Αλήθεια εάν ξέραμε το «γιατί» του πόνου και της δοκιμασίας μας, θα υποφέραμε λιγότερο; Σαφέστατα και όχι. Δεν πονάμε επειδή δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν αντέχουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους ή κάποιο πολύ δικό τους άνθρωπο, κι είναι άνθρωποι πιστοί, της εκκλησίας, κι όμως πονάνε. Και πονάνε όχι γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό ή στην Ανάσταση του Χριστού μας, αλλά διότι τους λείπει ο άνθρωπος τους. Δεν πονάει η έλλειψη ερμηνείας αλλά η απουσία του αγαπημένου μας. Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνει το μυαλό μου αλλά δεν το χωράει η καρδιά μου. 

Αισθανόμαστε κενό, όχι στο μυαλό αλλά στην καρδιά, στην ψυχή, στο κορμί, η αγκαλιά μας είναι άδεια όχι ο νους μας. Πείτε όσες καλές, έξυπνες και ωφέλιμες ερμηνείες θέλετε γι αυτό που συνέβη σε μια μάνα που έχασε το παιδί της, ή σε έναν άνθρωπο που περνάει μια σκληρή δοκιμασία, δεν θα τον αναπαύσετε διότι απευθύνεστε το μυαλό του ενώ εκείνου πονάει η καρδιά του. Κάντε προσευχή, να έρθει η Χάρις, να τον ακουμπήσει ο Θεός, και τότε θα δείτε δίχως καμία ερμηνεία να ησυχάζει, να ειρηνεύει, να γλυκαίνει η πίκρα του θανάτου και η μοναξιά του σταυρού του. 

Γι’ αυτό όταν πονάει ένας φίλος μας, υποφέρει ο σύντροφος μας, πενθεί ενας δικός μας άνθρωπος, αφήστε τις έξυπνες εκ του ασφαλούς ρητορείες, τι είπε το τάδε γέροντα ή άγιος, αφήστε τα φλυαρίες που φανερώνουν το δικό σας άγχος και απιστία, και προσευχηθείτε. Πάρτε τον άλλο μια αγκαλιά, κρατήστε του το χέρι, γιατί το σώμα δεν ξέρει να λέει ψέματα. Εάν είναι αληθινό αυτό που κάνετε εκείνη την ώρα, εάν αυτό που πιστεύεται εχει αγγίξει την δική σας καρδιά θα το μεταδώσετε ως καθαρή ενέργεια, φως θα πάει στην ψυχή του άλλου, ανάπαυση θα νιώσει. Σιωπήστε και αφεθείτε στην προσευχή, πιστέψτε με θα νιώσει πολλά περισσότερα από τα φτωχά σας λόγια. 

Δεν είναι όλα νους, μυαλό, λόγια και λέξεις. Υπάρχει και μια άλλη γλώσσα εκείνη της ψυχής, εκείνη της προσευχής. Μια από τις μεγαλύτερες μορφές απιστίας, είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε την δύναμη της προσευχής. Ότι δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός μπορεί να δώσει λύσεις εκεί που η ανθρώπινη λογική, ερμηνεία και δύναμη τερματίζει. Όσο ο πολύπαθος Ιώβ ρωτούσε με το νου να λάβει απαντήσεις για τις δοκιμασίες που τον βρήκαν και δεν καταλάβαινε τίποτε απολύτως. Πότε λύθηκαν οι απορίες του; Όταν γεύτηκε την Χάρη της παρουσία του Θεού στην καρδιά του. Τότε δίχως να πάρει καμία απάντηση δεν είχε πλέον καμία ερώτηση!! Διότι η Χάρις του Θεού έξω από κτιστά ρήματα, λέξεις και έννοιες μας πληροφορεί σε ένα βαθύτερο επίπεδο για την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι μια ιδέα που πρέπει να μάθουμε αλλά ένα πρόσωπο που χρειάζεται να γνωρίσουμε, εκείνο του Χριστού. 

π. Λίβυος: Μην Απελπίζεσαι

Είχε πάει κάποτε σε έναν ιερέα, μια κυρία που είχε χάσει την κόρη της, να καταθέσει το πόνο της, τον θυμό και την οργή της απέναντι στο Θεό και στο κακό που βρήκε την οικογένεια της. Εκείνη πίστευε ότι ο ιερέας θα ταραζόταν και θα προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον Θεό, να τον δικαιώσει ή να αμυνθεί στις επιθέσεις της. Δεν έκανε όμως τίποτε από όλα αυτά. Απλά την άκουσε, την άφησε να πει ότι ήθελε. Να μαλώνει ώρα με τον Θεό και να του τα λέει έξω από τα δόντια. Όταν τελείωσε, της είπε. «θέλεις τώρα να προσευχηθούμε παρέα…», «Αν και έχω θυμό μαζί του, ναι, η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει…», ο ιερέας της έπιασε το χέρι και άρχισαν να προσεύχονται, τότε μπήκαν μέσα σε ένα «σύννεφο» χάρις που τους πήγαινε όπου ήθελε εκείνο και χάθηκαν εκείνοι από το εγώ τους. Όταν σταμάτησαν την προσευχή, σκέψεις, φόβοι, ερωτήματα, αναστάτωση όλα είχαν εξαφανιστεί και την θέση τους είχε λάβει μια βαθιά γλυκύτητα, μια αίσθηση Παρουσίας του Θεού, μια βαθιά εμπιστοσύνη ότι Εκείνος ξέρει και έχει σχέδιο για όλα. Ότι η κόρη της ήταν καλά αφού ήταν Μαζί Του. Αυτός όμως δεν της το είπε κάποιος αλλά το ένιωσε, το έζησε. Ήξερε πλέον και ότι μια μέρα θα γνωρίσει με την καρδιά της γιατί έγινε ότι έγινε, αφού η καρδιά βλέπει και ο νους μονάχα κοιτάει… 

Μια μέρα, όλα θα ξεκαθαρίσουν και θα έχουν νόημα. Θα μπορείτε να πείτε, «Γι' αυτό το επέτρεψε αυτό ο Θεός στη ζωή μου!» Μέχρι τότε, ο Θεός θέλει να τον εμπιστευτείς.