Τελικά το χαστούκι που κάποιοι ανέμεναν πώς θα φάει ο Ρ.Τ. Ερντογάν από τον Ντόναλντ Τράμπ δεν υπήρξε. Οι Τούρκοι μετρούν κέρδη και ζημιές, που συνοψίζονται στο «οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας είναι ακατανίκητη» που ελέχθη από τον Αμερικανό Πρόεδρο, αλλά και στο συμπληρωματικό «στηρίζουμε τους Κούρδους».
Η Άγκυρα πάντως καταφέρνει ακόμη να ισορροπεί μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας επιδιώκοντας να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη, αντιλαμβανόμενη ίσως και τι την περιμένει. Και εδώ έρχεται η Ελλάδα και το Αιγαίο, που θα πρέπει να προκαλέσει προβληματισμό στην κυβέρνηση και επιτέλους να αφυπνίσει κάποιους οι οποίοι ζουν στο ροζ συννεφάκι τους.
Οι συνεχείς προκλήσεις στο Αιγαίο, τα δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου που προκλητικά αποδέχονται πώς έκαναν «κόσκινο» τον εθνικό εναέριο χώρο αλλά ανέφεραν πώς αυτός (σ.σ. εθνικός εναέριος χώρος) δεν είναι στα 10 ναυτικά μίλια αλλά στα 6 και η μουδιασμένη αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν ένα μέλος της δέχεται επίθεση αποτελούν σίγουρα ένα καμπανάκι που ηχεί επικίνδυνα για τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα, βρίσκεται σε στρατηγική θέση και ένα στο τιμόνι της έναν ηγέτη και όχι πολιτικά πιόνια που δυστυχώς διαθέτει η Ελλάδα για να διαχειριστούν τις τύχες του λαού σε εξαιρετικά κρίσιμες καταστάσεις.
Χθες λοιπόν, παρά τα παγωμένα χαμόγελα στο Λευκό Οίκο, η επίσκεψη του Ρ.Τ. Ερντογάν και η συνάντηση του με τον Ντόναλντ Τράμπ δεν πήγε και τόσο άσχημα. Να σημειωθεί πώς οι δύο τους έχουν μιλήσει επισήμως δύο ακόμη φορές τηλεφωνικά. Με τον Αλέξη Τσίπρα πόσες έχει μιλήσει ο Αμερικανός Πρόεδρος; Αρκείται η Ελλάδα στην εκδήλωση που έγινε στο Λευκό Οίκο με αφορμή την 25η Μαρτίου με παραδοσιακούς χορούς και… μπουζούκια; Ή μήπως στις εγκωμιαστικές δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, ο οποίος δεν είναι καν επιλογή της νέας διοίκησης;
Ο κ. Τράμπ αφού έπλεξε το εγκώμιο των Τούρκων και χαρακτήρισε τη σχέση των δύο χωρών «ακατανίκητη» στη συνέχεια έριξε τα βέλη του υπερασπιζόμενος τους Κούρδους, με τις πληροφορίες να τον θέλουν να επέκρινε τον Ερντογάν για την επίθεση στη Συρία που στοίχισε τη ζωή σε 11 Κούρδους του PKK. Μπορεί λοιπόν οι ΗΠΑ να είναι αποφασισμένες να δημιουργήσουν το κουρδικό κράτος, αλλά και η Τουρκία είναι επίσης αποφασισμένη να πουλήσει πολύ ακριβά το «τομάρι» της.
Κατ’ αρχήν ο Αμερικανός Πρόεδρος είπε ξεκάθαρα πώς η Τουρκία θα παραλάβει τα αμερικανικά οπλικά συστήματα που έχει παραγγείλει φωτογραφίζοντας κυρίως τα μαχητικά αεροσκάφη F-35. Από εκεί και πέρα η Τουρκία επιδιώκει να λάβει και μία σειρά άλλων ανταλλαγμάτων για να παραχωρήσει εδάφη της στους Κούρδους. Μήπως η αναδιάρθρωση της Συνθήκης της Λωζάνης που επικαλείται συνεχώς ο Ρ.Τ. Ερντογάν σημαίνει κάτι;
Μήπως η υλοποίηση του σχεδίου αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο προϋποθέτει και την συμμετοχή της Τουρκίας, η οποία σήμερα δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτά λόγω των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου που της φράζουν το δρόμο; Είναι σίγουρα θέματα που απασχολούν ή τουλάχιστον θα έπρεπε να απασχολούν σε μεγάλο βαθμό το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών.
Πόσο μάλλον, όταν ο Ρ.Τ. Ερντογάν έχει καταφέρει να πατήσει και στην άλλη βάρκα. Την Ρωσία. Η στάση της Τουρκίας τους τελευταίους μήνες και ειδικά πριν την ανάληψη των καθηκόντων του Ντόναλντ Τράμπ έφερε την Άγκυρα και τη Μόσχα πολύ κοντά και επετράπη από τη Ρωσία η είσοδος των τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία. Τυχαίο; Σε καμία περίπτωση.
Παρά το γεγονός ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν προειδοποίησε χθες την Τουρκία με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ και την επίθεση της στους Κούρδους της Συρίας λέγοντας πώς «η Ρωσία θεωρεί σωστό να διατηρήσει τις επαφές της με τις κουρδικές δυνάμεις στη Συρία παρά τις αντιρρήσεις της Τουρκίας καθώς αγωνίζονται εναντίον τρομοκρατών», φαίνεται πώς υπάρχει μια στενή συνεργασία.
Οι Κούρδοι αποτελούν καταλυτικό στοιχείο στην περιοχή και το νέο υπό ίδρυση Κουρδιστάν αποτελεί το διακύβευμα Ρωσίας και ΗΠΑ. Ωστόσο ο ρόλος της Τουρκίας είναι επίσης καθοριστικός. Χρησιμοποιούν οι Ρώσοι τους Τούρκους για να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους στην περιοχή έναντι των ΗΠΑ; Ή μήπως οι ΗΠΑ θέλουν να διατηρήσουν μία καλή σχέση με την Άγκυρα, παρά τις όποιες συγκρούσεις προκειμένου να «κλειδώσουν» τον μοναδικό σύμμαχο στην περιοχή;
Είναι ένα δύσκολο σταυρόλεξο στο οποίο ο Ρ.Τ. Ερντογάν ανταποκρίνεται μέχρι στιγμής με μαεστρία, βάζοντας ωστόσο στο παζάρι και τις διεκδικήσεις του σε βάρος της Ελλάδας. Εκεί κρύβεται ο κίνδυνος για τη χώρα μας. Όχι πόσο θα αντέξει ο Τούρκος πρόεδρος να ισορροπεί στο σχοινί μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, αλλά ποια κατάσταση μπορεί να αποβεί μοιραία για τα εθνικά συμφέροντα όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στην Κύπρο. Ίσως δε, η Κύπρος να είναι η αρχή για ακόμη μεγαλύτερα δεινά.
