Οργισμένη ανακοίνωση για τη δολοφονία του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη εξέδωσε ο Α.Σ. Άρης.
Ο Α.Σ. Άρης υποστηρίζει ότι το… ποτήρι ξεχείλισε και ζητά να μπει ένα τέλος στην ατιμωρησία των χούλιγκαν, στέλνοντας μήνυμα τόσο στη Δικαιοσύνη, όσο και στην Αστυνομία.
Η ανακοίνωση του Α.Σ. Άρης
«Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους…
Ακόμα ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του από μία παρέα δολοφόνων, οι οποίοι εδώ και χρόνια κυκλοφορούν και δρουν ανενόχλητοι στη Θεσσαλονίκη. Έκανε, βλέπετε, το «λάθος» να υποστηρίζει τον Άρη και να βρίσκεται με τους φίλους του στη γειτονιά τους…
Η δεύτερη δολοφονία σε διάστημα δύο χρόνων, μετά απ’ αυτή του Τόσκο, δεν προκαλεί, πλέον, οργή. Το ποτήρι της οργής έχει ήδη ξεχειλίσει. Η δεύτερη δολοφονία μέσα σε δύο χρόνια θέτει, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, όλους τους υπεύθυνους προ των ευθυνών τους.
Και δε μιλάμε μόνο για τους δολοφόνους, οι οποίοι με δρεπάνια μαχαιρώνουν κόσμο στον δρόμο. Αυτοί βρίσκουν και τα κάνουν. Γιατί ξέρουν ότι θα τη βγάλουν «καθαρή». Η ατιμωρησία είναι αυτή που οπλίζει το χέρι τους για να πάρουν ζωές. Και η ατιμωρησία πρέπει να σταματήσει εδώ.
Κύριοι της Δικαιοσύνης: Όσο αφαιρούνται ζωές και οι υπεύθυνοι κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας, η λίμνη του αίματος όλο και θα μεγαλώνει. Η δολοφονία του Τόσκο είναι το πιο νωπό και χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σήμερα θρηνούμε ακόμα έναν θάνατο. Από θαύμα δε θρηνούμε κι άλλους δύο. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να πράξουμε το αυτονόητο; Για να μην ξαναδούν το φως του ήλιου όσοι απροκάλυπτα αφαιρούν ζωές; ΩΣ ΕΔΩ.
Κύριοι της Αστυνομίας: Είναι υποχρέωσή σας να βρείτε ΑΜΕΣΑ τον δολοφόνο με το δρεπάνι με την παρέα του και να τους παραδώσετε στα χέρια της δικαιοσύνης. Σας αναλογεί μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα γίνονται.
Και επειδή ζούμε στην εποχή του «πες, πες, κάτι μένει στο τέλος», όχι κύριοι των ΜΜΕ: ΔΕΝ ήταν συμπλοκή οπαδών. Ήταν εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού 20 χρονών το οποίο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, έπεσε θύμα της «περιπολίας» των γνωστών – αγνώστων, που διψούσαν για αίμα. Οτιδήποτε άλλο λέγεται ή γράφεται, είναι διαστρέβλωση της αλήθειας, η οποία βιάζεται σωρηδόν εδώ και μερικά χρόνια, στον βωμό της προστασίας των «παιδιών».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνηθίζουμε να λέμε «ας ελπίσουμε αυτό να είναι το τελευταίο θύμα». Με την ελπίδα, όμως, δε γίνεται τίποτα. Πράξεις περιμένουμε. Για να κλείσει αυτός ο κύκλος του αίματος και να σταματήσουμε να θρηνούμε τον χαμό νέων ανθρώπων…».
