Ο Γιώργος Νταλάρας, μιλώντας στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων δήλωσε πως η οικονομική κρίση που διανύουμε όπως και κάθε κρίση αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς…
Επισημαίνει πως δεν μπορούμε να... αντικαταστήσουμε ανθρώπους με μεγάλο έργο, όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Κουγιουμτζής, «γιατί κανένας δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον».
«Βλέπω, όμως, σημαντικά πράγματα που γίνονται. Δεν μένει παρά να περιμένουμε τα χρόνια και την ιστορία, και βεβαίως το έργο των ανθρώπων, για να υποκαταστήσουν αλλά όχι να μιμηθούν εκείνους τους μεγάλους δημιουργούς», προσθέτει.
Ο δημοφιλής καλλιτέχνης τονίζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως η Ελλάδα έχει ταλαντούχους ανθρώπους στη μουσική που μπορούν να κάνουν αριστουργήματα, «κι αν οι "μεγάλοι" και οι υπεύθυνοι δεν τα ακούνε αυτά και δεν προσπαθούν να κάνουν τις αλλαγές που χρειάζονται, ο κόσμος μόνος του παίρνει μια γλυκιά εκδίκηση».
Σημείωσε δε πως έχει αρνητική άποψη για τα talent show όσον αφορά τον τρόπο που πραγματοποιούνται σήμερα, ωστόσο προσθέτει ότι «δεν θα κατηγορήσω το παιδί που το κάνει αυτό», καθώς δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό να βοηθήσει έναν νέο άνθρωπο με ταλέντο να αναδειχθεί.
Ακολουθεί η συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Ερ. Η περίοδος της οικονομικής κρίσης που διανύουμε εμπνέει τους δημιουργούς για να γράψουν νέα τραγούδια;
Απ. Νομίζω ότι η κρίση αποτελεί πηγή έμπνευσης. Και πάντα ήταν. Τα πιο σημαντικά τραγούδια γράφτηκαν την εποχή που ο κόσμος προσπαθούσε να κάνει ένα βήμα μπροστά, και η συντήρηση τον πήγαινε πίσω.
Ερ. Τώρα έχουμε τέτοια τραγούδια που κάποιοι δημιουργοί εμπνεύστηκαν από την κρίση;
Απ. Πάντα θα έχουμε, ποτέ δεν σταματάει αυτό γιατί δεν σταματάει η ζωή...
Ερ. Υπάρχουν σήμερα μεγάλοι δημιουργοί -όπως στο παρελθόν ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Κουγιουμτζής- που εμπνέονται από τα τεκταινόμενα και δημιουργούν;
Απ. Θα έλεγα πως δεν μπορούμε να... αντικαταστήσουμε ανθρώπους με τόσο μεγάλο έργο γιατί κανένας δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Θα είναι άδικο για τα νέα παιδιά που παλεύουν και έχουν ως πρότυπο αυτούς να τους πούμε ότι ποτέ δεν θα τους φτάσετε. Αυτό θα είναι μοιραίο...
Ερ. Φυσικά και είναι άδικο, το ερώτημα όμως είναι αν εσείς θεωρείτε -με την πείρα μισού αιώνα που έχετε στο τραγούδι- πως κάποιοι είναι αντάξιοι των μεγάλων αυτών Ελλήνων δημιουργών που προανέφερα;
Απ. Βλέπω πολλούς ανθρώπους, αλλά δεν είναι η στιγμή για να πω αν είναι αντάξιοι. Βλέπω, όμως, σημαντικά πράγματα που γίνονται. Δεν μένει παρά να περιμένουμε τα χρόνια και την ιστορία, και βεβαίως το έργο των ανθρώπων, για να υποκαταστήσουν αλλά όχι να μιμηθούν εκείνους τους μεγάλους δημιουργούς.
Ερ. Δεν υπάρχει όμως ο κίνδυνος να υπάρχουν αυτήν την περίοδο αυτά τα σημαντικά πράγματα που όπως είπατε βλέπετε να γίνονται, να μην τα βλέπουν κάποιοι αρμόδιοι, με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να καταλήγουν στα σκουπίδια γιατί είναι διαφορετικό το κυρίαρχο πρότυπο που ακούμε γύρω μας;
Απ. Έχετε δίκιο, κι εδώ τίθεται το εξής ερώτημα: ποιοι άνθρωποι χειρίζονται την εικόνα των ανθρώπων και την κοινωνία; Πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα. Πού πάμε; [...] Ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν ινστιτούτα που μελετούν σε απίστευτο βάθος ποια εταιρεία και ποιοι άνθρωποι και με τι ικανότητες θα μπουν μέσα στη διαδικασία των μέσων ενημέρωσης, στην Ελλάδα δεν το έχουμε αυτό. Εδώ λειτουργούμε, ίσως, περισσότερο εμπειρικά χωρίς καμία προπαιδεία γι΄ αυτό. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό για να καθοδηγήσεις ή μάλλον να... ποδηγετήσεις την κοινωνία και μάλιστα με λανθασμένα συστήματα του τύπου «ο κόσμος αυτά θέλει»!
