Στη διάρκεια του 20ου αιώνα λαοί που ζούσαν υπό την αποικιακή «μπότα» των «πολιτισμένων» κρατών της Δύσης άρχισαν σταδιακά να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά και να αποζητούν το κυριότερο αγαθό των εθνών: την ανεξαρτησία.
Οι αποικιοκράτες «εκπολιτίζοντας» τους γηγενείς πληθυσμούς είχαν τοποθετήσει με τα ίδια τους τα χέρια μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του αποικιακού τους οικοδομήματος. Σε όλες τις ευρωπαϊκές αποικίες σταδιακά δημιουργήθηκε μια εγγράμματη ελίτ ντόπιων οι οποίοι αρχικά ήταν καλοδεχούμενοι από τους αποικιοκράτες ως συνεργάτες τους. Μέσα όμως από την παιδεία που προσφέρθηκε, όσο και αν ήταν άμεσα ελεγχόμενη από τους αποικιοκράτες, σταδιακά άρχισε ένας «διαφωτισμός» των αποικιών.
Οι γηγενείς άρχισαν να έρχονται σε επαφή με τις αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας που εκφράζονταν στις δυο κυρίαρχες ιδεολογίες του 20ου αιώνα τον εθνικισμό και τον κομμουνισμό. Ειδικά στον αντιαποικιοκρατικό αγώνα διεθνώς οι δυο αυτές ιδεολογίες εμφανίζονται πολλές φορές να συνυπάρχουν σε ένα μέτωπο. Το Βιετνάμ είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις όπου ο σταδιακός εξευρωπαϊσμός οδήγησε τον λαό στην εθνική αυτοσυνειδητοποίηση και στον αγώνα για ανεξαρτησία.
Ο 20ος αιώνας βρίσκει την χώρα υπό γαλλική αποικιακή διοίκηση με το όνομα «Κοχινκίνα» (Cochin china). Ήδη από το 1885 οι Γάλλοι είχαν στεριώσει την εξουσία τους, κυρίως στο Νότο γύρω από την πόλη της Σαϊγκόν (Saigon), με τη συνεργασία Καθολικών παραστρατιωτικών ομάδων επιβάλλοντας τον εξευρωπαϊσμό των κοινωνικών δομών και προπαγανδίζοντας τον Καθολικισμό.
Η κατάσταση αλλάζει πρόσκαιρα με τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο όταν τη χώρα καταλαμβάνουν οι Ιάπωνες διατηρώντας όμως τη διακυβέρνηση των Γάλλων του Βισί (Vichy). Είναι αυτή η περίοδος που μια ιστορική προσωπικότητα αναδεικνύεται στον αδιαφιλονίκητο ηγέτη του αντιαποικιοκρατικού αγώνα ενάντια στους Γάλλους.
Πρόκειται για έναν μορφωμένο και ταξιδεμένο χωρικό με το όνομα Χο Τσι Μινχ (Ho Chi Minh). Πρωτοστατεί στην ίδρυση της Βιετμίνχ (Viet Minh) της Ένωσης για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ καθώς και του Στρατού Εθνικής Σωτηρίας στα 1941. Ως αντίβαρο οι Ιάπωνες διακόπτουν τη γαλλική διακυβέρνηση το Μάρτιο του 1945 και ιδρύουν ένα «ανεξάρτητο» Βιετνάμ υπό τον αυτοκράτορα Μπάο Ντάι (Bao Dai). Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας μετά τα δυο πυρηνικά πλήγματα που δέχεται είναι το έναυσμα για την «Αυγουστιάτικη Επανάσταση» των Βιετμίνχ που καταλήγει στην κατάληψη του Ανόι (Hanoi) και στην ανακήρυξη στις 2
Σεπτεμβρίου 1945 του ανεξάρτητου Βιετνάμ από τον Χο Τσι Μινχ. Μάλιστα είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι ο Χο Τσι Μινχ μιλώντας μπροστά σε μισό εκατομμύριο ανθρώπους ανακοίνωσε την ανεξαρτησία χρησιμοποιώντας αυτούσια κομμάτια από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών του 1776! Τον επόμενο μήνα μάλιστα ζήτησε από τον ίδιο τον Χάρυ Τρούμαν (Harry S. Truman) να υποστηρίξει την ανεξαρτησία του Βιετνάμ…
Τελικά το Μάρτιο του 1946 οι Γάλλοι συναινούν σε ένα δημοψήφισμα για την ενοποίηση της χώρας η οποία όμως θα παρέμενε «ελεύθερη» μέσα στη Γαλλική Ένωση. Το ψήφισμα όμως ακυρώνεται μονομερώς από τους Γάλλους δίνοντας αφορμή για αντιαποικιακές διαδηλώσεις που παίρνουν μορφή ανοιχτής ένοπλης αντίστασης όταν οι Γάλλοι βομβαρδίζουν την πόλη Χάιφονγκ (Hai Phong) σκοτώνοντας 6.000 πολίτες. Έτσι το Δεκέμβριο του 1946 ξεκινάει ο πρώτος πόλεμος της Ινδοκίνας που θα διαρκέσει μέχρι τον Ιούλιο του 1954.
Οι Γάλλοι κατηγορούνταν από τον Χο Τσι Μινχ ότι «έχουν στερήσει από τον λαό μας κάθε δημοκρατική ελευθερία, έχουν επιβάλει απάνθρωπους νόμους…και έχουν σκοπό να καταστρέψουν την εθνική μας ενότητα…έχουν χτίσει πιο πολλές φυλακές από σχολεία…έχουν αρπάξει τους ορυζώνες μας, τα ορυχεία μας, τα δάση μας και τις πρώτες ύλες μας…». Στην αντιπαράθεση του Χο Τσι Μινχ με τους Γάλλους οι Η.Π.Α. αμφιταλαντεύονται αρχικά, αλλά το κλίμα του «ψυχρού πολέμου» γρήγορα παγιώνει έναν έντονο αντικομουνισμό με αποτέλεσμα να υπάρξει επανεξέταση των προτεραιοτήτων για την αμερικανική διπλωματία. Το ξέσπασμα δε του πολέμου της Κορέας τον Ιούνιο του 1950 δεν άφηνε περιθώρια δεύτερης σκέψης στους επιτελείς του State Department.
Είχε προηγηθεί και ο υπουργός εξωτερικών Ντην Άτσεσον (Dean Acheson) τον Μάιο του 1949 που φωτογράφιζε τον Χο Τσι Μινχ ως «απροκάλυπτο κομμουνιστή» εφόσον «δεν αποκηρύσσει κατηγορηματικά τις διασυνδέσεις με τη Μόσχα και το κομμουνιστικό δόγμα και ξεχωρίζει ο ίδιος για τους επαίνους που δέχεται από τον διεθνή κομμουνιστικό Τύπο». Από τον Απρίλιο του 1950 άλλωστε η έκθεση των υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας με το κωδικό όνομα NSC-68 έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την εξάπλωση του κομμουνιστικού κινδύνου και την αντιμετώπιση του σοβιετικού επεκτατισμού.
Έτσι όταν η κυβέρνηση του Χο Τσι Μινχ αναγνωρίζεται από το σοβιετικό μπλοκ στα 1950 οι Η.Π.Α. και η Μεγάλη Βρετανία αναγνωρίζουν την κυβέρνηση του Μπάο Ντάι (Bao Dai) παρέχοντας μάλιστα ως οικονομική βοήθεια στους Γάλλους 15 εκ. δολάρια. Το ποσό αποδεικνύεται μικρό μπροστά στην αποφασιστικότητα των Βιετμίνχ οι οποίοι στην μάχη του Ντιενμπιενφού (Dien Bien Phu) που διήρκησε από τον Μάρτιο ως τον Μάιο του 1954 αποδεκάτισαν τους Γάλλους. Σε αυτή τη μάχη αναδείχτηκε η στρατηγική ικανότητα του έτερου δυναμικού άνδρα του Βορείου Βιετνάμ του στρατηγού Βο Νγκουγιέν Γκιάπ (VoNguyen Giap).
