Η Μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940) υπήρξε, μαζί με την Μάχη Ελαίας - Καλαμά, από τις αποφασιστικές ένοπλες συμπλοκές των πρώτων ημερών του Ελληνοίταλικού πολέμου (1940-1941) που απέκοψαν την ιταλική εισβολή στο ελληνικό έδαφος.
Ανάλυση: Πού οφείλεται το έπος του 1940 - Τα σημαντικά λάθη των Ιταλών και οι σωστές επιλογές της Ελλάδας
Η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε στις 05.00 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τα ελληνικά τμήματα του κεντρικού τομέα αναγκάστηκαν αρχικά να συμπτυχθούν το ίδιο απόγευμα στην γραμμή Πάτωμα-Μούκα-Επάνω Αρένα, ενώ τα υπόλοιπα τμήματα διατήρησαν τις θέσεις τους. Τις επόμενες ημέρες η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε με σφοδρότητα: το Απόσπασμα Πίνδου, μετά από σκληρό αγώνα και αντίξοες καιρικές συνθήκες και απέναντι σε αριθμητικά υπέρτερο αντίπαλο αναγκάστηκε να συμπτυχθεί στη γραμμή Σαμαρίνα-Κούτσουρο-Τσούκα.
Την 1η Νοεμβρίου το ελληνικό στρατηγείο έδωσε εντολή στην 1η Μεραρχία, που είχε στο μεταξύ προωθηθεί στη θέση Επταχώρι, να καταλάβει τις προσφάτως καταληφθείσες θέσεις των ιταλικών μονάδων. Η αντεπίθεση εκδηλώθηκε την 07.00 π.μ. εναντίον του αριστερού πλευρού της μεραρχίας Τζούλια. Παρόλο που η αντεπίθεση ήταν περιορισμένη το ίδιο βράδυ το μέτωπο σταθεροποιήθηκε και το ηθικό της ελληνικής πλευράς αναπτερώθηκε. Την επόμενη ημέρα οι δυνάμεις της 1ης Μεραρχίας κατέλαβαν το ύψωμα Ταμπούρι και το χωριό Φούρκα, αποκόπτοντας έτσι τα ιταλικά τμήματα που είχαν προωθηθεί νότια, ενώ το απόγευμα η ελληνική ταξιαρχία ιππικού ανακατέλαβε τη Σαμαρίνα.
Από τις 4 ως τις 6 Νοεμβρίου, η επίθεση της 1ης Μεραρχίας συνεχίστηκε ακόμη πιο έντονη. Η επίλεκτη Μεραρχία Τζούλια υποχωρούσε σε όλο το μήκος της γραμμής, και ενώ μεγάλο τμήμα της κινδύνευε να περικυκλωθεί. Τις επόμενες ημέρες οι ιταλικές δυνάμεις υποχώρησαν προς Κόνιτσα. Η ελληνική προέλαση συνεχίστηκε και στις 13 Νοεμβρίου, έφτασε στην ελληνοαλβανική μεθόριο.
