Μπορείτε να φανταστείτε έναν στρατηγό που μέχρι πρόσφατα διοικούσε χιλιάδες άντρες να περνά ξαφνικά στην άλλη πλευρά, προσπαθώντας να ξεκάνει τώρα τους συμπατριώτες του;

Εκεί που μέχρι πρότινος ο εχθρός ήταν ο άλλος, πλέον η διάκριση φίλου και αντιπάλου παύει να διαπερνιέται αντιφατικά, καθώς οι συμμαχίες γίνονται εύπλαστες και αλλάζουν συνεχώς.

Όσο για τους στρατιώτες, εκεί που ο στρατηγός ήταν ο απόλυτος εχθρός, τώρα τον έχεις στις τάξεις σου να σε διοικεί, αν και πιθανότατα κανείς δεν νιώθει ήσυχος για τον πατριωτισμό και την αξιοπιστία του στρατιωτικού επικεφαλής!

Η παγκόσμια ιστορία βρίθει από τέτοια παραδείγματα κι εμείς οι Έλληνες έχουμε τον Αλκιβιάδη ορόσημο εδώ. Λένε ότι κανείς άλλος δεν πρόδωσε τόσους πολλούς και δεν διέτρεξε τέτοια διαδρομή όσο ο Αλκιβιάδης, κι όλα αυτά για να επιστρέψει τελικά εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Ο χαρισματικός Αθηναίος αυτοεξορίστηκε στη Σπάρτη, παρέχοντάς τις πολύτιμες στρατιωτικές συμβουλές, αν και σύντομα θα διέπραττε νέα ύβρη, κάνοντας εχθρούς Αθήνα, Σπάρτη και συμμαχικές ελληνικές πόλεις, γι’ αυτό και κατέφυγε στους Πέρσες!

Τους οποίους πρόδωσε φυσικά για να ετοιμάσει τη θριαμβευτική του επιστροφή στην Αθήνα. Έπειτα από μια σειρά επεισοδίων, αυτοεξορίστηκε στη Θράκη θέλοντας να ιδρύσει δικό του βασίλειο, γεννώντας ένα ιστορικό ορόσημο τυχοδιώκτη ανθρώπου που άλλαζε στρατόπεδα σαν τα πουκάμισα.

Και δεν ήταν φυσικά ο μόνος…

Ζαν-Μπαπτίστ Μπερναντότ: Ο προδότης του Βοναπάρτη

Συγγενής του Βοναπάρτη εξ αγχιστείας (από την πλευρά της Ιωσηφίνας), ο Μπερναντότ αναρριχήθηκε γρήγορα στη στρατιωτική ιεραρχία, κατακτώντας κάποια στιγμή τον βαθμό του αρχιστράτηγου της Μεγάλης Στρατιάς και μετρώντας για τον Ναπολέοντα μια σειρά από εμφατικές νίκες μεταξύ 1805-1809. Οι περίπλοκες σχέσεις των δύο αντρών και η καχυποψία του Βοναπάρτη για τον υπουργό Πολέμου του θα τους αποξενώσουν κάποια στιγμή και ο Ναπολέοντας θα τον απομακρύνει τελικά από τα καθήκοντά του.

Η φήμη του ωστόσο ως έξοχου στρατηγού και οι ισχυρές του διασυνδέσεις θα τον στέψουν αναπάντεχα πρίγκιπα της Σουηδίας και το 1813 ο διάδοχος του σουηδικού θρόνου θα αναλάβει και την αρχιστρατηγία του στρατού της. Κι έτσι όταν ο Βοναπάρτης εισέβαλε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, ο Μπερναντότ πρόσφερε τη στρατιωτική του συνδρομή στον τσάρο με αντάλλαγμα τη Νορβηγία. Παρά το γεγονός ότι η συμφωνία με τον Αλέξανδρο Α’ δεν τελεσφόρησε, ο Μπερναντότ δεν ξέχασε ποτέ το άσβεστο μίσος του για τον γάλλο αυτοκράτορα, κατά του οποίου βάδισε με τα συμμαχικά του στρατεύματα το 1813, στη Μάχη της Λειψίας, τη μεγαλύτερη και πιο αιματοβαμμένη μάχη των Ναπολεόντειων Πολέμων.

