«Αγαπητέ πατέρα, με την ευκαιρία της προσεχούς συζήτησης για την νομοθέτηση του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών από την ελληνική πολιτεία, (χάρη στον καλό μας Κυριάκο Μητσοτάκη που εμπιστεύθηκε ακόμα και το οικονομικό του γραφείο στον ομοφυλόφιλο Αλέξη Πατέλλη, νόμιμα παντρεμένο ή, πιο σωστά, νυμφευμένο με άντρα!!), για άλλη μια φορά, η Εκκλησία μας επαναλαμβάνει ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν πρέπει να έχουν νομική αναγνώριση, προκειμένου να μην υπονομευθεί ο θεσμός της οικογένειας. Είμαι 31 ετών, είμαι ορθόδοξος, ομοφυλόφιλος.

Σε αντίθεση με άλλους, η ψυχολογία μου δεν μου επέτρεψε να αλλάξει την κατάστασή μου. Τουλάχιστον για τώρα. Δεν είμαι όμως υποστηρικτής της γκέι υπερηφάνειας, επειδή ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής . Όμως, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, πιστεύω ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να είναι σε θέση να ντρέπεται γι΄αυτό που είναι.

Επίσης, δεν είμαι υπέρ των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που υιοθετούν παιδιά. Πράγματι, πιστεύω ότι είναι ένα σοβαρό λάθος: για μια σωστή ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη. Ένα παιδί χρειάζεται την παρουσία ενός πατέρα και μιας μητέρας, ενός άνδρα και μιας γυναικείας μορφής. Παρ 'όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω την οργή της Εκκλησίας (γιατί μου φαίνεται έτσι) εναντίον των ομοφυλόφιλων.
 
Δεν έχω φίλο, σύντροφο, αλλά θα ήθελα να τον έχω, γιατί η συναισθηματική μοναξιά με βαρύνει. Και με κάνει να υποφέρω. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει πραγματική αγάπη μεταξύ δύο ανδρών, αλλά αν από την μια μέρα έπρεπε να έχω έναν σύντροφο, γιατί να μην αναγνωρίζεται αυτή η ένωση από το νόμο; Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι ισοδυναμεί με τον ετεροφυλόφιλο γάμο.
 
Και αν κάποια μέρα έπρεπε να είμαι στο νοσοκομείο ή να πεθάνω, γιατί ο σύντροφός μου δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να με επισκεφτεί, ακόμα κι αν η οικογένεια καταγωγής μου δεν συμφώνησε με τις επιλογές της ζωής μου; Γιατί, σε περίπτωση θανάτου, ο άντρας με τον οποίο ήθελα να περάσω τη ζωή μου δεν έχει τα ίδια δικαιώματα να κληρονομήσει την περιουσία μου σαν νόμιμη γυναίκα;
 
Η νομική αναγνώριση των ομοφυλοφίλων ενώσεων, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ένας τρόπος να επιβεβαιώσουμε στην κοινωνία ότι οι ομοφυλόφιλοι είμαστε επίσης άνθρωποι και, ως εκ τούτου, αξίζουμε τον σεβασμό που οφείλεται σε όλους.

Επιπλέον, δεν βλέπω πώς οποιαδήποτε αναγνώριση θα μπορούσε να υπονομεύσει τον θεσμό της οικογένειας: ακόμα κι αν ο νόμος δεν αναγνωρίζει την ένωση μου με άλλο άνδρα, αυτό σίγουρα δεν θα με κάνει ετεροφυλόφιλο ή θα με κάνει να ερωτευτώ μια γυναίκα και να την παντρευτώ !
 
Πρέπει να πω ότι η στάση της ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντί μας δεν μου φαίνεται ότι είναι τόσο φιλάνθρωπη. Αντιθέτως, συχνά έχω την εντύπωση ότι σκέφτεται να μας παραπλανήσει παρά να μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός μας αγαπά έστω κι αν είμαστε ομοφυλόφιλοι, επειδή είμαστε τα παιδιά του, όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι.´ 
Σας ασπάζομαι  Άλεξ».
 
Η απάντηση…
 
Αγαπητέ μου Άλεξ, παρουσιάζεις  το πρόβλημά σου με ήρεμους τόνους. Δεν επιτίθεσαι. Δεν πρέπει να παραπονιέσαι  ούτε να κατηγορείς την Εκκλησία. Που διδάσκει τον αποκαλυμμένο Λόγο του Θεού.

Ψάχνεις μια απάντηση σε μια κατάσταση, στην οποία αισθάνεσαι προσωπικά εμπλεκόμενος και που σου προκαλεί πόνο. Δεν μπορώ να σε πείσω με επιχειρήματα από την Βίβλο και την ιερή Κατήχηση της Εκκλησίας μου. Απλώς, αυτό που σου προσφέρω είναι μια πρόταση να προβληματιστούμε πάνω στο θέμα που μοιράστηκες μαζί μου.
 
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από δύο αλήθειες, για τις οποίες ο Χριστιανός πιστεύει ότι είναι σίγουρος. Το πρώτο είναι ότι κάθε άνθρωπος «φτιάχτηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού». Αυτή είναι η αξιοπρέπεια που κατέχει το ανθρώπινο πλάσμα ως άτομο, και που προηγείται του σεξουαλικού προσανατολισμού.
 