Αυτό το γεγονός φέρνει τους Βιετμίνχ σε πλεονεκτική θέση στις διαπραγματεύσεις που λαμβάνουν χώρα στη Γενεύη το Μάιο του 1954. Εκεί αποφασίζεται η διχοτόμηση του Βιετνάμ στον 17οπαράλληλο και η δημιουργία μιας αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης (DMZ). Θα ακολουθούσε ένα δημοψήφισμα σχετικά με το καθεστώς ενοποίησης του Βιετνάμ, το οποίο όμως ουδέποτε έγινε αφού την εξουσία ανέλαβε στο νότιο τμήμα ο Νγκο Ντιν Ντιέμ (NgoDinh Diem) ο οποίος επέβαλε ένα, κατά τους βορειοβιετναμέζους, «μεταμφιεσμένο αποικιακό καθεστώς» και αρνήθηκε να κάνει εκλογές στα 1956. Παράλληλα το καθεστώς τύγχανε της αμέριστης συμπαράστασης των Η.Π.Α. καθόσον είχε προσλάβει ανοιχτά αντικομουνιστικό χαρακτήρα με συνεχείς διώξεις ήδη από το 1957 ενάντια σε όσους πολέμησαν με τους Βιετμίνχ ή θεωρούνταν κομουνιστές. Την ίδια χρονιά ο πρόεδρος Ντιέμ επισκέφτηκε και τις Η.Π.Α. οι οποίες στέλνουν συμβούλους για την εκπαίδευση του στρατού της Δημοκρατίας του Βιετνάμ (ΣΔΒ). Οι διώξεις φτάνουν στο αποκορύφωμα τους στα 1959 με αποτέλεσμα ο Χο Τσι Μινχ να επιτρέψει και να στηρίξει με αξιωματικούς του στρατού του Βορείου Βιετνάμ περιορισμένη ένοπλη πάλη στο Νότο. Είναι η απαρχή του δεύτερου πολέμου της Ινδοκίνας. Έτσι με βορειοβιετναμέζικη αρωγή ιδρύεται το Δεκέμβριο του 1960 το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (National Liberation Front) τους περιβόητους οπαδούς του οποίου οι νοτιοβιετναμέζοι αποκαλούσαν Βιετκόνγκ (Vietcong), δηλαδή βιετναμέζους κομουνιστές. Απέναντι στην υποστήριξη των Η.Π.Α. προς το καθεστώς του νοτίου Βιετνάμ, το Ανόι δέχεται ευχάριστα την χείρα βοηθείας της Κίνας η οποία επιθυμούσε να αναβαθμίσει την αντιιμπεριαλιστική εικόνα της σε βάρος της Ε.Σ.Σ.Δ. έπειτα και από το Σινοσοβιετικό σχίσμα.
Τα επόμενα χρόνια μέχρι και το τέλος της κυριαρχίας του Ντιέμ το 1963 στη Δημοκρατία του Βιετνάμ επικρατεί απλώς…χάος! Ο Ντιέμ προσπαθώντας να γαντζωθεί στην εξουσία μετέρχεται κάθε πρόσφορο μέσο, βλέπε διώξεις, απαγωγές αντιφρονούντων, βασανιστήρια, εκτοπίσεις ολόκληρων χωριών, και έρχεται σε αντιπαράθεση ακόμη και με τους βουδιστές πολλοί από τους οποίους προβαίνουν σε αυτοπυρπολήσεις στο κέντρο της Σαϊγκόν. Το προσωποκεντρικό καθεστώς του είχε οδηγήσει σε τέτοια σημεία διαφθοράς που οι αμερικάνοι σύμβουλοι υποστηρίζουν πλέον ανοιχτά στα 1961 την αποστολή αμερικάνικών στρατευμάτων ώστε να αποφευχθεί εισβολή του Βορείου Βιετνάμ. Ο Τζον Κένεντυ (John F. Kennedy) εγκρίνει περαιτέρω στρατιωτική βοήθεια ενώ παράλληλα μπαίνει σε εφαρμογή και το σχέδιο «Ανατολή» στα 1962 που σκοπό έχει τη δημιουργία στρατηγικών οικισμών ώστε να ελέγχεται καλύτερα ο γηγενής πληθυσμός και να αποφεύγονται επαφές του με τους μαχητές του NLF. Το πρόγραμμα σημείωσε σημαντική…αποτυχία αφού οι χωρικοί δύσκολα άφηναν τα πατρογονικά εδάφη τους ένω όσοι εγκαταστάθηκαν γρήγορα έφυγαν αφού αντιλήφθηκαν ότι ουσιαστικά επρόκειτο για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πάντως στο τέλος του 1962 οι αμερικανοί σύμβουλοι ανέρχονται στις 11.000.
