Το ουίσκι ωριμάζει μένοντας για χρόνια μέσα σε ξύλινα βαρέλια. Το βαρέλι απορροφά το θειάφι αλλά και άλλες ουσίες του αποστάγματος, που δεν θα έκαναν το ουίσκι το ίδιο ευχάριστο και νόστιμο.
Ως αντάλλαγμα, το ξύλο δωρίζει στο ουίσκι μοναδικές μυρωδιές, αλλάζοντας την γεύση του. Εξαρτάται βέβαια και από το είδος του ξύλου. Κάθε ξύλο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και το ουίσκι, που συνυπάρχει με αυτό για πολλά χρόνια, λαμβάνει κάποια από αυτά.
Το βαρέλι όμως έχει πόρους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα με τα χρόνια η ποσότητα του ουισκιού μέσα στο βαρέλι να μειώνεται. Κάθε χρόνο το 2% της συνολικής ποσότητας χάνεται. Αν το ουίσκι είναι δώδεκα ετών, το 24% της αρχικής ποσότητας θα «εξαφανιστεί». Αν μάλιστα τα βαρέλια βρίσκονται σε πιο ξηρό περιβάλλον, όπως αυτό στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, το ποσοστό αυτό ανεβαίνει.
Όμως αυτή η διαδικασία είναι που βοηθά το ουίσκι που παραμένει στο βαρέλι να ωριμάσει και να μετατραπεί από ένα υγρό που δεν πίνεται, σε ένα τέλειο ουίσκι. Υπάρχει και εδώ ένας όρος για το ουίσκι που χάνεται μέσα στα χρόνια. Το ονομάζουν «Angel’s Share» δηλαδή «Μερίδιο των Αγγέλων». Προφανώς, παλαιότερα δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί αυτή η ποσότητα χάνεται και την απέδιδαν στους αγγέλους, που έπαιρναν το μερίδιο και ως αντάλλαγμα μετέτρεπαν το ουίσκι σε «θεϊκό ποτό».
Κάποιοι για να γλιτώσουν τη μείωση της ποσότητας του βαρελιού καλύπτουν το βαρέλι εξωτερικά με πλαστικό περιτύλιγμα ή ταινία, για να μην χάσουν σχεδόν το 1/4. Όμως αυτό οδηγεί σε μεγαλύτερη περιεκτικότητα αλκοόλ, το οποίο επίσης εξατμίζεται σταδιακά κατά την ωρίμανση.
Γι’ αυτό ίσως οι άγγελοι θα ήταν καλύτερα να παίρνουν το μερίδιό τους. Και μπορεί λίγο από αυτό να το φυλάνε κάπου και να το μοιράζονται αργότερα, όταν έρθει η ώρα...
