Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός τελέστηκε στον Ιερό Βράχο του Αρείου Πάγου σε ανάμνηση του κηρύγματος του Αποστόλου Παύλου, ιδρυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ενώ το παρών έδωσαν συνοδικοί μητροπολίτες και άλλοι αρχιερείς, υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές, εκπρόσωποι των σωμάτων ασφαλείας και των ενόπλων δυνάμεων, κληρικοί και πλήθος λαού.

«Ο Απόστολος Παύλος σφράγισε, περισσότερον από κάθε άλλον την ιστορία και τη θεολογία της Εκκλησίας. Ήταν μια εξαιρετική προσωπικότης. Δεν ήταν μόνο τα φυσικά προσόντα, η παιδεία του η ιουδαϊκή ‘’παρά τους πόδας Γαμαλιήλ» (Πραξ. 22,3), η ελληνική του κατάρτιση, η κοσμοπολίτικη νοοτροπία του, οι οποίες τον καθιέρωσαν στη συνείδηση της Εκκλησίας, ως «εθνών κήρυκα… και οικουμένης αγλάισμα», τόνισε, μεταξύ άλλων, κατά την ομιλία του ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου, ιεροκήρυκας του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών και διευθυντής του ιδιαιτέρου Γραφείου του Αρχιεπισκόπου. «Ήταν πρωτίστως η θερμουργός αγάπη του προς τον Χριστό. Ήταν η αγαπώσα τον Κύριον καρδία του, που έφθανε μέχρι τη διακήρυξη ‘’Χριστώ συνεσταύρωμαι ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20)», πρόσθεσε.

Ο π. Χρυσόστομος, επιπλέον, αναφέρθηκε στο κέντρο της θεολογίας του Αποστόλου Παύλου λέγοντας πως «είναι το πρόσωπο του Χριστού», μίλησε για τη Χριστοκεντρικότητά του και υπογράμμισε πως «ο Απόστολος Παύλος σφράγισε περισσότερο από κάθε άλλο την ιστορία και τη θεολογία της Εκκλησίας. Κέντρο της θεολογίας του είναι το πρόσωπο του Χριστού, γι’ αυτό και η αποστολή του είναι ταυτισμένη με αυτό. Ο Χριστός ως θείος νομοθέτης, ως μυσταγωγός, ως το τέλειο πρότυπο, ως ελπίδα του κόσμου συνιστούν την Χριστοκεντρικότητα του Παύλου, για την οποία ο Χριστός είναι ‘’τα πάντα και εν πάσι»».
αψ
Επισήμανε, ακόμη, ότι «στις δύσκολες ώρες που φέρνει η ζωή, το σωτήριο φάρμακο είναι η ελπίδα στον Κύριο» και έθεσε το ερώτημα «Έχουμε τη δυναμικὴ να ομιλούμε για χριστοκεντρικότητα, ως τη βίωνε ο μέγας Απόστολος; Και συνωδά τα αμείλικτα ερωτήματα: Πού είναι ο Χριστός σήμερα; Βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μας, της οικογενείας μας, της κοινωνίας μας, του δημόσιου βίου ή έχει απεμποληθεί απ’ όλα αυτά ή έχει απωθηθεί στο περιθώριο της ιστορίας; Ο λόγος Του ακούγεται; Λαμβάνεται υπόψη η θεία Νομοθεσία Του; Εμπνέει η διδασκαλία Του τις ανθρώπινες ψυχές; Αφήνουμε το είναι μας στη μυσταγωγική καθοδήγησή Του; Αποτελεί πρότυπο τελειότητος στη χοάνη των ατελειών μας και ελπίδα στο ανέλπιστο του κόσμου»;

Επιπρόσθετα, έκανε λόγο για τη σημερινή πνευματική αναταραχή στην Ευρώπη, «γιατί περί αυτής πρόκειται, με όσα συμβαίνουν, βρίσκει τους περισσοτέρους σε μια σύγχυση. Η ρίζα του κακού δεν είναι η απουσία δημοκρατικών ιδεωδών, αλλά η περιφρόνηση των εντολών του Ευαγγελίου και η μη εφαρμογή τους, με διάφορα προσχήματα. Η υπέρμετρη εμπιστοσύνη στη μηχανή, η οποία ούτως η άλλως δεν καταλαβαίνει από αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης, η στόχευση στον υλικό ευδαιμονισμό και ο αμοραλισμός στο όνομα του Διαφωτισμού, που δεν προσθέτουν ούτε ένα βήμα ηθικού μεγαλείου στην Ευρώπη, έχουν φθάσει τελικά τον Ευρωπαίο άνθρωπο να δοκιμάζεται και να αναζητεί τη λησμονημένη αληθινή ταυτότητά του».