Υπάρχει ένα άλλο συγκεκριμένο γεγονός, που βασίζεται πάντα στη Γραφή: "Δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος". Ο Θεός ικανοποίησε αυτήν την ανάγκη, δημιουργώντας για το πλάσμα του "παρόμοιο με τον εαυτό του", το οποίο είναι ίσο στην αξιοπρέπεια, αλλά διαφορετικό στο φύλο.
 
Όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι συναντιούνται, δημιουργούν , σύμφωνα πάντα με το λόγο του Θεού, μια πλήρη σχέση, μια κοινωνία σχέσεων, η οποία ικανοποιεί την επιθυμία τους για ζωή και η οποία τους επιτρέπει να δημιουργήσουν μια ιστορία που παράγει ζωή. Μαζί γίνονται ένα σχετικό ανθρώπινο δυναμικό για ολόκληρη την κοινότητα. Όλα προκύπτουν από τη σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας, από μια αγάπη που έχει τη δύναμη να δημιουργήσει άλλες αγάπες, εκτός από τη συζευκτική αγάπη: γονική, αδελφική και φιλική αγάπη.
 
Η ομοφυλοφιλική αγάπη δεν έχει αυτό το εύρος της ζωής. Καταλήγει στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Υπάρχει, ναι, αφοσίωση, στοργή, τρυφερότητα  ο ένας στον άλλο, αλλά δεν υπάρχει διαφορά φύλου που να καθιερώνει και να επιτρέπει να αναπτύξουν  μια ιστορία ζωής, όπως στην ετεροφυλόφιλη σχέση. Είναι μια διαφορετική σχέση, η οποία έχει βέβαια την αξιοπρέπεια της αγάπης, αλλά είναι μια πιο περιορισμένη ιστορία. Συμφωνείς ως εδώ;

Δύο ενδείξεις μπορούν να αντληθούν από αυτές τις παραδοχές.

Το πρώτο: το ομοφυλόφιλο άτομο, όπως όλοι, αισθάνεται την ανάγκη να ξεφύγει από τη μοναξιά. Ο λόγος του Θεού, "δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος", ισχύει και για όσους έχουν αυτήν την τάση.

Η δεύτερη ένδειξη: από αυτήν την ποικιλομορφία προκύπτει η ανάγκη να δημιουργηθεί μια σχέση διαφορετική από την ετεροφυλόφιλη, η οποία είναι ανάλογη με την πραγματικότητα της ομοφυλοφιλικής κατάστασης.
 
Ποια είναι αυτή η μέθοδος; Η εντύπωση που έχουμε είναι ότι, μέχρι στιγμής, οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν ένα πρωτότυπο μοντέλο σχέσης, που αντιστοιχεί στην κλίση τους. Ενώ οι ετεροφυλόφιλοι άνθρωποι έχουν εντοπίσει τα χαρακτηριστικά της σχέσης τους και αναλαμβάνουν, με υπευθυνότητα, να ζήσουν μια ζωή πιστότητας και καρποφορίας σε μια ανοιχτή κοινωνία.

Οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι περιορίζονται να μιμηθούν κάποιους τρόπους ετεροφυλόφιλης αγάπης.
 
Η τάση να μοντελοποιούν την αγάπη τους στην ετεροφυλόφιλη αγάπη μπορεί να εκδηλώσει μια ασυνείδητη επιθυμία να τείνουν προς αυτόν τον τρόπο αγάπης. Αλλά η επανάληψη ορισμένων τρόπων ετεροφυλοφιλικής αγάπης σε μια ομοφυλοφιλική σχέση είναι μια παραδοξότητα.
 
Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, εκτός εάν έχει μια συγκεκριμένη κλίση που προέρχεται από το Πνεύμα, όπως στην περίπτωση των μοναχών, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι όταν δύο ομοφυλόφιλοι άνθρωποι δημιουργούν μια συναισθηματική σχέση, πρέπει να παραμείνουν στην πραγματικότητα και την αλήθεια της ίδιας της σχέσης, χωρίς να προσποιούνται ότι θέλουν να μιμηθούν την ετεροφυλόφιλη αγάπη.
 
Μπορεί επίσης να θεωρηθεί σωστό  ότι η κοινωνία μπορεί να δώσει κάποια αναγνώριση στη φροντίδα που δίνουν δύο ομοφυλόφιλοι άνθρωποι, απαλλάσσοντας έτσι την κοινωνία από συγκεκριμένα βάρη, από ένα  είδος «άχθους αρούρης», όπως θα μας έλεγε ο Όμηρος (Ιλιάδα Σ 104), που θα πει «βάρος της γης».

Αλλά κανείς δεν μπορεί ποτέ να σκεφτεί ότι αυτή η σχέση μπορεί να αναγνωριστεί ισοδύναμη με την ετεροφυλόφιλη σχέση.

Αυτό επεκτείνεται στη σχέση ζευγαριού και οικογένειας. Ο πλούτος της ζωής που παράγει η ετεροφυλόφιλη σχέση στους ανθρώπους και τα οφέλη που δίνει στην κοινωνία δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη με τη ζωή και τα οφέλη μιας ομοφυλοφιλικής σχέσης.

* Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι καθηγητής δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος