Αρκετά συχνά θα δείτε έναν σκύλο να κυνηγά την ουρά του, το οποίο όμως θεωρούμε χιουμοριστικό και το έχουμε υιοθετήσει όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος κάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα χωρίς αποτέλεσμα.

Ωστόσο, αυτή η συνήθεια που έχουν οι σκύλοι μπορεί να είναι ένδειξη ότι ο μικρός μας φίλος χρειάζεται βοήθεια.

Οι σκύλοι από τη φύση τους λατρεύουν το παιχνίδι, και με αυτήν την συμπεριφορά εκφράζουν -τις περισσότερες φορές- την έντονη παιχνιδιάρικη διάθεσή τους.

Όμως, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που το κυνήγι της ουράς αποτελεί ένδειξη μιας παθολογικής ή ψυχολογικής κατάστασης και χρήζει προσοχής.

Μάλιστα, σε περιπτώσεις ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, η συμπεριφορά αυτή μπορεί να προκαλέσει ακόμα και σοβαρό τραυματισμό. 

Ενημερώνει ότι η συμπεριφορά αυτή ξεκινά, συνήθως, από ένα αρνητικό ερέθισμα, όπως είναι το στρες, η φαγούρα, η ανία κ.ά, το οποίο ο σκύλος προσπαθεί να ανακουφίσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Στη συνέχεια, όμως, η συμπεριφορά αυτή, σύμφωνα με τη κα Γρυπάρη, γίνεται επιβραβευτική, καθώς η επαναλαμβανόμενη κίνηση παράγει ενδορφίνες (φυσικές ουσίες με ναρκωτική δράση στον εγκέφαλο), οι οποίες του προσφέρουν ένα αίσθημα ευφορίας.

Οι λόγοι που προκαλούν μια τέτοια συμπεριφορά

Μία από τις πιο συνηθισμένες αιτίες που ένας σκύλος κυνηγά την ουρά του, είναι η παιχνιδιάρικη διάθεσή του, όπως αναφέρει η κα Γρυπάρη, ειδικά εάν πρόκειται για κουτάβι, το οποίο, μάλιστα, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η ουρά είναι δική του! Ότι είναι μέρος του σώματός του!

Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι λόγοι: λιγότεροι ανησυχητικοί, ή και αρκετά σοβαροί.

Και αυτοί, σύμφωνα με την ενεργειακή εκπαιδεύτρια σκύλων, είναι:

1) Αναζήτηση προσοχής: Ίσως, είναι ένας τρόπος που έχει ανακαλύψει ο σκύλος μας για να αποσπάσει την προσοχή μας. Ειδικά, εάν έχει δει ότι κάθε φορά που κυνηγάει την ουρά του, εμείς γελάμε και αρχίζουμε να παίζουμε μαζί του.

2) Κληρονομικότητα – ράτσα: Για λόγους που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει, κάποιες ράτσες (π.χ. οι Γερμανικοί Ποιμενικοί, τα Τεριέ και τα Τζακ Ράσελ) έχουν την τάση να εκδηλώνουν πιο συχνά αυτή τη συμπεριφορά.

3) Βαρεμάρα: Στις περιπτώσεις που ο σκύλος δεν λαμβάνει πνευματικά ερεθίσματα, μέσω του παιχνιδιού, είναι ένας τρόπος για να… διασκεδάσει!

4) Υπερ-ενεργητικότητα: Ο σκύλος δεν ασκείται επαρκώς και έχει αποθέματα ενέργειας.

5) Προβλήματα υγείας: Το κυνήγι της ουράς, ίσως, είναι ένδειξη ότι ο σκύλος μας νιώθει κάποια ενόχληση (π.χ. ενδοπαράσιτα, εξωπαράσιτα, αλλεργία). Και είναι ώρα να κάνουμε μια επίσκεψη στον κτηνίατρο.

6) Άγχος: Η απότομη αλλαγή περιβάλλοντος και των συνθηκών ζωής, η μακρά απουσία του κηδεμόνα, ένας τσακωμός, ή η επιθετικότητα από άλλα ζώα της οικογένειας, είναι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν στον σκύλο στρες, και να το εκτονώσει με το κυνήγι της ουράς.

Επίσης, το μόνιμο δέσιμο, ή ο περιορισμός σε μικρό χώρο, η κακοποίηση και η βίαιη τιμωρία (ειδικά εάν γίνεται απροειδοποίητα), είναι περιπτώσεις ικανές για να οδηγήσουν τον σκύλο σε αυτή τη συμπεριφορά.

7) Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή: Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος λόγος. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες, κατά τις οποίες ο σκύλος νιώθει μια ακατανίκητη επιθυμία να εκτελέσει -επαναλαμβανόμενα- μια συμπεριφορά, ακόμη και εάν αυτή τον τραυματίζει.

Πώς μπορεί να διορθωθεί το πρόβλημα

Η ενεργειακή εκπαιδεύτρια σκύλων διευκρινίζει ότι, προτού προχωρήσουμε στη διόρθωση, θα πρέπει να βρούμε την ακριβή αιτία του προβλήματος, ώστε να ακολουθήσουμε την κατάλληλη μέθοδο. Και προτείνει τα εξής:

1) Κτηνίατρος: Κάνουμε μια επίσκεψη στον γιατρό, προκειμένου να εξετάσουμε εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας.

2) Άσκηση: Παρέχουμε στον σκύλο περισσότερη άσκηση, ώστε να εκτονώσει την ενέργειά του.

3) Πνευματικά ερεθίσματα: Δίνοντας «τροφή» στον εγκέφαλο του σκύλου, τον κρατάμε απασχολημένο, και έτσι έχει περισσότερες πιθανότητες να σταματήσει το κυνήγι της ουράς. Πνευματικά ερεθίσματα μπορεί να είναι η εκπαίδευση, το παιχνίδι (όπως το να ψάχνει να βρει τροφή ή παιχνίδια που έχουμε κρύψει σε διάφορα σημεία του σπιτιού), η παρέα με άλλους σκύλους.

4) Διακοπή και διάσπαση προσοχής: Σταματάμε άμεσα τη συμπεριφορά αυτή, τραβώντας την προσοχή του με κάποιο τρόπο (λιχουδιά, παιχνίδι, κάλεσμα κοντά μας), και στη συνέχεια προσανατολίζουμε το ενδιαφέρον του σε κάτι άλλο.

5) Αδιαφορία: Αδιαφορούμε μόνο στην περίπτωση που ο σκύλος μας κυνηγάει την ουρά του για να τραβήξει την προσοχή μας, ή όταν πρόκειται για ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.

6) Δεν τιμωρούμε τον σκύλο, διότι –ειδικά στην περίπτωση της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής– ο σκύλος βρίσκεται σε κατάσταση έντονου στρες, και οι φωνές απλώς τον αγχώνουν περισσότερο.