ο Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης στην εξουσία της Τουρκίας, δεν αναμένουμε κάποια ουσιαστική αλλαγή στις σχέσεις μας.
Τουναντίον η άνοδος Ιμάμογλου στην εξουσία θα φέρει κοντά Άγκυρα και Τελ Αβιβ, "λιώνοντας τον πάγο" στις σχέσεις τους, κάτι που δεν συμφέρει την Ελλάδα, ενώ δεν θα μας εξέπλητε κίνηση από τον Τράμπ για υπογραφή συμφωνίας αποκατάστασης των σχέσεων των δύο χωρών στα πρότυπα των "Συνθηκών του Αβραάμ", το οποίο θα ήταν πολύ επιζήμιο για την Αθήνα.
Τέλος ο Ιμάμογλου θα κάνει "ανοίγματα" προς την ΕΕ-ΗΠΑ, ισχυροποιώντας τη θέση της Τουρκίας ως πιστό και όχι ευκαιριακό σύμμαχό τους, όπως είναι τώρα με τον Ερντογάν, κάτι που πάλι δεν συμφέρει την Ελλάδα.
