Αν και το ταξίδι του ανθρώπου στη Σελήνη είναι ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα στην ανθρωπότητα, για να πραγματοποιηθεί αυτό το μεγαλόπνοο πρόγραμμα, χάθηκαν αρκετές ανθρώπινες ζωές.

Για την Αμερική, ο διαστημικός αγώνας ήταν, από πολλές απόψεις, ένα αέναο παιχνίδι κυνηγιού, καθώς μέχρι το 1961 οι Σοβιετικοί είχαν εκτοξεύσει τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο και άνθρωπο αστροναύτη στο διάστημα. Τον επόμενο χρόνο ο Πρόεδρος Κένεντι έκανε πράξη τον όρκο του ότι οι Αμερικανοί αστροναύτες θα προσγειωθούν και θα επιστρέψουν από το φεγγάρι μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Ενώ δεν έζησε για να το δει αυτό να πραγματοποιείται, η αποστολή Απόλλων 11 όντως εκπλήρωσε τον όρκο του στον αμερικανικό λαό και στον κόσμο.

Παρά τους πραγματικούς φόβους της NASA και του προέδρου Νίξον ότι η αποστολή θα κατέληγε σε καταστροφή, και τα τρία μέλη του πληρώματος επέστρεψαν με ασφάλεια και έτυχαν υποδοχής ηρώων. Τουλάχιστον στην Αμερική, αυτοί οι άντρες επισκίασαν όχι μόνο τα προηγούμενα σοβιετικά επιτεύγματα αλλά και τους επόμενους Αμερικανούς αστροναύτες που πραγματοποίησαν, επίσης, το σεληνιακό ταξίδι. Δυστυχώς, για να επιτευχθεί μια τόσο εκπληκτική και ριζική πρόοδος στην τεχνολογία, πολλοί έχασαν τη ζωή τους με τις θυσίες τους σπάνια να έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Το ταξίδι στη Σελήνη κόστισε την ζωή σε αρκετούς ανθρώπους

Σύμφωνα, λοιπόν, με το grunge.com, κάποια από τα πρώτα στελέχη της NASA (και της NACA, του άμεσου προκατόχου του οργανισμού) που έχασαν τη ζωή τους ήταν ερευνητές πιλότοι που είχαν δοκιμάσει αεροσκάφη τζετ και πυραύλων. Σκοπός των δοκιμών ήταν να καθοριστεί πώς θα επηρεαζόταν το ανθρώπινο σώμα και το όχημα σε τέτοιες ταχύτητες, με πιλότους όπως ο Τσακ Γιάγκερ να καταγράφουν πρωτοφανή ρεκόρ. Ωστόσο, ο πειραματικός χαρακτήρας της πτήσης του τελευταίου οδήγησε σε σχετικά υψηλό ποσοστό φθοράς μεταξύ των πιλότων.

Όσοι δεν χάθηκαν σε αυτά τα πρώτα χρόνια προχώρησαν και έγιναν οι πρώτοι αστροναύτες του διαστημικού προγράμματος Απόλλων, αλλά ακόμη και τότε η τραγωδία δεν σταμάτησε να «χτυπά» την πόρτα της NASA. Τέσσερις σκοτώθηκαν σε ατυχήματα κατάρτισης μεταξύ 1964 και 1967, ενώ η πιο μεγάλη καταστροφή που συνέβη στο Απόλλων 1 απείλησε το πρόγραμμα όλου του έργου. Αφού ξέσπασε πυρκαγιά στην κάψουλα πλούσια σε οξυγόνο και τα τρία μέλη του πληρώματος χάθηκαν, ενώ για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρχε μια πολύ μεγάλη πιθανότητα ότι τόσο το ανθρώπινο όσο και το χρηματικό κόστος θα υπερέβαινε συνολικά τον στόχο της NASA και θα οδηγούσε στην ακύρωση του διαστημικού της προγράμματος.

Κάτι που, βέβαια, δεν συνέβη, αναφέρει το grunge.com, καθώς μετά από μια εκτεταμένη προσπάθεια επανασχεδιασμού των καψουλών, η NASA κατάφερε να αποφύγει την επανάληψη τέτοιων τραγωδιών.