Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ένας άγιος ποιμένας και γιατρός χειρουργός (1877-1961)

Πλησίαζε η μέρα της αναχώρησής του…
«θα σας αφήσουν άραγε να μου ψάλετε το «Άγιος ο Θεός….»;;;

Ήλθε η Κυριακή 11η Ιουνίου 1961, μέρα που γιορτάζουν οι Άγιοι Πάντες που έλαμψαν και αγίασαν στην Αγία Ρωσία. Ήταν 7 παρά τέταρτο το πρωί, όταν οι πιστοί ετοιμάζονταν για την πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς, ανάσαινε κάπως βαριά. Πήρε δύο φορές αναπνοή και άλλες δύο φορές πιο σιγά. Η ψυχή του φτερούγισε για τον ουρανό. Ο ομολογητής αρχιεπίσκοπος έφυγε για να προλάβει να λειτουργήσει αυτή τη μεγάλη μέρα με τους Ρώσους αγίους στο επουράνιο θυσιαστήριο.

Το θλιβερό νέο για την οσιακή κοίμησή του διαδόθηκε σαν αστραπή. Έθλιψε βαθύτατα το αγαπημένο ποίμνιό του, αλλά και όλους όσοι τον γνώρισαν. Άρχισαν να καταφθάνουν στη Συμφερούπολη άνθρωποι απ’ όλη την Κριμαία και από μακρινές περιοχές. Το μικρό διαμέρισμά του ήταν γεμάτο κόσμο, ενώ πολλοί περίμεναν στην αυλή για να έλθει η σειρά τους να τον ασπασθούν. Οι επιμνημόσυνες δεήσεις από τους ιερείς διαδέχονταν η μία την άλλη. Την πρώτη νύχτα το σκήνωμά του έμεινε στο διαμέρισμά του. Τη δεύτερη μέρα μεταφέρθηκε στο ναό των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Την τρίτη στον καθεδρικό ναό…

…Ασταμάτητη η ροή των ανθρώπων που έρχονταν να τον αποχαιρετήσουν. Μπροστά στο σκήνωμά του ξεσπούσαν σε καυτά δάκρυα, σε αναφιλητά. Έδειχναν τη βαθιά τους θλίψη και θρηνούσαν για την κοίμηση του ταπεινού και στοργικού πατέρα. Με λιγμούς έλεγαν: «έφυγε ο άγιός μας… έφυγε ο ευαγγελιστής μας… ο πατέρας μας». Και δεν σταματούσαν να ομολογούν και να διηγούνται περιστατικά από τη ζωή του , τις ευεργεσίες του. Θυμούνταν τα λόγια του, τις νουθεσίες του, τις αρετές του. Διηγούνταν το πως παρηγορούσε, πως θεράπευε. Ανέφεραν τα θαύματά του. Ακόμη και άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με την Εκκλησία, έδειχναν το σεβασμό τους και την εκτίμησή τους, στην «εξαίρετη προσωπικότητά του».

…Το μεσημέρι της 13ης Ιουνίου 1961 τελέστηκε η νεκρώσιμη ακολουθία από τον αρχιεπισκοπο Μιχαήλ και ολο τον κληρο της Κριμαίας. Ήλθε η ώρα της εκφοράς. Κατά την ώρα αυτή, όταν ο νεκρός οδηγείται στο κοιμητήριο, οι ιεροψάλτες ψάλλουν το «Άγιος ο Θεός…». Οι αρχές είχαν απαγορεύσει την εκφορά, γι’ αυτό και ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς είχε εκφράσει την αμφιβολία του στην ανιψιά του: «θα σας αφήσουν άραγε να μου ψάλετε το «Άγιος ο Θεός»;…

…Τελικά οι κομματικοί υποχώρησαν. Αισθάνθηκαν φοβερά αδύναμοι, αυτοί οι πανίσχυροι…

…Σύμφωνα με τη μαρτυρία της μοναχής Γκαλίνας (που υπηρέτησε τον Αρχιεπίσκοπο Λουκά στα 10 τελευταία χρόνια της ζωής του) κατά την ώρα της εκφοράς συνέβη κι ένα θαυμαστό περιστατικό. «καθώς άρχιζε η εκφορά και μαζί τα επεισόδια, εμφανίστηκε ένα σμήνος από αμέτρητα περιστέρια πάνω από το σκήνωμα του αγίου. Έκαναν κύκλους πάνω από το λείψανό του, έπειτα πετούσαν κατά μήκος της λεωφόρου ως το κοιμητήριο. Ξαναγύριζαν, έκαναν πάλι κύκλους, ακολουθούσαν την πομπή, πετούσαν μέχρι το κοιμητήριο και πάλι ξαναγύριζαν. και αυτό επαναλαμβανόταν συνέχεια. Συμμετείχε και αυτή η άλογη φύση στην κηδεία του αγίου μας. Όταν φθάσαμε στο κοιμητήριο, κάθησαν πάνω στη στέγη του ναού των Αγίων Πάντων και έπειτα εξαφανίστηκαν. Το γεγονός αυτό έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση σε όλους. Ακόμη και οι άθεοι προβληματίστηκαν…»

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΒΟΪΝΟ-ΓΙΑΣΕΝΕΤΣΚΙ. ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΓΙΑ ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ 1877-1961