Στις περισσότερες πόλεις – κράτη, οι γυναίκες θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν συμμετείχαν στα κοινά, δεν μπορούσαν να έχουν περιουσία αλλά ούτε και να την κληρονομήσουν.

Υπήρχε ωστόσο μια γυναίκα, η οποία είχε τεράστια εξουσία. Η πιο ισχυρή γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα. Η ιέρεια του Μαντείου των Δελφών, ή αλλιώς Πυθία.

Η Πυθία δεν ήταν μια. Ήταν το όνομα που κατείχε η εκάστοτε Πρωθιέρεια του Μαντείου των Δελφών. Όποτε μιλούσε, όλοι οι άνδρες παρέμεναν σιωπηλοί. Εκείνη την στιγμή, είχε την δύναμη όχι μόνο να κάνει τους άνδρες να σιωπάσουν, αλλά να αλλάξει και την πορεία της ιστορίας, ανάλογα με αυτό που θα έλεγε.

Άνθρωποι έρχονταν από όλη την Ελλάδα αλλά και από όλη τη Μεσόγειο για να πάρουν συμβουλές και οδηγίες από το μαντείο. Οι Δελφοί, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν ένα σημαντικό μέρος αφού εκεί ο θεός Απόλλωνας σε ηλικία βρέφους κατάφερε να σκοτώσει ένα γιγαντιαίο φίδι με ένα μόνο βέλος. Όταν το φίδι έπεσε στο έδαφος, δημιούργησε ένα μεγάλο βάραθρο στο έδαφος από το οποίο άρχισαν να βγαίνουν αέρια και καπνοί, όσο το φίδι συνέχισε να αποσυντίθεται. Τα έρια αυτά ήταν άλλωστε αυτά που έδωσαν στο μαντείο την φήμη και την εξουσία που κατείχε. Η ιέρεια εισπνέοντάς τους, μετατρεπόταν σε μια γέφυρα μεταξύ του κόσμου των θεών και των ανθρώπων.

Οι ιστορικοί πιστεύουν πως ο ναός υπήρχε στους Δελφούς από το 1.400 π.Χ., αλλά αφιερώθηκε στον Απόλλωνα από τον 8ο αιώνα π.Χ. Η πρώτη αναφορά στο μαντείο έγινε από τον Όμηρο με την Πυθία, που πήρε το όνομά της από το νεκρό φίδι, να ήταν πάντα γυναίκα.

Αρχικά, για την θέση επιλέγονταν νεαρές παρθένες, αλλά όταν άρχισαν να συγκεντρώνουν την ερωτική προσοχή των ανδρών, επιλέχθηκαν μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες που προέρχονταν κυρίως από τον ντόπιο πληθυσμό. Εκείνες, έπρεπε να εγκαταλείψουν οτιδήποτε αφορούσε την μέχρι τότε ζωή τους και να αφοσιωθούν εξ ολοκλήρου στο μαντείο.

Οι χρησμοί δίνονταν μια φορά τον μήνα, την έβδομη ημέρα των 9 ζεστότερων μηνών του έτους. Τον χειμώνα, οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο Απόλλωνας εγκατέλειπε τον ναό, οπότε δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάποια επικοινωνία με τους θεούς. Η Πυθία πλενόταν πριν τον χρησμό, καθόταν στο τρίποδο, εισέπνεε τους καπνούς που έρχονταν από τη γη και μέσα από την ύπνωση μετέφερε τα προφητικά της λόγια. Σε μερικές περιπτώσεις τα λόγια της ήταν ακατανόητα και έπρεπε να ερμηνευτούν από ειδικούς συμβούλους που βρίσκονταν εκεί γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως οι αναθυμιάσεις δεν ήταν εντελώς μυθολογικοί. Σύμφωνα με τους New York Times, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ρήγματα κάτω από τον ναό των Δελφών, τα οποία δημιουργήθηκαν από αέρια όπως το μεθάνιο, το αιθάνιο και το αιθυλένιο, τα οποία θα μπορούσαν να δράσουν ως παραισθησιογόνα.

Η εξουσία που είχαν οι ιέρειες δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, γιατί ίσως μπορεί τα λόγια τους να «μεταφράζονταν» όπως ήθελαν οι ιερείς, δίνοντας λίγα περιθώρια στην Πυθία να καθορίσει το περιεχόμενο των δικών της οραμάτων. Αλλά πολλοί ιστορικοί πιστεύουν η ίδια είχε πολλές πολιτικές και κοινωνικές εξουσίες. Για πολλούς αιώνες άλλωστε, καμία μεγάλη απόφαση δεν πάρθηκε στην Ελλάδα, χωρίς την συμβουλή της ιέρειας του Μαντείου των Δελφών, με τις συγκεκριμένες γυναίκες να είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν την πορεία του κόσμου γύρω τους.