Τους «βασιλιάδες των επιθέσεων», τους  πυραύλους Τόμαχοκ, έβγαλε από το οπλοστάσιο των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ για να χτυπήσει σήμερα τα ξημερώματα τη Συρία.

Στη γλώσσα των Ινδιάνων, tomahawk είναι το τσεκούρι του πολέμου, ωστόσο ο εν λόγω πύραυλος εμφανίστηκε σε δράση το 1983, ως απάντηση των Αμερικανών στον τεράστιο ανταγωνισμό των εξοπλισμών με τους Σοβιετικούς. Πρόκειται για έναν long range (μεγάλου βεληνεκούς) πύραυλο που μπορεί να εκτοξευθεί τόσο από πλοία επιφανείας, όσο και από υποβρύχια και αεροπλάνα.

Ο Τόμαχοκ είναι ένας υποηχητικός τηλεκατευθυνόμενος πύραυλος χαμηλού υψόμετρου που μπορεί να πλήξει τον στόχο του κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και κοστίζει σχεδόν 1 εκατομμύριο δολάρια.

Το μεγάλο προσόν του Τomahwak είναι ο τρόπος που πετάει μέχρι να πλήξει τον στόχο του. Το υπερσύγχρονο σύστημα GPS που διαθέτει και το κομπιούτερ του, που διαβάζει την επιφάνεια του εδάφους, αυξομειώνουν το ύψος του πάνω από βουνά και πεδιάδες και το κρατάνε πάντα χαμηλά από την επιφάνεια. Αυτό τον καθιστά αόρατο από τα εχθρικά ραντάρ και την εχθρική αεράμυνα. Ουσιαστικά λένε πως «όταν τον δεις είσαι ήδη νεκρός».

Οι ΗΠΑ έχουν στο οπλοστάσιο τους περισσότερους από 8.000 τέτοιους πυραύλους οι οποίοι μπορούν να φέρουν και γόμωση με πυρηνικά.
Στον πόλεμο του Κόλπου το 1991 εκτοξεύθηκαν 288 Tomahawk, στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1999 εκτοξεύθηκαν 218, στον δεύτερο πόλεμο στον Κόλπο εκτοξεύθηκαν 725, ενώ στη Λιβύη τουλάχιστον 200 Tomahawk, είχαν πλήξει στόχους του Καντάφι.

Οι Τόμαχοκ έχουν εξαιρετικά μεγάλη ακρίβεια με CEP που φτάνουν τα λίγα μέτρα. Χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για σταθερούς και ιδιαίτερα θωρακισμένους στόχους. Οι στόχοι αυτοί είναι συνήθως εγκαταστάσεις παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αποθήκες πυρομαχικών και όπλων, εγκαταστάσεις Διοίκησης, Ελέγχου και Επικοινωνιών (οι γνωστοί C3 στόχοι).

Η εκτόξευση και η προώθηση και η δυσκολία εντοπισμού
Οπως αναφέρει το ekeo.gr μετά την εκτόξευσή του η προώθηση γίνεται σε δύο στάδια.
Το πρώτο στάδιο χρησιμοποιεί ένα στερεό προωθητικό καύσιμο.
Το δεύτερο γίνεται μέσω ενός κινητήρα τούρμπο μέχρι το στόχο.
Η δυσκολία εντοπισμού του από τα ραντάρ έγκειται στο γεγονός ότι πετάει σε χαμηλό ύψος (έως 100 μέτρα) και έχει πολύ μικρή επιφάνεια (ενεργό διατομή).
Ακόμη ο κινητήρας του δεν εκπέμπει πολύ θερμότητα και έτσι οι ανιχνευτές υπέρυθρης ακτινοβολίας δεν μπορούν να τον εντοπίσουν.
Τα συστήματα καθοδήγησης του είναι είτε δορυφορικά (GPS) είτε ανίχνευσης εδάφους (TERCOM) είτε συνδυασμοί αυτών.
Στο τελευταίο στάδιο, δηλαδή λίγο πριν προσκρούσει στο στόχο, κάνει ψηφιακή σύγκριση του στόχου που συναντάει και αυτού που έχει στη μνήμη του (DSMAC).