Το 1963 ξεκινάει με μια σημαντική για το ηθικό του NLF νίκη στη μάχη του Απ Μπακ (Ap Bac) ενώ νέες διαδηλώσεις των βουδιστών καταστέλλονται βίαια από το καθεστώς Ντιέμ. Πλέον οι Η.Π.Α. εξετάζουν ανοιχτά ένα πραξικόπημα για την ανατροπή του «παλιόφιλου» Ντιέμ. Έτσι την 1η Νοεμβρίου 1963 ο Ντιέμ και ο αδελφός του Νου δολοφονούνται…Ακολούθησε στις 22 Νοεμβρίου 1963 μια ακόμη δολοφονία που μόνο απαρατήρητη, σαν του Ντιέμ, δεν πέρασε. Αυτή του προέδρου των Η.Π.Α. Τζον Κένεντυ. Η εξουσία πλέον περιήλθε στα χέρια του αντιπροέδρου του Λίντον Τζόνσον (Lyndon B. Johnson) ο οποίος δεν ήταν και από τους θερμότερους υποστηρικτές της στρατιωτικής επέμβασης αφού κατά νου είχε εσωτερικές μεταρρυθμίσεις. Το 1964 αποδεικνύεται το έτος κλειδί για την περαιτέρω ανάμειξη των Η.Π.Α. στο Βιετνάμ. Τη χρονιά αυτή λαμβάνει χώρα το περιβόητο πλέον περιστατικό στον κόλπο του Τονκίνου, όπου το αντιτορπιλικό των Η.Π.Α. USS Maddox δέχτηκε υποτιθέμενη επίθεση από βορειοβιετναμέζικα ελαφρά ταχύπλοα. Στον απόηχο του «περιστατικού» του Τονκίνου, με ψήφους 416-0 η Βουλή των Η.Π.Α. εξουσιοδότησε τον πρόεδρο «να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για να απωθήσει οποιαδήποτε ένοπλη επίθεση κατά των δυνάμεων των Η.Π.Α.». Άσχετα αν ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας του Τζόνσον, Νίκολας Κάτσενμπαχ έλεγε για το περιστατικό ότι «ήταν ένα απόλυτο τίποτα»… Ο δε αντιπρόσωπος της Φλόριντα Μ. Φάσελ ανέφερε πως «ο πρόεδρος χρειαζόταν την εξουσιοδότηση. Ποιος νοιαζόταν για τα γεγονότα του λεγόμενου επεισοδίου που θα ήταν η αιτία αυτής της εξουσιοδότησης; Έτσι το ψήφισμα απλώς πέρασε στα γρήγορα από όλους»… Ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι καμία αμερικανική εφημερίδα δεν αμφισβήτησε την επίσημη θέση για το γεγονός, ούτε όμως κριτίκαρε την καταλληλότητα της αμερικανικής ανταπόδοσης….Ο Τζόνσον λοιπόν είναι ο πρόεδρος που εγκαινιάζει τις αεροπορικές επιδρομές αντιποίνων ενάντια στη Λαοκρατική Δημοκρατία του Βιετνάμ (Λ.Δ.Β.). Παράλληλα αρχίζει η σταδιακή εμπλοκή όλο και περισσότερων χερσαίων δυνάμεων των Η.Π.Α. που στηρίζουν τα στρατεύματα της Δημοκρατίας του Βιετνάμ που πλέον είναι υπό την εξουσία του ηγέτη της στρατιωτικής χούντας Ντουόνγκ Βαν Μινχ (Duong Van Minh).
Έτσι το Μάρτιο του 1965 αποβιβάζονται οι πρώτοι αμερικανοί πεζοναύτες στη Ντανάνγκ (Da Nang) ενώ παράλληλα ξεκινάει η επιχείρηση «Βροντερός Κεραυνός» (RollingThunder) που αποτελεί ένα κρεσέντο εναέριων βομβαρδισμών έναντι των στρατιωτικών εγκαταστάσεων και των υποδομών του Βορείου Βιετνάμ. Από το ξεκίνημα της έως τον Νοέμβριο του 1968 η επιχείρηση πλήττει τους στόχους με περισσότερα από 1εκ. τόνους εκρηκτικά!
