Το 1979 και το 1980, και το 1982 έως το 1983, το επάγγελμα στο Ηνωμένο Βασίλειο με το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονίας ήταν αυτό του κτηνιάτρου. Αυτό ισχύει τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες.
Σε μια πιο πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη από το 2001 έως το 2005, υπήρξε μια σημαντική μεταβολη. Οι άνδρες κτηνίατροι ήταν εκτός των 30 πρώτων επαγγελμάτων σε αυτοκτονίας , αλλά οι γυναίκες παρέμειναν τρίτες , πίσω από τους αθλητές και τους καλλιτέχνες.
Ο υψηλός αριθμός αυτοκτονιών μεταξύ των κτηνιάτρων της Βρετανίας σπάνια αποτελεί θέμα συζήτησης στη χώρα. Η άμεση υπόθεση που κάνει πρώτα κανείς είναι ότι πρέπει να έχει να σχέση με το συναισθηματικό άγχος που προκαλεί η ευθανασία των ζώων. Και ενώ αυτό είναι ένα κομμάτι του παζλ, δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο.
Όπως εξηγεί ο Δρ. Άλιστερ, ένας συνταξιουχος κτηνίατρος, η ευθανασία ζώων είναι μέρος της δουλειάς των κτηνιάτρων και την βλέπουν ως μια θετική πράξη για τα ζώα που υποφέρουν. Δεν τους φορτίζει η ίδια η ευθανασία σε βαθμό επικίνδυνο για τη ψυχική τους υγεία.
Αυτό που όπως συμβαίνει είναι πως η διαδικασία του να σταματάς το ζώο από το να υποφέρει με ευθανασία, κάνει στους κτηνίατρους τον θάνατο να μοιάζει ως μια φυσιολογική λύση στα προβλήματα. Η εξοικίωση με την ευθανασία είναι αυτή που κάνει την αυτοκτονία εύκολη όταν προκύπτουν αδιέξοδα.
Μια διαπίστωση, πραγματικά συγκλονιστική.
