Του Μάνου Χατζηγιάννη
Κατά παράφραση της ατάκας “Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;” έχει ενδιαφέρον να δούμε η κυριακάτικη κάλπη, γκαστρωμένη ή μη, τι Βουλή θα γεννήσει και θα παραδώσει στην ελληνική κοινωνία.
Έξι μόλις ημέρες πριν από την εκλογική αναμέτρηση τα πιόνια έχουν στηθεί στην πολιτική σκακιέρα.
Οι αντίπαλοι όμως στην ερχόμενη εκλογική παρτίδα θα είναι περισσότεροι σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2015. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα είναι και ισχυρότεροι. Ποντάροντας στην απογοήτευση του κόσμου, η οποία εκφράζεται διαρκώς μέσω της αποχής σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και στα πολύ μεγάλα ποσοστά του λευκού και του άκυρου, στην αφετηρία πλέον για την είσοδο στο Κοινοβούλιο, σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές στην σύγχρονή ιστορία της Ελλάδας, είναι περισσότεροι «δρομείς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκάθαρα υποστεί τεράστια φθορά από τις εξοντωτικές για την κοινωνία και τους επαγγελματίες πολιτικές του, ενώ και όσον αφορά στα εθνικά θέματα οι αποφάσεις του έφεραν σεισμό. Με αποτέλεσμα από τα σπλάχνα του να έχουν γεννηθεί αρκετά μικρότερα κόμματα.
Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις κόμματα έρχονται και παρέρχονται προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες. Κάπως έτσι εμφανίστηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ελάχιστους μήνες πριν από τις προηγούμενες εκλογές και μετά την συγκυβέρνηση τους με τον ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκαν. Κάτι που είχε συμβεί και στη ΔΗΜΑΡ και στον ΛΑΟΣ όταν μπήκαν σε κυβέρνηση. Οι μεγάλοι πληγώνονται αλλά αντέχουν, οι μικροί πληρώνουν το μάρμαρο.
Κάπως έτσι ξεμυτίζουν ο ένας μετά τον άλλο διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί , εκτελούν τον ρόλο τους και εξαφανίζονται. Όπως για παράδειγμα το ΠΟΤΑΜΙ.
Αλλά και η-άλλοτε- δεξιά εμφανίζεται κατακερματισμένη. Στην γαλάζια πολυκατοικία κατοικοεδρεύουν πέρα από την Νέα Δημοκρατία που ενώ ετοιμάζεται να ξανακυβερνήσει, ζει τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της και άλλοι ένοικοι που διεκδικούν κομμάτι της πίτας. Αφού αποχώρησε ο Καμμένος, έμειναν ο ουρανοκατέβατος Βελόπουλος, ο κατά δήλωσή του συγγενής του Τσε Γκεβάρα Τζήμερος , ακόμη και το φαινόμενο Σώρρας, και βέβαια η Χρυσή Αυγή. Όλοι αυτοί έχουν κύρια πηγή αλίευσης ψήφων την άλλοτε κραταιά δεξιά.
Αλλά και από την άλλη πλευρά… Τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ, ο Λεβέντης που πολύ θα ήθελε να κάνει το 2 στα 2 αλλά φευ, αλλά και ο Βαρουφάκης φιλοδοξούν και ελπίζουν….
Επίσης εξ αριστερών πέραν από το ΣΥΡΙΖΑ, θέσεις μάχης λαμβάνουν η Λαϊκή Ενότητα, η “πως είπατε, πως είπατε” Ζωή Κωνσταντοπούλου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ασφαλώς το ΚΚΕ (που μάλλον είναι εκτός συναγωνισμού), οι Οικολόγοι και άλλοι ων ουκ έστιν αριθμός!
Όλοι οι παραπάνω λοιπόν θα διεκδικήσουν άλλοι με λιγότερες άλλοι με περισσότερες αξιώσεις το μαγικό 3% που δίνει το εισιτήριο για την επόμενη Βουλή και υπό κάποιες συνθήκες μπορεί να αποτελέσει άσσο ακόμη και για συμμετοχή σε συγκυβέρνηση.
Στις 7 Ιουλίου ο ελληνικός λαός θα κληθεί λίγο πιο γρήγορα από το αναμενόμενο να επιλέξει κυβερνήτη….ή κυβερνήτες. Προς τι ο πληθυντικός; Μα έτσι που πάνε τα πράγματα με τη συστηματική απαξίωση του πολιτικού κόσμου, την αποδυνάμωση του πάλαι ποτέ δικομματισμού, αλλά και την διαφαινόμενη αδυναμία της ΝΔ να εξασφαλίσει αυτοδυναμία τι μένει ; Οι συμμαχίες.
Συνεπώς οι μικροί και τα καινούρια κόμματα θα καθορίσουν του νέους όρους του παιχνιδιού.
Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες και τα καινούρια κόμματα αναμένεται να «ψαρέψουν» ποσοστά εκλογικής εμπιστοσύνης πέραν από τους παραδοσιακούς σχηματισμούς από τους οποίους προέρχονται και από τη μεγάλη δεξαμένη΄των αναποφάσιστων.
Αν οι τελευταίοι επιλέξουν παραβάν αντί ομπρέλας θαλάσσης….
