Ζούμε σε μια χώρα όπου σχεδόν κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από την κρατική της δομή και λειτουργία. Όπου όλοι μας θα θέλαμε να ανήκουμε σε ένα διαφορετικό φορολογικό πλαίσιο, να είμαστε πιο αυτόνομοι και να μη δίνουμε λογαριασμό σε κανένα. Κι ενώ συμβαίνει αυτό, κανείς δεν είχε το θάρρος να μετατρέψει το σπίτι του σε ένα ανεξάρτητο κράτος. Τι είπατε; Δε μπορεί να γίνει; Κι όμως υπάρχει νομικό προηγούμενο. Όχι εδώ φυσικά. Αλλά στην Αγγλία. Εκεί όπου πριν από 50 χρόνια μια οικογένεια αποφάσισε να καταργήσει τη λογική και να αυτομολήσει. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το Πριγκιπάτο του Sealand.
«Μια επιθυμία για ελευθερία μακριά από την εξουσία». Με αυτή τη φράση περιγράφει τον θεμέλιο λίθο της γέννησης του Sealand ο Roy Bates, ένας ραδιοπειρατής οραματιστής. Ένας άνθρωπος που αποφάσισε να φτύσει στα μούτρα την λογιστική αντίληψη των κοινωνιών και να φτιάξει την ζωή του όπως εκείνος ήθελε. Αλλά και να δώσει την ευκαιρία σε πολλούς να δουν πως είναι να ξεφεύγεις από τα δεσμά.
Ήταν το 1950 όταν κατασκευάστηκε αυτό το μικρό φρούριο στα ανοιχτά της θάλασσας του Σάφολκ. 11 χιλιόμετρα απόσταση για την ακρίβεια. Σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, μέχρι τα 6 χιλιόμετρα θεωρούνται ιδιοκτησία του κράτους. Από κει και μετά είναι διεθνή ύδατα. Σε δύο τεράστιους κίονες από τσιμέντο και σίδερο ο Bates είδε το μέλλον του.
Το συγκεκριμένο φρούριο κατασκευάστηκε από τον Guy Maunsell για το βρετανικό ναυτικό, ώστε να προστατεύονται εκεί πλοία-κλειδιά για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ένα από τα 4. Κάθε φρούριο στέγαζε ως και 120 στρατιώτες.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1967, ο Bates πήγε με τη γυναίκα του και εγκαταστάθηκαν εκεί. Μαζί και τα παιδιά τους. Πάλεψε με την βρετανική γραφειοκρατία ώστε να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία τους. Τα κατάφερε. Κι όταν πέτυχε αυτό που ήθελε, ξεκίνησε η πορεία του Πριγκιπάτου του Sealand. Την ίδια στιγμή τα άλλα 3 αντίστοιχα φρούρια που είχαν χτιστεί, γκρεμίστηκαν. Η βρετανική κυβέρνηση δεν ήθελε να εμφανιστούν άλλες περιπτώσεις σαν τον Bates.
Εκείνος όμως είχε νικήσει ήδη. Έμεναν πια τα βασικά. Αρχικά, Πριγκιπάτο χωρίς πρίγκιπα δεν γίνεται. Ο Roy αυτοανακηρύχθηκε τέτοιος, η γυναίκα του Joan πριγκίπισσα και τα παιδιά τους ήταν οι υπήκοοι. Στην αρχή. Μετά άρχισαν να πληθαίνουν.
Σε αυτά τα 52 χρόνια που υπάρχει αυτό το κρατίδιο, οι κάτοικοι έχουν φτάσει ως και τους 50 κάποιες εποχές. Ο Bates είχε πει παλιότερα ότι κάθε μέρα έφταναν αιτήσεις από τη Βρετανία για να μετακομίσουν εκεί. Προφανώς και δεν δεχόταν παρά ελάχιστες. Ειδάλλως το όραμα του θα χαλούσε. Παρά το γεγονός ότι στα επίσημα έγγραφα του υπόλοιπου κόσμου δεν αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο, το Πριγκιπάτο λειτουργεί ως τέτοιο σε επίπεδο οργάνωσης.
Κάνει εισαγωγές και εξαγωγές, προστατεύει τα σύνορα του και δείχνει τις διαθέσεις του όταν νιώθει ότι απειλείται. Μέχρι που έχουν σημειωθεί προειδοποιητικές βολές προς το βρετανικό ναυτικό που είχε πλησιάσει πέραν του επιτρεπόμενου ορίου το Sealand. Αυτό έγινε το 1968.
