Για παράταση διαρκείας στη διαπραγμάτευση έως και το φθινόπωρο, με αβέβαια όμως αποτελέσματα και συνέπειες για τη χώρα, προετοιμάζονται στην κυβέρνηση.
Και αιτία δεν θα είναι, όπως όλα δείχνουν, η απόσταση που χωρίζει τις προτάσεις της Αθήνας από τις αξιώσεις των δανειστών, αλλά η νέα ανθρωπογεωγραφία που διαμορφώνεται γύρω από την ελληνική υπόθεση, και η οποία καταγράφηκε για πρώτη φορά τόσο έντονα στο Eurogroup προχθές.
«Κλειδί» θεωρούνται οι εκλογές στην Ευρώπη που επιτείνουν την αβεβαιότητα, αλλά η Αθήνα θεωρεί ότι μπορεί και να διευκολύνουν τις εξελίξεις.
«Ό,τι πει το Βερολίνο»
Παρότι επισήμως όλες οι πλευρές που μετείχαν, διατείνονταν μετά τη λήξη του Eurogroup πως «Ελλάδα και δανειστές εργάζονται για την όσο το δυνατόν ταχύτερη ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης», κοινοτικές πηγές αποτύπωναν το «παζλ» των πολιτικών και διεθνών ισορροπιών, που δύσκολα μπορεί να αλλάξει μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες (έως το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου).
– Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών βρέθηκε πιο απομονωμένος από ποτέ στο Eurogroup προχθές. Αν και το περίμενε ίσως, μάλλον αιφνιδιάστηκε με την ένταση που εμφανίστηκε αρραγές το μέτωπο των δανειστών. Λέγεται πως η πρότασή του για τα πλεονάσματα, όπως την περιέγραφε στην επιστολή που απέστειλε την περασμένη Τρίτη στους θεσμούς (και δεν έχει ακόμα δοθεί στην δημοσιότητα) δεν συζητήθηκε καν!
– Το ΔΝΤ επιβάλλει τώρα τους δικούς του όρους, πιέζοντας και τους δανειστές για μεγαλύτερη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Όχι όμως επειδή προ μηνός το ζήτησε ο κ. Τσακαλώτος να πράξει, αλλά μάλλον επειδή δεν θέλει στην πραγματικότητα να μετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα με δικά του κεφάλαια.
Η «σολωμόντειος λύση» στο πρόβλημα θα ήταν να παραμείνει ως απλός τεχνικός σύμβουλος, πιθανότητα που φαίνεται να συγκεντρώνει αυξημένες πιθανότητες. Εναλλακτικά, μπορεί να παραμείνει, καταβάλλοντας ένα συμβολικό ποσόν.
Και έτσι, όμως, το βάρος κάλυψης του δημοσιονομικού κενού για τα πλεονάσματα θα πέσει και πάλι στη χώρα μας, μέσω λήψεως των περικοπών σε συντάξεις και αφορολόγητο, όπως ζητά το ΔΝΤ.
– Το Βερολίνο αυτήν τη στιγμή είναι ο μόνος κυρίαρχος «παίκτης» στις συνομιλίες. Ό,τι πει ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ δεν έχουν αντίλογο. Γύρω τους συσπειρώνονται οι βόρειες χώρες (Αυστρία, Φινλανδία κλπ).
– Η «σύμμαχος» Γαλλία είναι οιωνεί παρούσα στη φάση αυτή, καθώς ο υπουργός Οικονομικών, Μισέλ Σαπέν, αντιμετωπίζεται σαν… υπηρεσιακός υπουργός, επειδή σε δύο μήνες στη Γαλλία θα γίνουν εκλογές και τα προγνωστικά λένε πως οι σοσιαλιστές θα καταρρεύσουν -καθώς και ο πρόεδρος Ολάντ έχει ανακοινώσει πως δεν θα κατέλθει καν ως υποψήφιος. Η επόμενη μέρα των εκλογών στη Γαλλία θα κρίνει και αν θα υπάρξει «αντίπαλον δέος» στη μονοκρατορία του Βερολίνου, ή και αν θα ενισχυθούν οι αποσχιστικές τάσεις έναντι των «ενοποιητικών».
– Σε ανάλογη μοίρα βρίσκεται και ο Ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ. Σοσιαλιστής και ο ίδιος (!) βλέπει ότι σε ένα μήνα ίσως δεν θα είναι πια στην κυβέρνηση της χώρας του, γιατί και εκεί επίκεινται εκλογές. Ποντάρει όμως πως ίσως παραμείνει, θεσμικά, επικεφαλής του Eurogroup, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάει κόντρα στις διαθέσεις του Βερολίνου -κάτι όμως που παλαιότερα έκανε στη θέση του ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
– Η Ιταλία εμφανίζεται μπερδεμένη μετά την παραίτηση Ρέντσι, ενώ Ισπανία και Πορτογαλία έχουν τις δικές τους ανησυχίες και φόβους, οπότε δεν στέκονται τόσο στο ζήτημα της Ελλάδος.
– Μόνο η Κομισιόν και η ΕΚΤ παραμένουν σύμμαχοι, αλλά η πρώτη δεν βάζει χρήματα και ο Πιέρ Μοσκοβισί μπορεί να αντικατασταθεί, αν αλλάξει η κυβέρνηση στη χώρα του, ενώ η δεύτερη δεν έχει ακόμα ανοίξει τα χαρτιά της αν, πότε και πώς θα αποφασίσει να παρέμβει (ενδεχομένως με αποφάσεις του Μάριο Ντράγκι από την άνοιξη και μετά).
Όσο όμως θα ξεδιπλώνεται το εκλογικό «γαϊτανάκι» στην Ευρώπη, φαίνεται πως όλο και λιγότερο θα σκέφτονται «γενναιόδωρες» λύσεις για την Ελλάδα οι Ευρωπαίοι εταίροι, καθώς θα σκέφτονται την επανεκλογή τους στις χώρες τους.
Από την άλλη, πηγές της κυβέρνησης στην Αθήνα αντέστρεφαν τα δεδομένα αυτά, λέγοντας πως «πίεση έχουν και οι Ευρωπαίοι να δώσουν λύση πριν τις εκλογές στις χώρες τους, για να μην ζουν με τον κίνδυνο «ατυχήματος» και να μην έχουν την Ελλάδα διαρκώς «μέσα στα πόδια τους». Μιλούν μάλιστα σαν να επεδίωξαν και οι ίδιοι να φέρουν την διαπραγμάτευση πάνω στις εκλογές των Ευρωπαίων.
Με τα νέα δεδομένα αυτά, ο κίνδυνος είναι πλέον ότι ο λογαριασμός θα ανεβαίνει για τους Έλληνες πολίτες, και γιατί η στάση των δανειστών μπορεί να σκληραίνει (για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης), αλλά και γιατί η καθυστέρηση θα δημιουργεί πρόβλημα στην οικονομική ανάκαμψη στην Ελλάδα και στην απαγκίστρωσή της από τα Μνημόνια, ακυρώνοντας τις θυσίες ετών στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός.
Για τον λόγο αυτόν άλλωστε και το Γραφείο Προϋπολογισμού στην Βουλή ανακοίνωσε ότι διαβλέπει τον κίνδυνο για 4ο Μνημόνιο, εάν και εφόσον βέβαια προσφερθεί στη χώρα και δεν εγκαταλειφθεί να χρεοκοπήσει.
