Την έλεγαν Μαρία ή Ελένη- δεν έχει σημασία. Υπήρξε τραγουδίστρια της όπερας. Ένας ανικανοποίητος έρωτας την έστειλε στο τρελάδικο.
Έκτοτε, ποτέ δεν επανήλθε. Κυκλοφορούσε στους δρόμους και έβριζε τους περαστικούς, βρώμικη, παραμελημένη. Γριά μάγισσα με μια νοσηρή και ταυτόχρονα αρχοντική ομορφιά.
Ξεχώριζε απ’ όλους τους τρελούς του χωριού. Όχι για το προαναφερθέν κράμα αρρώστιας και ωραιότητας, μα για τον τρόπο που έβριζε τους περαστικούς.
Το παραλυμένο μυαλό της δεν είχε σκεπάσει το ταλέντο της. Κι έτσι, η Μαρία ή Ελένη, η Τρελή Πριμαντόνα των Εξαρχείων, άνοιγε το στόμα της και διαολόστελνε με άριες όλους όσοι πίστευε ότι την καταδιώκουν.
Μερικοί την προκαλούσαν για να σπάσουν πλάκα. Και σαν κάποιος απ’ αυτούς που τη συναντούσε πρώτη φορά τύχαινε να’ ναι και λίγο φιλότεχνος, έμενε εμβρόντητος με το μεγαλείο της φωνής της.
Δεν είναι πλέον εν ζωή η Μαρία ή Ελένη. Η Τρελή Πριμαντόνα των Εξαρχείων απανθρακώθηκε μέσα στην τρώγλη της χωρίς να μάθει ποτέ κανείς την αιτία.
Το μόνο που ειπώθηκε με σιγουριά γι’ αυτό το θάνατο στο κέντρο της Αθήνας ήταν πώς ακόμη και την ύστατη στιγμή δεν έβγαζε κραυγές πόνου, αλλά άριες.
Είχε ζητήσει να τη θάψουν όποτε πεθάνει μαζί με την Τραβιάτα του Βέρντι από βινύλιο παλιό, σωστή αντίκα.
Πηγή: lifo.gr
