Με ένα κείμενο – «φωτιά» στο Facebook, ο λεβέντης παπά Ανδρέας από τα Ανώγεια της Κρήτης στηλιτεύει όλους αυτούς που λέρωσαν με τις ιδεοληψίες την ιερή σημασία της ελληνικής σημαίας στα διάφορα φεστιβάλ ισότητας

Διαβάστε τα συγκλονιστικά λόγια του Κρητικού ιερέα:

Γαλάζιο και λευκό, θάλασσα και αφρισμένα κύματα, αγώνες, Μπλε και Άσπρες οριζόντιες
γραμμές, εννέα στο αριθμό τους, όσες οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής
Επανάστασης, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ‘Η ΘΑΝΑΤΟΣ», με έναν Σταυρό στο κοντάρι της που ορίζει,
συμβολίζει και στέλνει το μήνυμα των Ελλήνων για την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη αλλά
και τη συμμετοχή της εκκλησίας στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ…………..

Στην Σκιάθο το 1807 σχεδιάστηκε η πρώτη Ελληνική σημαία, υφάνθηκε, ευλογήθηκε για να
υψωθεί στην Μονή Ευαγγελίστριας όπου ο μοναχός Νήφωνας όρκισε στο Ευαγγέλιο τους
οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Άνδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη
Σταθά, Νικοτσάρα κι άλλους, μετά από σύσκεψη που έκαναν, για να καταστρώσουν το
σχέδιο δράσης τους.

Σε όλες τις μάχες, σε όλες τις επαναστάσεις του Εθνους μας, σε όλους του πολέμους, με
πρώτη τη σημαία μας, χιλιάδες των χιλιάδων άνδρες και γυναίκες, ακόμα και μικρά παιδιά
ύψωσαν το ανάστημα τους, άντεξαν σε κακουχίες με το όνειρο της Ελευθερίας, της
Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου. Οι αγώνες μας και η σημαία μας ποτέ
δεν έμειναν περιχαρακωμένα στα όρια και τα σύνορα της Ελλάδας. Άπλώθηκαν και
αναγνωρίστηκαν από όλο τον κόσμο δεδομένου ότι κάθε αγωνιστής της χώρας και της
σημαίας μας, δεν αγωνιζόταν μόνο για τα συμφέροντα της Ελλάδας αλλά για να αποδείξει
σε ολόκληρη την οικουμένη πως, ο άνθρωπος πρέπει να έχει ελεύθερο τόπο, ελεύθερη ζωή,
ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη παιδεία κυρίως όμως να σέβεται ο ένας άνθρωπος τα
δικαιώματα κάθε άλλου.

Με αυτό το δεδομένο, στη χώρα τούτη διατηρούμε ως αρχή και πιστεύω μας το ότι: «Ολοι
είμαστε διαφορετικοί… Ολοι είμαστε ίσοι». Σε όλους τους αγώνες του Εθνους οι Ελληνες
υπερασπίστηκαν με την ζωή τους το Ιερό αυτό σύμβολο, το σήκωσαν και το στήριξαν
αψηφώντας το θάνατο και ονειρευόμενοι το μέλλον ενός τόπου, μιας χώρας ενός
ολόκληρου κόσμου.

Είναι η ίδια σημαία για την οποία μαθητές και φοιτητές, έπεσαν δίπλα της αγωνιζόμενοι.

Είναι η ίδια σημαία που οδήγησε τους αγωνιστές της Ελευθερίας με πίστη και χαμόγελο,
αγόγγυστα να αμυνθούν των δικαίων της γενιάς και της γης τους σεβόμενοι πάντα και τη
νίκη και την ήττα. Σεβόμενοι πάντα και τον αδύναμο και τον δυνατό.

Γιατί, τούτη η σημαία ποτέ δε σταμάτησε, όσο και αν ταλαιπωρήθηκε να ανεμίζει και να
ορθώνει το ανάστημα της σε καιρούς δύσκολους και αλλοπρόσαλλους εχθρούς.

Στέλνοντας το μήνυμα πως το να μένεις αγέρωχος με ή χωρίς τραύματα δεν είναι μόνο
θέμα αξιών αλλά και θέμα πίστης και αγάπης προς τον άνθρωπο. Θέμα σεβασμού και
διάκρισης απέναντι σε κάθε κακόβουλο, μοχθηρό, άδικο, που στο δείλι της ημέρας μπορεί
και να καταλάβει το λάθος του και να επανορθώσει.

Η σημαία μας στην οποία πάνω ορκιστήκαμε, σκουπίσαμε το δάκρυ μας, αφήσαμε το χάδι
και το φιλί μας, το αίμα και τον ιδρώτα μας, δεν «ρώτησε» ποτέ, ούτε το χρώμα του
δέρματος, ούτε τους χτύπους της καρδιάς, μήτε τη μόρφωση ή το ύψος του πλούτου ή της
φτώχειας μας. Δεν «ρώτησε» την καταγωγή μα ούτε σε τι θεό πιστεύουμε. Γιατί ήταν πάντα
σίγουρη, από τη γέννηση της, ότι το μόνο που όφειλε να πράττει, να κάνει ως Σημαία, ως
Γαλανόλευκη, είναι να αγωνιστεί, να σκιστεί, να πονέσει για να μπορεί στους αιώνες των
αιώνων να φυλάτει να σκεπάζει καθετί και κάθε έναν και μία ξεχωριστά, που είτε
αγωνιζόταν είτε κουβαλούσε το δίκαιο. Άλλά και όλους όσους ζούσαν και λειτουργούσαν
μέσα στο λάθος, αλλά στο τέλος της μέρας πληρούσαν τις προϋποθέσεις να ζητήσουν
συγνώμη για το λάθος ή να κοιτάξουν με αλήθεια, όλα όσα μπορεί προγενέστερα να
κοίταζαν με το ψέμα ή το λάθος.

Η Σημαία μας, η γαλανόλευκη, μας έμαθε να είμαστε υπομονετικοί, συγχωρητικοί, να
δείχνουμε το δρόμο της επιμονής στο δίκαιο και του αγώνα για το ορθό, το ορθόδοξο, το
υπέροχο. Ολα εκείνα δηλαδή που δεν κρατούσαν και δεν κρατούν το φως στο σκοτάδι, αλλά
το απλώνουν σε ολόκληρη την Ελλάδα σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου γη και ουρανός.
Άυτή τη σημαία το μόνο που ζητάω, το μόνο που ζητάμε είναι να τη σεβόμαστε, να την
κοιτάζουμε με δέος, να ακολουθούμε τον κυματισμό της, να την αφήνουμε να «πλέει στο
μπλε και το άσπρο της, χωρίς προσθήκη υπερβολών κυρίως όμως χωρίς να την λερώνουμε
με πράξεις, ατιμίας, ασέβειας, δίχως απροσεξίες μνήμης, χωρίς προσθήκες ακατανόητες
ακόμη και αν αυτές μπορούν να χωρούν στο ότι: «Ολοι είμαστε διαφορετικοί… Ολοι είμαστε ίσοι»