Στο τέλος του 1965 η συνολική στρατιωτική δύναμη των Η.Π.Α. στο Νότιο Βιετνάμ φτάνει τους 184.300 άνδρες. Το 1965 είναι και η χρονιά που σταδιακά αρχίζουν να ακούγονται και οι πρώτες αντιπολεμικές φωνές στην Αμερική. Το Μάρτιο λαμβάνει χώρα στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν η πρώτη «δημόσια συζήτηση» κατά του πολέμου, ενώ τον Νοέμβριο του ίδιου έτους αντιπολεμικές διαδηλώσεις οργανώνονται στην Ουάσινγκτον και σε άλλες πόλεις. Στη Δημοκρατία του Βιετνάμ το καθεστώς αδυνατεί να ελέγξει ολόκληρες περιοχές και περιορίζεται στον έλεγχο των αστικών κέντρων.
Παράλληλα ακόμη μια κυβέρνηση διορίζεται από τους Αμερικάνους, η ένατη από την ανατροπή Ντιέμ, υπό τον υποπτέραρχο Νγκουγιέν Κάο Κι. Και αυτός όμως αποδεικνύεται ανίκανος να αντιστρέψει την κατάσταση που επιδεινώνεται έντονα από τον Μάρτιο έως τον Μάιο του 1966, με βουδιστικές διαδηλώσεις στις πόλεις Χουέ (Hue) και Ντανάνγκ (Da Nang).
Η απλή αλλά ιδιοφυής τακτική των ανταρτών του NLF και του βορειοβιετναμέζικου στρατού (NVA) έγκειται ουσιαστικά στην αποκρυστάλλωση, από τη μεριά της στρατιωτικής ηγεσίας του, των διδαγμάτων του μεγάλου Κινέζου στρατηγού Σουν Τσου (Sun Tzu). Στο έργο του «η Τέχνη του πολέμου» αναφέρει τις πέντε βασικές απόψεις του για τη νίκη: «Θα νικήσει εκείνος που ξέρει πότε να πολεμήσει και πότε να αποφεύγει τον πόλεμο.
Θα νικήσει εκείνος που ξέρει να χειρίζεται τόσο τις περισσότερες όσο και τις λιγότερες δυνάμεις. Θα νικήσει εκείνος του οποίου το στράτευμα διακατέχεται από το ίδιο πνεύμα σε όλα τα επίπεδα. Θα νικήσει εκείνος που, ενώ είναι προετοιμασμένος, περιμένει για να πιάσει τον εχθρό απροετοίμαστο. Θα νικήσει εκείνος που έχει εξουσία στο στράτευμα και δεν δέχεται παρεμβάσεις από τον ηγεμόνα».
Στη γνώση αυτών των απλών αλλά θαυματουργών στρατηγικά σημείων στηρίζεται όλη η φιλοσοφία της μάχης των Βιετκόνγκ. Ποτέ μέχρι τον Ιανουάριο του 1968 δεν θα δώσουν ολομέτωπη μάχη με τον εχθρό σε μεγάλους σχηματισμούς. Αποφεύγουν με πονηριά κάθε προσπάθεια των Αμερικάνων να τους αντιμετωπίσουν σε μάχη. Επιδίδονται σε ένα, εκνευριστικό για τον αντίπαλο, κλεφτοπόλεμο φθοράς που τους δίνει το τακτικό πλεονέκτημα να επιλέγουν αυτοί, οι Βιετκόνγκ, πότε θα επιτεθούν και πότε θα απεμπλακούν. Η γνώση του εδάφους τους δίνει ένα ακόμη πλεονέκτημα που υλοποιεί τη συμβουλή του Σουν Τσου ότι πρέπει «ο πόλεμος να στηρίζεται στην εξαπάτηση». Τεράστια οδικά δίκτυα ξεκινούσαν από τα σύνορα του Βορείου Βιετνάμ και καλύπτονταν από τις ζούγκλες, διέσχιζαν το Λάος και την Καμπότζη και κατέληγαν στο Νότιο Βιετνάμ λίγα μόλις χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Σαϊγκόν. Δια αυτών των δρόμων το NLF προμηθευόταν οπλισμό και εφόδια.
Ο γνωστότερος και πλέον βομβαρδισμένος δρόμος ήταν το «μονοπάτι του Χο Τσι Μινχ» ο οποίος ουδέποτε επλήγη πραγματικά…Παράλληλα οργανώνουν με αξιοθαύμαστη μαεστρία ολόκληρα υπόγεια καταφύγια που συνδέονταν με πολλά χιλιόμετρα στοών ώστε να αποφεύγουν τους βομβαρδισμούς.