Ερ. Ανέκαθεν δεν υπήρχαν αυτά; Κι όσον αφορά τη μουσική κατά τις προηγούμενες δεκαετίες υπήρχαν δισκογραφικές εταιρείες οι οποίες προωθούσαν τους καινούργιους δίσκους τους -μεταξύ άλλων και- μέσω ραδιοφωνικών εκπομπών τους...
Απ. Όντως υπήρχαν ανέκαθεν και υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Το θέμα είναι τι αφήνουμε πίσω μας. Τώρα πια έχουμε το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα, όπως το facebook και άλλα, που αναμεταδίδουν, κριτικάρουν τα πάντα, και υπάρχει σ΄ αυτά ένα άνευ προηγουμένου ψευτοκουτσομπολιό. Είμαστε πολλές φορές ανέτοιμοι να δεχτούμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και ψάχνουμε όχι να τα θεραπεύσουμε αλλά να βουλώσουμε τις τρύπες τους.
Ερ. Παίρνοντας αφορμή από το «ψάχνουμε» που είπατε, θα ήθελα την άποψή σας και για ορισμένους νέους που ψάχνουν ευκαιρίες για να αναδειχτούν στο καλλιτεχνικό στερέωμα μέσω των λεγόμενων talent show. Ποια είναι η άποψή σας γι αυτά; Βοηθούν πραγματικά στην ανάδειξη ταλέντων;
Απ. Είναι δυστυχώς η χειρότερη. Γι αυτό δεν με βλέπετε ποτέ σε κάποιο απ' αυτά.
Ερ. Συνεπώς με ποιον τρόπο θα μπορούσε ένας νέος με ταλέντο ν' αναδειχτεί;
Απ. Θα σας στενοχωρήσω μ΄ αυτό που θα σας πω, αλλά υπάρχουν ελάχιστοι τρόποι να καλύψει αυτό που του προσφέρει η τηλεόραση. Σχεδόν δεν έχει. Δηλαδή τα υπόλοιπα είναι σχεδόν τίποτα. Μήπως υπάρχει κανένα φεστιβάλ της προκοπής; Υπάρχει τίποτα σοβαρό με ανθρώπους που έχουν επίπεδο και αισθητική για να δώσουν αυτό το πράγμα; Πού να πάει λοιπόν το παιδί; Άρα δεν θα κατηγορήσω το παιδί που το κάνει αυτό!
Ερ. Στο παρελθόν, πάντως, αρκετοί σπουδαίοι τραγουδιστές -μεταξύ των οποίων και η Γλυκερία με την οποία έχετε συνεργαστεί- αναδείχθηκαν μέσα από τέτοια σώου και ειδικότερα από το «Να η ευκαιρία». Κι αυτό ένα talent show δεν ήταν;
Απ. Έχετε δίκιο. Μόνον που εκεί κριτές ήταν άνθρωποι της μουσικής, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Δεν ψήφιζε οποιοσδήποτε και μάλιστα πληρώνοντας κι ένα ποσό μέσω του τηλεφώνου. Δυστυχώς σήμερα αυτές οι εκπομπές εκμεταλλεύονται κυρίως την αγάπη των παιδιών για τη μουσική, τον χορό ή οτιδήποτε άλλο.
Ερ. Μιας και μιλάμε για νέους, μήπως θα ΄πρεπε η μουσική παιδεία να ξεκινάει από τα σχολεία; Ουσιαστικά όμως, γιατί μάλλον πρόκειται για ένα μάθημα «παραμελημένο» όσον αφορά την ύλη και τη διδασκαλία της στα δημόσια σχολεία...
Απ. Βεβαίως θα ΄πρεπε. Δυστυχώς υπάρχουν δύο κόσμοι και δύο ταχύτητες, μπορεί και τρεις: η μουσική, τα όργανα και η καλλιτεχνία. Επειδή είναι φυσικό ταλέντο και υπάρχει μέσα στους λαούς- και στον δικό μας λαό πολύ περισσότερο, γιατί έχουμε πολλές ρίζες από αριστερά ή δεξιά, έχουμε πολλές δυνατότητες να παίξουμε, να μιλήσουμε με πολλούς τρόπους. Είμαστε πιο πλούσιοι από τη δυτική μουσική μιας και είμαστε συναπάντημα πολιτισμών και γι΄ αυτό έχουμε πολλά πράγματα και ταλαντούχους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν αριστουργήματα. [...]
Όσοι αγαπήσανε τη μουσική από μικροί αυτή δεν φεύγει από το αίμα τους με τίποτα. Κι αν οι «μεγάλοι» και οι υπεύθυνοι δεν τα ακούνε αυτά και δεν προσπαθούν να κάνουν τις αλλαγές που χρειάζονται, ο κόσμος μόνος του παίρνει μια γλυκιά εκδίκηση. Τα νέα παιδιά σήμερα μαθαίνουν ούτι, σαντούρι, κανονάκι... Νεαρά κορίτσια που θα μπορούσαν να τραγουδάνε χαζοτράγουδα ποπ κάθονται σήμερα και τραγουδάνε σμυρναίικα και ρεμπέτικα!
