Πολλοί ταξιδιώτες έχουν τρομοκρατηθεί για την ασφάλεια της προσωπικής τους ζωής εξαιτίας κάποιων αποκαλύψεων σχετικά με τις δυνατότητες των σαρωτών σώματος ασφαλείας των αεροδρομίων. Η εισαγωγή από τη Διοίκηση Ασφάλειας Μεταφορών (TSA) της τεχνολογίας οπισθοσκέδασης στους σαρωτές των αεροδρομίων, κυρίως σαν μέτρο ασφαλείας, αποκάλυψε μια ισχυρή παρεμβατική πτυχή των μέτρων ασφαλείας των αεροδρομίων.
Η ανάγκη για αυστηρή ασφάλεια στα αεροδρόμια είναι αδιαμφισβήτητη, ιδίως υπό το πρίσμα περιστατικών όπως η αποτυχημένη βομβιστική επίθεση με εσώρουχα την ημέρα των Χριστουγέννων του 2009. Σε αυτό το περιστατικό, ο Umar Farouk Abdulmutallab προσπάθησε να πυροδοτήσει εκρηκτικά που ήταν κρυμμένα στο εσώρουχό του σε πτήση από το Άμστερνταμ στο Ντιτρόιτ, μόνο και μόνο για να αποτραπεί από προσεκτικούς επιβάτες. Το γεγονός αυτό επηρέασε σημαντικά την απόφαση της TSA να εφαρμόσει σαρωτές πλήρους σώματος στα αεροδρόμια για την ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας.
Ωστόσο σύμφωνα με το gazzeta.gr, αυτοί οι σαρωτές, οι οποίοι άρχισαν να κυκλοφορούν μετά το 2009, έχουν εγείρει σοβαρές ανησυχίες για την προστασία της ιδιωτικής ζωής. Έχει αναφερθεί ότι συνολικά 174 σαρωτές χρησιμοποιούνταν σε 30 αεροδρόμια των ΗΠΑ, ενώ παρόμοια τεχνολογία είχε υιοθετηθεί σε 10 από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια του Ηνωμένου Βασιλείου μέχρι το 2013. Η ουσία του ζητήματος έγκειται στο γεγονός ότι οι σαρωτές αυτοί παράγουν μια πλήρη, λεπτομερή εικόνα των επιβατών, αφήνοντας ελάχιστα στη φαντασία.
Αυτό το επίπεδο λεπτομέρειας έχει προκαλέσει ανησυχία και δυσφορία στους ταξιδιώτες, οδηγώντας σε σημαντική διαμάχη. Κάθε σαρωτής Rapiscan, που κόστιζε περίπου 180.000 δολάρια, αφαιρούσε ουσιαστικά από τους επιβάτες την ιδιωτική τους ζωή υπό το πρόσχημα της ασφάλειας. Ο επεμβατικός χαρακτήρας αυτών των σαρώσεων οδήγησε αρκετούς επιβάτες να αρνηθούν να υποβληθούν στη διαδικασία, ασκώντας το δικαίωμά τους να εξαιρεθούν.
Στον απόηχο αυτής της διαμάχης, οι διαδικασίες ασφαλείας των αεροδρομίων συνέχισαν να εξελίσσονται, προσπαθώντας να βρουν μια μέση λύση που να σέβεται τόσο τις ανάγκες ασφαλείας όσο και τα ατομικά δικαιώματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής.