Τα έτη 1967 και 1968 η κατάσταση δεν αλλάζει δραματικά. Ουσιαστικά επί τρία έτη ο στρατός των Η.Π.Α. ψάχνει… τον «Charlie», όνομα που έδιναν οι αμερικανοί πεζοναύτες στον εχθρό. Ακολουθούν μια κοπιαστική όσο και μάταιη τακτική την οποία ονομάζουν πομπωδώς «Search andDestroy», δηλαδή έρευνα και καταστροφή του στόχου. Άλλωστε είχαν και το κατάλληλο, σύμφωνα με τους στρατηγούς, όπλο, το ελικόπτερο. Γρήγορο, αξιόπιστο και με μεταφορική ικανότητα στρατευμάτων επέτρεπε στις δυνάμεις να μετακινούνται και να εμπλέκονται ταχύτατα. Παράλληλα με γιγαντιαία βομβαρδιστικά όπως τα περιβόητα Β-52 είχαν πρωτόγνωρη δύναμη πυρός!
Όμως ουσιαστικά κυνηγούσαν «κουνούπια με κανόνια»…! Στους εναέριους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούσαν σε πυκνές ζούγκλες ήταν αδύνατο να δουν τι πραγματικά χτυπούσαν…! Επιπρόσθετα η τακτική των αμερικανικών δυνάμεων διέφερε ριζικά σε σχέση με προγενέστερους πολέμους αφού στόχος δεν ήταν η κατάληψη εδαφών, αλλά η συντριβή του εχθρού και μόνο. Η νίκη μετριόταν με τον αριθμό των νεκρών, αυτό που οι πεζοναύτες ονόμαζαν «Body Count».
Μετά την κατάληψη θέσεων των Βιετκόνγκ οι αμερικανικές δυνάμεις αποσύρονταν στις βάσεις τους και οι Βιετκόνγκ απλώς επανεγκαθίσταντο στις προηγούμενες θέσεις τους, οπότε ξεκινούσε από την αρχή το μαρτύριο των Αμερικανών να επανακαταλάβουν τις ίδιες θέσεις…! Το στρατηγικό δόγμα έγκειτο στην πρόκληση τόσο μεγάλων απωλειών στους Βιετκόνγκ που να μην μπορούν να τις αναπληρώνουν γρήγορα. Το ηθικό των στρατευμάτων, όσο καλά εκπαιδευμένα και αν ήταν, δεχόταν έντονη πίεση από έναν κατ ουσίαν «αόρατο» εχθρό που δρούσε κυρίως τη νύχτα και έστηνε ενέδρες. Παιδιά γύρω στα είκοσι τους που γεννήθηκαν και ζούσαν σε πόλεις και μητροπόλεις των Η.Π.Α. κλήθηκαν αίφνης να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό καταμεσής της ζούγκλας. Μάλιστα σύμφωνα με στατιστικές του Πενταγώνου χρειάζονταν μια αναλογία ανδρών 12 προς 1 για να αντιμετωπιστούν οι αντάρτες στις αφιλόξενες ζούγκλες.
Το αποφασιστικό πλήγμα στο ηθικό των Αμερικάνων έρχεται με την επίθεση του «Τετ», της γιορτής για τον ερχομό της άνοιξης στο Βιετνάμ, στα τέλη του Ιανουαρίου του 1968. Σε μια αιφνιδιαστική επίθεση δεκάδες χιλιάδες μαχητές του NLF και μονάδες του στρατού του Βορείου Βιετνάμ εξαπολύουν κύματα επιθέσεων σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ. Οι ίδιοι οι Αμερικάνοι βρέθηκαν να προσπαθούν να ανακαταλάβουν την πρεσβεία τους στο κέντρο της Σαϊγκόν!
Αυτή ήταν και η αφορμή για να ζητήσει ο στρατηγός Γ. Ουέστμορλαντ (WilliamWestmoreland) επιπλέον 200.000 στρατεύματα στα ήδη υπάρχοντα 485.000! Το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου τα στρατεύματα των Αμερικάνων ανέρχονται στις 535.000 άνδρες με άλλες 427.000 άνδρες του τακτικού στρατού του Νοτίου Βιετνάμ. Οι αντίπαλες δυνάμεις των Βιετκόνγκ και του στρατού του Βορείου Βιετνάμ ανέρχονται στις 600.000. Την ίδια περίοδο αλλάζει και ένοικο ο Λευκός Οίκος αφού τις εκλογές κερδίζει Ρίτσαρντ Νίξον (Richard Nixon), ενώ σταδιακά μπαίνει σε εφαρμογή και το σχέδιο του νέου προέδρου για σταδιακή απεμπλοκή των Αμερικάνων από τον στατικό αυτό πόλεμο φθοράς.
