«Ο Χριστός μας καλεί να ζήσουμε τώρα και αιώνια, εμείς το θέλουμε, το αντέχουμε; Γιατί τις περισσότερες φορές και να πεθάνουμε φοβόμαστε αλλά και να ζήσουμε τρομάζουμε» αναφέρει σε αποκλειστικές του δηλώσεις στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ο πρωτοπρεσβύτερος Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή πατέρας Λίβυος, όπως είναι γνωστός στους περισσότερους*.
Λίγο πριν από την Ανάσταση του Κυρίου μας μιλάει για το μήνυμα της εορτής, αλλά και για την επιστροφή στους ναούς φέτος μετά από τις προηγούμενες απαγορεύσεις του κορονοϊού.
Σχολιάζει τον πόλεμο στην Ουκρανία επισημαίνοντας πως για κάποιους ηγέτες "η Ορθοδοξία δεν είναι ορθοπραξία και βίωμα, αλλά είναι ιδεολόγημα" και μας προσκαλεί να θάψουμε κάθε ψέμα που παραμορφώνει την ζωή μας και μόνο τότε θα γευθούμε την Ανάσταση.
Ακολουθούν όλα όσα μας είπε:
-Μετά από δύο χρόνια με την δοκιμασία του κορονοϊού όλα δείχνουν θα θυμηθούμε επιτέλους πως είναι να κάνουμε κανονικό Πάσχα. Ασφαλώς βέβαια δεν χρειάζεται εφησυχασμός. Πιστεύετε πως σιγά σιγά αφήνουμε πίσω αυτήν την περιπέτεια; Τι πρέπει να προσέξουν οι πιστοί αυτές τις Άγιες μέρες γιατί πιθανόν οι πολέμιοι της Εκκλησίας να περιμένουν στην γωνία;
Μετά από δυο χρόνια με την Χάρη του Θεού, τις προσπάθειες και θυσίες όλων μας, φτάνουμε πάλι φέτος να γιορτάζουμε το Πάσχα ως κοινότητες αγάπης και χαράς. Αυτό είναι ο Χριστιανισμός, η κοινωνία των προσώπων, μέσα στην αγάπη και το Φως του Χριστού. Μπορούμε πλέον να αγκαλιαστούμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να είμαστε πλάι ο ένας στο άλλον.
Ο Χριστιανισμός είναι η εκκλησία της χαράς, της κοινωνίας, δεν μπορεί να υπάρξει εκεί που ο άνθρωπος κλείνεται και απομονώνεται, αλλά εκεί που ανοίγεται και μοιράζεται την ζωή.
Και φέτος θα μοιραστούμε την Χαρά της Αναστάσεως ως μια ζωντανή κοινότητα που δίνει μαρτυρία ότι στο πρόσωπο του Χριστού ο θάνατος από προορισμός γίνεται πέρασμα προς την αιωνιότητα.
Σαφέστατα και χρειάζεται να προσέχουμε και να τηρούμε μέτρα που προστατεύουν την κοινότητα, αλλά είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα πηγαίνουν πολύ καλύτερα και σύντομα η πανδημία θα είναι παρελθόν.
-Ένα σχόλιο για τους δύο Ορθόδοξους λαούς που πολεμούν και καλούνται να γιορτάσουν το Πάσχα;
Είναι οδυνηρό να βλέπουμε στο 21 αιώνα, οι άνθρωποι να επιλέγουν ακόμη τον πόλεμο, την βία και το αίμα, για να λύσουν τις διάφορες τους. Διερωτάται κανείς, δεν μάθαμε τίποτα, δεν διδαχθήκαμε από δυο παγκόσμιους πολέμους που αιματοκύλησαν τον πλανήτη; Όπως φαίνεται όμως, όταν ο άνθρωπος δε ζει μέσα στην μεταμορφωτική Χάρη του Θεού, είναι ικανός για τα πάντα, ακόμη και για επαναλήψιμες καταστροφικές επιλογές που φανερώνουν το σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας.
Όταν ο πόλεμος αυτός, συντελείται από δυο Χριστιανικούς λαούς, τότε ο πόνος είναι ακόμη μεγαλύτερος για την Εκκλησία μας. Διότι φανερώνει ότι για αρκετούς και μάλιστα ηγέτες των λαών η Ορθοδοξία δεν είναι ορθοπραξία και βίωμα. Αλλά είναι ιδεολόγημα. Μια ιδέα που ζει στο μυαλό αλλά δεν έχει ποτίσει και μεταμόρφωση την καρδιά μας.
Δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει πόλεμος. Τι σημαίνει αφαιρώ μια ανθρώπινη ζωή, καταστρέφω την Δημιουργία του Θεού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερα κατάρα και κακό.
Ο Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ έλεγε ότι δεν υπάρχει πιο δαιμονική πράξη από το πόλεμο, και ότι η Χάρις του Θεού όχι μόνο φεύγει από τα μέρη που γίνεται πόλεμος αλλά κάνει και χρόνια να επιστρέψει.
Είναι η. μεγαλύτερη αμαρτία, πόσο δε όταν αυτή επιτελείται από Ορθοδόξους λαούς. Πόνος, οδύνη και προβληματισμός για την ποιότητα της ζωής και του Χριστιανικού μας βιώματος.
-Με τα σημερινά δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας πως πρέπει να προετοιμαστεί ο Χριστιανός για να εορτάσει την Ανάσταση του Κυρίου αληθινά και όχι επίπλαστα;
Η εορτή της Ανάστασης για να βιωθεί ουσιαστικά και εμπειρικά, ως θεραπευτική πράξη ζωής, προϋποθέτει τον θάνατο. Δηλαδή για να Αναστηθεί κάτι πρέπει να πεθάνει. Χρειαζόμαστε μια καταστροφή για να υπάρξει μια νέα αρχή. Και στην ζωή μας για να συναντηθούμε με τον αληθινό ζώντα Θεό, χρειάζεται να καταστρέψουμε όλες τις αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που έχουμε χτίσει γύρω από το εγώ μας.
Να μείνουμε γυμνοί από εξουσίες, εγωτικές δυνάμεις, αυταπάτες και υποκατάστατα ευτυχίας.
Να μείνουμε γυμνοί ακόμη και από τα ατομικιστική μας επιτεύγματα, απο τις ψευδοαρετές μας. και τότε μόνο μέσα σε αυτή την υπαρξιακή γύμνια θα μας ντύσει ο Θεός με την δόξα της Αναστάσεως Του.
Η συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό είναι κρίσιμη. Είναι κρίση για την ζωή μας, τις αξίες και τις ποιότητες που επιλέγουμε καθημερινά να βάλουμε στην ζωή μας. Όποτε θα γευθώ την Ανάσταση όταν αποφασίσω να θάψω κάθε ψέμα που παραμορφώνει την ζωή μου.
Η Ανάσταση είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου, αλλά το ερώτημα παραμένει, είμαι έτοιμος να ζήσω, αντέχω να είμαι ζωντανός, άρα υπεύθυνος και παρόν στην ζωή μου; Ο Χριστός μας καλεί να ζήσουμε τώρα και αιώνια, εμείς το θέλουμε το αντέχουμε; Γιατί τις περισσότερες φορές και να πεθάνουμε φοβόμαστε αλλά και να ζήσουμε τρομάζουμε...
*Ο πρωτοπρεσβύτερος Χαράλαμπος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1975 στο Ηράκλειο Κρήτης. Φοίτησε στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης και μετέπειτα στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με τις νέες μορφές πληροφοριακής επικοινωνίας, ιδιαιτέρως με το blogging, δημιουργώντας πολλά ιστολόγια με σημαντικότερο το π.Λίβυος: http//plibyos.blogspot.com. Σήμερα ζει στην νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος Μονοφατσίου, και είναι εφημέριος στην ενορία Αγ. Ειρήνης Πύργου. Είναι έγγαμος και έχει τρία παιδιά.
