Η καθηγήτρια οικονομικών Sydney Finkelstein έχει διακρίνει έναν τύπο ηγέτη που δεν κάνει απλώς καλό στην εταιρία που τον έχει, αλλά και σε κάθε υφιστάμενό του.
Όλοι γίνονται εξαιρετικά πετυχημένοι κοντά σε αυτά τα «υπεραφεντικά», όπως τα λέει στο βιβλίο της «Superbosses». Όσο για κείνους, αυτό που φροντίζουν να κάνουν είναι να προσλαμβάνουν αποκλειστικά ταλαντούχους και νοήμονες υπαλλήλους, καθώς η υψηλή νοημοσύνη είναι γι’ αυτούς το κλειδί της όλης υπόθεσης.
Καλύτερο παράδειγμα δεν μπορεί να βρει η Finkelstein από τον ιδρυτή και πρώην γενικό διευθυντή της Oracle, Larry Ellison, o οποίος με τα 56,4 δισ. δολάριά του παραμένει σταθερά τα τελευταία χρόνια ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη.
Ο Ellison παραιτήθηκε το 2014 από την καθημερινή εμπλοκή με την εταιρία του, παραμένει ωστόσο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου και διευθυντής στο τμήμα τεχνολογίας του κολοσσού.
Η Finkelstein παραθέτει λοιπόν ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Ellison από τον Mike Wilson («The Difference Between God and Larry Ellison») για να δείξει ακριβώς την προσέγγιση του «υπεραφεντικού» αναφορικά με την πολιτική προσλήψεων.
Ο Ellison είχε δασκαλέψει τους ανθρώπους που έκαναν τις συνεντεύξεις προσλήψεων στην Oracle να ρωτούν κάθε υποψήφιο που περνούσε την πόρτα τους: «Είσαι ο εξυπνότερος άνθρωπος που ξέρεις;». Αν ο υποψήφιος απαντούσε «ναι», τότε περνούσε στην επόμενη φάση. Αν απαντούσε «όχι», τότε τον ρωτούσαν «ποιος είναι;». Κι αν έλεγε όνομα, τότε προσπαθούσαν να προσλάβουν εκείνον.
Ο Ellison είχε μπόλικους κρυμμένους άσους στο μανίκι του για να ξεχωρίζει τους πραγματικά έξυπνους από τους φαντασμένους, η Finkelstein χρησιμοποιεί πάντως την ιστορία για να μας δείξει τη διαφορά του «υπεραφεντικού» που θέλει να περιστοιχίζεται από έξυπνους ανθρώπους και του «μέσου αφεντικού» που νιώθει πως απειλείται από το ταλέντο των υφισταμένων του και αναζητεί μετριότητες…