Το «Δόγμα Νίξον» ή αλλιώς «Βιετναμοποίηση» σχετιζόταν με την σταδιακή απαγκίστρωση των χερσαίων δυνάμεων από τον πόλεμο και την ανάληψη της άμυνας εξ ολοκλήρου από τους Νοτιοβιετναμέζους. Οι Αμερικάνοι θα περιορίζονταν σε μαζικούς βομβαρδισμούς υποστήριξης και θα προμήθευαν το στρατό των Νοτίων με οπλισμό. Ο Νίξον από την περίοδο που είχε διατελέσει αντιπρόεδρος του Αϊζενχάουερ είχε αναπτυγμένο έναν έντονο αντικομουνισμό, αλλά οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν την Αμερική και ο ευρωπαϊκός Μάης δεν του άφηναν περιθώρια για περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου. Το κερασάκι στην τούρτα του προέδρου ήρθε με την αποκάλυψη της σφαγής στο χωριό Μι Λάι(My Lai) από Αμερικάνους πεζοναύτες, η υπόθεση των «πράσινων Μπερέ».
Μετά τον θάνατο του Χο Τσι Μινχ το Σεπτέμβριο του 1969 οι Η.Π.Α. υπό τον Χένρυ Κίζιντζερ ξεκινούν μυστικές συνομιλίες με το Βόρειο Βιετνάμ. Ενώ τα στρατεύματα των Η.Π.Α. βαίνουν μειούμενα η αεροπορία τους ξεκινάει με εντολή του Νίξον μαζικούς βομβαρδισμούς στην Καμπότζη και στο Λάος με σκοπό να ανακόψει τις διόδους μεταφοράς εφοδίων που περνούσαν μέσα από τα σύνορα των δυο κρατών. Με τις επιχειρήσεις «Φαράγγι Ντιούι Ι, ΙΙ και ΙΙΙ» εγκαινιάζονται οι βομβαρδισμοί, το Κογκρέσο όμως το Δεκέμβρη του 1970 απαγορεύει την ανάπτυξη χερσαίων δυνάμεων στις δύο όμορες χώρες έχοντας προφανώς καταλάβει το μάθημα του Βιετνάμ…Παράλληλα το αντιπολεμικό κίνημα εντός της Αμερικής δυναμώνει και τον Απρίλιο του 1971 γίνεται μεγάλο αντιπολεμικό συλλαλητήριο στην Ουάσινγκτον με τη μαζική συμμετοχή βετεράνων του πολέμου οι οποίοι πετάνε τα μετάλλια τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στο τέλος του 1971 οι δυνάμεις των Η.Π.Α. ανέρχονται μόλις στις 156.800.
Το 1972 ο Νίξον επανεκλέγεται στην προεδρεία πανηγυρικά ενώ οι συνομιλίες στο Παρίσι με τους Βιετκόνγκ δείχνουν να οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα. Τελικά στις 27 Ιανουαρίου του 1972 αντιπρόσωποι των Η.Π.Α., του Νοτίου Βιετνάμ, του Βορείου Βιετνάμ και του NLF φτάνουν σε συμφωνία. Τους επόμενους μήνες απελευθερώνονται Αμερικάνοι αιχμάλωτοι πολέμου ενώ τον Μάρτιο αποχωρούν και οι τελευταίοι Αμερικάνοι στρατιώτες. Τη χαρά του Νίξον για το τέλος του πολέμου θα καλύψει η οργή του για την αποκάλυψη του σκανδάλου «Watergate», όπου μυστικά παρακολουθούνταν οι κινήσεις των Δημοκρατικών. Αυτό θα τον οδηγήσει σε παραίτηση τον Αύγουστο του 1974. Τέλος τον επόμενο χρόνο το Νότιο Βιετνάμ αδυνατώντας να εμποδίσει την προέλαση των δυνάμεων των Βορειοβιετναμέζων καταλύεται και τον Απρίλιο του 1975 πέφτει και η Σαϊγκόν.