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής του θριάμβου της Λειψίας, πλήρως αποδεσμευμένος πια από τη γαλλική κηδεμονία, αφιερώθηκε ολόψυχα στη νέα του πατρίδα, στην οποία διαδέχτηκε τελικά το 1818 στον θρόνο τον Κάρολο ΙΓ’ ως Κάρολος ΙΔ’. Ο Βοναπάρτης στα απομνημονεύματά του ισχυρίστηκε γενναιόδωρα ότι ο στρατηγός του και βασιλιάς πια της Σουηδίας δεν ήταν προδότης, παρά μόνο αχάριστος άνθρωπος. Όταν το 1814 ο Μπερναντότ πήγε να διαπραγματευτεί την παράδοση γαλλικού φρουρίου στον στρατό του, ένας γάλλος στρατιώτης τον πυροβόλησε, παρά τη λευκή σημαία που είχε σηκώσει το οχυρό. Όταν τον ρώτησαν για την απείθειά του, ο οπλίτης είπε ότι προσπάθησε απλώς να ξεκάνει έναν προδότη της πατρίδας του…

Αντρέι Βλασόφ: Ο αποστάτης του Κόκκινου Στρατού

Ο σοβιετικός στρατηγός του Κόκκινου Στρατού υπερασπίστηκε το 1941 τη Μόσχα με τέτοια γενναιότητα και αποτελεσματικότητα που έλαβε το προσωνύμιο «Ήρωας της Μόσχας». Κατόπιν, η όλη πορεία του της αυτομόλησης στις τάξεις του εχθρού είχε ενδεχομένως να κάνει περισσότερο με απελπισία παρά με προδοσία. Διοικητής το 1942 συντάγματος που προσπάθησε να απαλλάξει το Λένινγκραντ από την πολύμηνη πολιορκία του, ο στρατηγός έπεσε στα χέρια των Ναζί, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του.

Όντας σε κατάσταση ομηρίας, αυτομόλησε στον εχθρό και ανέλαβε τη διοίκηση του σκιώδους Ρωσικού Απελευθερωτικού Στρατού, ένα τάγμα αποτελούμενο από ρώσους αιχμαλώτους πολέμου και πολιτικούς αντιφρονούντες του κομμουνισμού δηλαδή που συμμάχησαν με τον γερμανό επίδοξο κατακτητή για να διώξουν τον Στάλιν και να απελευθερώσουν τη Ρωσία από το «κόκκινο» καθεστώς. Παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ δεν εμπιστευόταν καθόλου τον Βλασόφ και το αξίωμα του τελευταίου ήταν συμβολικό, όταν το 1944 οι Ναζί ήταν πια απεγνωσμένοι, ο Βλασόφ ανέλαβε δράση με τους 50.000 στρατιώτες του.

Κατόπιν προσπάθησε να παραδοθεί με τις δυνάμεις τους στους Αμερικανούς στην Τσεχοσλοβακία, το πιο σίγουρο στοίχημα που θα μπορούσε να κάνει για ενδεχόμενο μεταπολεμικό έλεος, αν και οι Σύμμαχοι δεν φαίνονταν διατεθειμένοι να φανούν ελεήμονες στους προδότες: τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν στους Σοβιετικούς, οι οποίοι τον εκτέλεσαν τελικά το 1946…

Αλάριχος Α’: Ο βασιλιάς των Βησιγότθων που κατέκτησε τη Ρώμη

Ο ηγεμόνας του γερμανικού φύλου πέρασε στα κιτάπια της Ιστορίας ως ο πρώτος βασιλιάς βαρβαρικής φυλής που κατάφερε να κατακτήσει τη Ρώμη (410 μ.Χ.), προσυπογράφοντας την πτώση της πάλαι ποτέ πανίσχυρης αυτοκρατορίας. Πριν από αυτά βέβαια ήταν ένας πιστός και πετυχημένος στρατηγός της Ρώμης, έχοντας ασπαστεί τον χριστιανισμό, και μετρώντας μεγάλες νίκες για λογαριασμό της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όταν όμως οι Ρωμαίοι τον πρόδωσαν μη εκχωρώντας τα δικαιώματα της γης όπου σκόπευε να εγκατασταθεί με τον λαό του, ο Αλάριχος Α’ συγκρότησε στρατό ως μέσο πίεσης στη Ρώμη, αξιώνοντας πια την αξία της γης σε χρυσό.

Κατά την επιδρομή του στην Ελλάδα, που συνοδεύτηκε από θηριωδίες και εκτεταμένες σφαγές, στο κατόπι του βγήκε εκ μέρους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Στηλίχων, ο οποίος εγκλώβισε κάποια στιγμή τον Αλάριχο τον Μέγα στην Ηλεία και είχε την ευκαιρία να τον καταστρέψει, αν και ο Αρκάδιος τον ανακάλεσε ύποπτα πίσω. Κατόπιν ο Αλάριχος στέφθηκε διοικητής δυνάμεων του Ανατολικού Κράτους(!), αποκτώντας τη ρωμαϊκή διοίκηση που τόσο αποζητούσε, αν και σύντομα η Ρώμη θα το πλήρωνε αυτό με την καταστροφή της Αιώνιας Πόλης τον Αύγουστο του 410 μ.Χ. Στις τάξεις του στρατού του είχαν ενταχθεί μερικές χιλιάδες αποστάτες των δυνάμεων της Ανατολικής Αυτοκρατορίας…

Άλμπρεχτ φον Βάλενσταϊν: Ο «όπου φυσάει ο άνεμος» στρατάρχης

Καιροσκόπος και τυχοδιώκτης, ο βοημός στρατηγός ανήλθε γρήγορα τις τάξεις του στρατού της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όταν μάλιστα ο Φερδινάνδος Β’ βρέθηκε μπλεγμένος στον Τριαντακονταετή Πόλεμο με την προτεσταντική Ευρώπη και γύρευε απεγνωσμένα δυνάμεις, ο Βάλενσταϊν προθυμοποιήθηκε να φτιάξει δικό του απόσπασμα από τα εδάφη του στη Βαυαρία (τα οποία απέκτησε μέσω του γάμου του με πλούσια χήρα), που έπαιξε τον δικό του ρόλο στις εχθροπραξίες, σώζοντας λίγο-πολύ τον Φερδινάνδο.

