Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακηρύχθηκε επίτιμη Δημότης Φλώρινας. Πιο συγκεκριμένα, στην αντιφώνησή της αναφέρθηκε στον Μακεδονικό Αγώνα, την ένταξη της πόλης στον εθνικό κορμό μετά από πέντε αιώνες σκλαβιάς αλλά και στην αναγκαία απολιγνιτοποίηση η οποία όπως είπε αλλάζει άρδην την οικονομία της περιοχής. Αυτή η εξέλιξη απαιτεί γρήγορες αλλαγές ώστε να αντιμετωπιστούν οι πολλαπλές επιπτώσεις της, με κυριότερη την υψηλή ανεργία τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Αναλυτικά η ομιλία της:
«Κύριε Δήμαρχε,
Με ιδιαίτερη χαρά βρίσκομαι απόψε ανάμεσά σας, δημότης από σήμερα κι εγώ της ακριτικής Φλώρινας, “βορειοδυτικά στον χάρτη, βόρεια και εξίσου δυτικά”, καθώς έγραψε ο ποιητής και πανεπιστημιακός Μίμης Σουλιώτης ο οποίος διάλεξε την πόλη σας για να ζήσει και να δημιουργήσει, ενός τόπου ο οποίος, με τα δικά του λόγια, “σε κατοχυρώνει σ’ όλες τις κρίσιμες περιστάσεις”.
Με άλλα λόγια, διασφαλίζει έναν βίο αυθεντικό, καθώς διατηρεί ακέραιη τη μνήμη της πλούσιας ιστορίας της, των ανθρώπων που πέρασαν από εδώ – δαιμόνιων εμπόρων, λογίων και σκληροτράχηλων αγωνιστών – και των πολιτισμών που συναντήθηκαν στους δρόμους της. Γιατί εδώ, στη μεθόριο, όπως συμβαίνει και με τις άλλες ακριτικές περιοχές της χώρας μας, ο Έλληνας βιώνει με μεγαλύτερη ένταση την εθνική του ταυτότητα, τη σχέση του με τις ρίζες του, την έννοια της πατρίδας.
Ανατρέχοντας στην ιστορία, συναντάμε εδώ την αρχαία Λυγκηστίδα, ονομασία της ευρύτερης περιοχής πριν ακόμη και από την κάθοδο των Δωριέων, όπως και την Ηράκλεια που έχτισε ο Φίλιππος στον ίδιο τόπο. Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι κάτοικοί της ενστερνίσθηκαν το όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τον ακολούθησαν ως τον Ινδό ποταμό, όπως μαρτυρούν οι ιστορικές πηγές.
Γνωρίζουμε επίσης πόσο διαφιλονικούμενη υπήρξε η περιοχή μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων την εποχή του Βυζαντίου, τις σκληρές μάχες που διεξήχθησαν εδώ, το πέρασμα των Σέρβων από τα χώματά της, την κατάκτηση από τους Τούρκους, το 1385, τα αρματολίκια και τα αντάρτικα σώματα που έδρασαν στον τόπο επί τουρκοκρατίας, και βέβαια τους αγώνες των κατοίκων της Φλώρινας, που συμμετείχαν ολόψυχα στον ξεσηκωμό του γένους το 1821 και πλήρωσαν γι’ αυτό βαρύ φόρο αίματος, με κορυφαίο γεγονός τον απαγχονισμό των προκρίτων της πόλης από τους Οθωμανούς, σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη της Επανάστασης.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, στη χαραυγή του 20ου αιώνα, ο Μακεδονικός Αγώνας, ένας αγώνας διμέτωπος εναντίον των Οθωμανών και των Βούλγαρων κομιτατζήδων, για την υπεράσπιση της προγονικής γης, της ελληνικής γλώσσας και παιδείας, της ορθόδοξης πίστης, θα δονήσει την περιοχή. Εδώ θα δράσει ο “αετός των Κορεστίων”, ο μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας, εδώ και οι ηρωικοί Νικόλαος Πύρζας και Πέτρος Χατζητάσης, οι οποίοι συνέδραμαν το ένοπλο σώμα του Παύλου Μελά και ήταν αυτόπτες μάρτυρες του τραγικού του τέλους στην Στάτιστα.
527 χρόνια σκλαβιάς έζησε η Φλώρινα ώσπου να ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό στις 7 Νοεμβρίου του 1912. Πέντε και πλέον αιώνες. Κι όμως, το ελληνικό πνεύμα, παρά τις εισβολές και τις πολιτικές αφομοίωσης των εκάστοτε κατακτητών, παρέμεινε ακμαίο και αδούλωτο. Σήμερα, τιμάμε τους αγώνες και τις θυσίες των κατοίκων της Φλώρινας με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον και στις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο τόπος, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους κλάδους του πολιτισμού, του τουρισμού και της καινοτόμου επιχειρηματικότητας.
Χαίρομαι για την προβλεπόμενη ανάπλαση περιοχών ιστορικής σημασίας και φυσικού κάλλους, όπως της παραποτάμιας διαδρομής δίπλα στον εμβληματικό ποταμό Σακουλέβα, την ανάδειξη και διάσωση των νεοκλασικών κτιρίων του ιστορικού κέντρου που θυμίζουν στους επισκέπτες τον πλούτο και το μεγαλείο παλαιότερων εποχών, όταν ανθούσε το εμπόριο του καπνού.
Ωστόσο το μεγάλο στοίχημα, κύριε Δήμαρχε, είναι πιστεύω η μετατροπή της πόλης σε έναν σύγχρονο “πράσινο” Δήμο. Όπως έχετε επισημάνει, η αναγκαία απολιγνιτοποίηση αλλάζει άρδην την οικονομία της περιοχής και απαιτεί γρήγορες και επανορθωτικές αλλαγές ώστε να αντιμετωπισθούν οι πολλαπλές επιπτώσεις της, με κυριότερη την υψηλή ανεργία που πλήττει τους νέους μας.
Η ακριτική Φλώρινα, σαν σκηνικό εποχής, μπορεί να διατηρεί στη συλλογική μνήμη κάτι από το μελαγχολικό βλέμμα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, που την απαθανάτισε με τον κινηματογραφικό φακό του στο “Μετέωρο βήμα του πελαργού”, καθώς και σε άλλες ταινίες του, όμως σήμερα είναι μια ζωντανή φιλόξενη φοιτητούπολη με αξιόλογη πολιτιστική και κοινωνική ζωή, που ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Ως δημότης της πλέον, θα παρακολουθώ από κοντά όλες σας τις προσπάθειες για την ανάδειξη, την προκοπή και την ευημερία αυτού του ευλογημένου από την φύση τόπου.
Σας ευχαριστώ».