Ο πόλεμος του βιετναμέζικου λαού αποτελεί ορόσημο για πλήθος αντιαποικιοκρατικά κινήματα ανά τον κόσμο. Έδειξε πως μια μικρή αλλά καλά εκπαιδευμένη δύναμη ανταρτών μπορεί να γονατίσει μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Με πίστη και πάθος για το δίκαιο του αγώνα τους οι Βιετναμέζοι αγωνιζόμενοι υπέρ βωμών και εστιών αποδείχτηκαν ανώτεροι των επαγγελματιών του πολέμου. Έχοντας μια ηγεσία σοβαρή και ψύχραιμη αντιμετώπισαν στωικά επί 30 περίπου χρόνια τις σφαίρες και τις βόμβες των «πολιτισμένων» δυτικών. Μπορεί να κέρδισαν σε ελάχιστες μάχες τον εχθρό, αλλά στο τέλος κέρδισαν τον πόλεμο! Πάνω σε αυτόν τον ηρωικό λαό δοκιμάστηκαν όλα τα «έξυπνα» όπλα των δυτικών από τις γνωστές σε εμάς τους Έλληνες βόμβες Ναπάλμ, είχαν χρησιμοποιηθεί και στον Ελληνικό εμφύλιο, και τις βόμβες φωσφόρου και διασποράς μέχρι και χημικά.
Εταιρίες όπως η γνωστή DOW Chemicals προμήθευαν τον αμερικάνικο στρατό με τόνους χημικά για αποψίλωση των δασών ώστε να βλέπουν τον «Charlie»…! Το γνωστό χημικό με το κωδικό όνομα «agent orange» ψεκάστηκε σε απίστευτα μεγάλες ποσότητες και ακόμη και σήμερα στις περιοχές που επλήγησαν οι τερατογενέσεις είναι αυξημένες. Από τη μεριά τους οι Αμερικάνοι στιγματίστηκαν από έναν ακόμη πόλεμο χωρίς ουσιαστικό σκοπό, πέρα από τις αντικομουνιστικές κορώνες και την παράνοια που είχε καλλιεργηθεί στην αμερικανική κοινή γνώμη για τον κόκκινο κίνδυνο…Δημιουργήθηκε μια γενιά βετεράνων που δεν επέστρεφαν τιμημένοι στην πατρίδα τους για την προσφορά τους σε κάποιον ευγενή σκοπό, όπως οι βετεράνοι του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου που πολέμησαν στον αντιφασιστικό αγώνα, αλλά επέστρεφαν ντροπιασμένοι για αυτά που άλλοι τους ανάγκαζαν να διαπράξουν στο όνομα του περιορισμού του κομουνιστικού κινδύνου που χτυπούσε την πόρτα της πατρίδας τους κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα στην…άλλη άκρη του πλανήτη!
Επιπρόσθετα οι αποκαλύψεις για εγκλήματα πολέμου μείωναν ακόμη περισσότερο το κύρος αυτών των πολεμιστών. Πολλοί δε από τους βετεράνους επέστρεφαν για να βιώσουν την περιφρόνηση και εγκατάλειψη από το ίδιο το κράτος το οποίο υπηρέτησαν. Το μεγαλύτερο όμως κόστος για αυτούς ήταν το ψυχολογικό. Όπως παρατήρησε η γυναίκα ενός βετεράνου «γίνονται σιωπηλοί. Είναι σαν να μην έχουν πολλά να πουν για το πως ήταν εκεί. Συμβαίνει ίσως επειδή έχουν σκοτώσει ανθρώπους και δεν ξέρουν στ΄ αλήθεια γιατί τους σκότωσαν». Το κόστος σε ζωές τέλος ήταν ανυπολόγιστο. Για τους Βορειοβιετναμέζους οι εκτιμήσεις τους κάνουν λόγο για 3.500.000 νεκρούς και τραυματίες.
Για τους δε Αμερικάνους οι απώλειες ανέρχονταν σε 58.220 νεκρούς και 303.644 τραυματίες. Βεβαίως τα νούμερα είναι τόσο διαφορετικά διότι ένα μεγάλο ποσοστό των θυμάτων των Βορειοβιετναμέζων ήταν άμαχοι πολίτες… Ο παλαίμαχος Βιετναμέζος και μυθιστοριογράφος Λε Λου δηλώνει «πολλοί από εμάς έχουμε ακόμη λίγο από τον πόλεμο μέσα μας. Αυτό δημιουργεί δυσκολίες στη ζωή».
ΠΗΓΗ: theancientwebgreece.wordpress.com