Με τον μεγάλο ιδιωτικό στρατό στο πλευρό του, διορίστηκε τελικά αρχιστράτηγος της αυτοκρατορίας το 1625 και κατέλαβε μια σειρά από εδάφη για λογαριασμό του Φερδινάνδου Β’, αν και ο αυτοκράτορας θα τον απομάκρυνε λίγο αργότερα από τα καθήκοντά του (1629) επειδή φοβόταν την υπέρμετρη φιλοδοξία του στρατάρχη του. Όταν μάλιστα ο Γουσταύος Αδόλφος της Σουηδίας έστειλε τον στρατό του κατά του Φερδινάνδου, ο ανεξάρτητος πια πολέμαρχος Βάλενσταϊν του προσέφερε τους 12.000 στρατιώτες του αρκεί να διατηρούσε τη διοίκησή τους!

Με τον Φερδινάνδο στριμωγμένο στη γωνία, ο Βάλενσταϊν ανακαλείται εσπευσμένα στα καθήκοντά του και πλέον ο στρατός του βγαίνει να χαλάσει τον βασιλιά στον οποίο είχε προσφέρει μόλις τη συμμαχία του. Αντίπαλος τώρα του σουηδού μονάρχη, έχασε τελικά στη Μάχη του Λίτσεν το 1632 και αντικαταστάθηκε για άλλη μια φορά από τη θέση του στρατάρχη, πέφτοντας τελικά θύμα δολοφονίας δύο χρόνια αργότερα…

Μπένεντικτ Άρνολντ: Ο ήρωας πολέμου που έγινε προδότης

Το συνώνυμο του προδότη για τον πατριώτη Αμερικανό, ο στρατηγός Μπένεντικτ Άρνολντ ήταν τεράστιος ήρωας της Αμερικανικής Επανάστασης για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, μέχρι να μετατραπεί φυσικά σε σύμβολο εθνικής προδοσίας. Ο Άρνολντ συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση μιας σειράς βρετανικών οχυρών και κατόπιν ανέκοψε τη θαλάσσια επέλαση των Άγγλων, σώζοντας από τα χέρια τους τη Νέα Υόρκη το 1775, με τον μικρό του στολίσκο να τα βάζει με το τρομακτικό Βασιλικό Ναυτικό!

Στη Μάχη της Σαρατόγκα μάλιστα και ενώ του είχαν μόλις αφαιρεθεί τα καθήκοντά του, ο Άρνολντ αψήφησε τις εντολές των ανωτέρων του και προέβη σε μια αιφνιδιαστική επίθεση στους Άγγλους, που κατέληξε σε άλλη μια μεγαλειώδη νίκη. Αν και οι επιτελάρχες τον αντάμειψαν με ψόγο και βαριές μομφές, κατηγορώντας τον τώρα ότι δούλευε παρασκηνιακά για λογαριασμό των Εγγλέζων. Νιώθοντας προδομένος από τους συμπατριώτες του για τη μη πολιτική εκλογή του στο επαναστατικό συμβούλιο, ο Άρνολντ προσέφερε στον Βρετανικό Στρατό το περιβόητο αμερικανικό οχυρό του Γουέστ Πόιντ για μια χούφτα λίρες και μια διοικητική θέση.

Παρά το γεγονός ότι το δόλιο σχέδιο απέτυχε, ο στρατηγός αυτομόλησε στον βρετανικό στρατό και ηγήθηκε μιας σειράς επιθέσεων κατά των αμερικανικών αυτονομιστικών δυνάμεων, αν και οι Βρετανοί δεν εμπιστεύονταν τον προδότη με υψηλόβαθμα αξιώματα. Παρά ταύτα, ο Άρνολντ στράφηκε με πρωτοφανή αγριότητα κατά των ομοεθνών του και έφτασε στο σημείο να κάψει πόλεις και χωριά (όπως το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια).

Όταν έληξε ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος των ΗΠΑ το 1783, ο προδότης μετακόμισε στην Αγγλία ως εθνικός ήρωας του Μεγάλης Βρετανίας! Εκεί πέθανε μόνος, φτωχός και ξεχασμένος το 1801, όντας ο μεγαλύτερος προδότης της Αμερικής…