Μεγάλο θέμα κατέλαβε το σύνολο του ελληνικού τύπου το θέμα με την ροζ σημαία στο ελληνικό προξενείο στις ΗΠΑ, η οποία ορθώς κατέβηκε με εντολή του ΥΠΕΞ, αφού παραποιούσε το ιερότερο σύμβολο του ελληνισμού στο οποίο ορκίζεται ο Στρατός μας, ενώ κοσμεί κρατικά κτίρια αλλά και τα σύνορα της ελληνικής επικράτειας.
Ξαφνικά όμως είδαμε ένα μεγάλο κύμα όψιμης ενόχλησης από πολλούς ειδικούς και μη εντός χώρας, που δήλωσαν ξαφνιασμένοι και αντίθετοι, αφού η ροζ ελληνική σημαία ήταν “τέχνη”, όπως και η αλήστου μνήμης ταινία του 1986, “οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι” με τις γνωστές και τότε αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας.
Μάλιστα και ο ίδιος ο υπουργός εργασίας κ. Άδωνις Γεωργιάδης, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας κά, δήλωσαν αποτροπιασμό για λογοκρισία στην τέχνη.
Γαλλία: Βορειοαφρικανοί "έσπασαν" στο ξύλο αριστερή αντιδήμαρχο
Όλοι όμως αυτοί που κόπτονται για την ροζ σημαία που όπως αναφέραμε παραποιεί το ύψιστο ελληνικό εθνικό σύμβολο, γιατί δεν λένε τίποτα για την λογοκρισία στην τέχνη, ( ταινίες και κόμικ) με ιστορικό εθνικό χαρακτήρα ;
Για το θέμα αυτό παρουσιάζουμε τον κ. Παπά Κωνσταντίνο Παππά, Εικονογράφο/καρτουνίστα, και ιδιοκτήτη του κόμικ “60 χλμ έξω από την Άγκυρα”, και δείχνουμε όλα όσα ο ίδιος ανέφερε με αφορμή το παραπάνω περιστατικό στο προξενείο της Ελλάδος στις ΗΠΑ.
Ο κ.Παπάς σε ανάρτηση του ανέφερε ότι: “ μεγάλο ενδιαφέρων μου προκαλείται για τα ΜΜΕ για την λογοκρισία στην τέχνη, όταν τα ίδια μέσα ενημέρωσης ενοχλούνται από το κόμικ μου “60 χλμ έξω από την Άγκυρα”, την αφίσα με Έλληνες στρατιώτες της περιόδου του 1940.
Σήμερα μας μιλάνε για αντιδημοκρατικές πρακτικές, για απολυταρχικό καθεστώς, αυταρχικές διαθέσεις, και καταπάτηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά όταν πρόκειται για την τέχνη.
Που ήταν όλοι όμως αυτοί στην δική μου περίπτωση, στην δική μου λογοκρισία;
Στην δική μου περίπτωση ήταν μαζί με τους λογοκριτές μου, με κακοχαρακτήρισαν, με δυσφήμισαν, προσπάθησαν να κάνουν ζημιά στο καλλιτεχνικό μου έργο, με έκοψαν από τον δημόσιο διάλογο και λόγο, οπότε ας είμαστε ειλικρινείς για μία φορά, δεν τίθεται θέμα διαφύλαξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου, δεν τίθεται εναντίωσης στην λογοκρισία της τέχνης, τίθεται θέμα πολιτικών συμπαθειών.
Αν εξυπηρετείς ένα αφήγημα έναντι σε κάτι άλλο, ή είσαι με τους μεν ή είσαι με τους δε, δεν υπάρχει κοινωνικός πολιτισμός.
Οι ίδιοι υποκριτές στέκονται μαζί με την καλλιτέχνιδα (με την ροζ ελληνική σημαία) επειδή το μήνυμα της εξυπηρετεί τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες.
Αν το μήνυμα σου μιλάει για θυσίες ( των προγόνων μας στην Μικρά Ασία) ιδανικά, την έννοια του καθήκοντος και την έννοια της πατρίδας τότε δεν χωράς στον καλλιτεχνικό χώρο”.
Το πρόβλημα για τον ίδιο αφορά την νοοτροπία που επικρατεί σχετικά με την τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της στην χώρα μας, μιας και ο ίδιος την θεωρεί στρατευμένη μια ατζέντα πολιτικής ορθότητας, που μόνο κακό έχει προκαλέσει στην κοινωνία.
Απαγορευμένες ελληνικές ιστορικές ταινίες που δεν βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση
Εδώ και χρόνια υπάρχει ένας αριθμός από ελληνικές ιστορικές ταινίες, που γυρίστηκαν με την συνδρομή σπουδαίων και καταξιωμένων ηθοποιιών, και οι οποίες είτε δεν παίζονται, είτε παίζονται ελάχιστα, δημιουργώντας ερωτηματικά για την κινηματογραφική τέχνη στην χώρα μας, και το δικό της αφήγημα.
Ταινίες όπως “ οι Γενναίοι του Βορρά” που παρουσιάζει τις βουλγαρικές σφαγές στην Δυτική Θράκη, την “ Ελένη” του Ν. Γκαζογιάννη που αφηγείται μια προσωπική ιστορία κατά τον εμφύλιο, την ταινία “ Βενιζέλος” που δείχνει την τρομερή περίοδο κατάληψης της Θεσσαλονίκης το 1912 και την σύγκρουση με το παλάτι κά.
Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο εδώ και χρόνια, ιστορικές ταινίες, περιοδικά, ντοκιμαντέρ, που αναφέρονται σε καυτές από κάθε άποψη περιόδους του ελληνικού κράτους, απουσιάζουν από την τηλεόραση και ομιλούμε για την κρατική, και όχι στην ιδιωτική.
Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει πιθανόν, μια τάση απο-εθνικοποιήσεως των Ελλήνων, αφού κάθε αναφορά στην πατρίδα και τις ιστορικές περιόδους συνιστά, για κάποιους “ Ακροδεξιά”.
Πρόκειται για μία μελανή περίοδο, κατά την οποία όπως πάνε κάποιοι εντός της “ελληνικής τέχνης”, θα ζητήσουν ακόμα και να καίγονται βιβλία που προάγουν το ιστορικό αίσθημα του ελληνικού Έθνους, το οποίο σε κάθε τραγωδία γυρνούσε πάντα πίσω στα ιδεώδη και τις αξίες του, για να φύγει ξανά μπροστά.
