Ένα από τα πάγια επιχειρήματα των Τούρκων όταν αναφέρονται στις, δήθεν γκρίζες ζώνες και τα «αμφισβητούμενα» νησιά του Αιγαίου, είναι ότι αυτά δεν καταγράφονται ονομαστικά σε καμία Συνθήκη. Η ελληνική πλευρά, συνήθως δεν απαντά ή αρκείται σε γενικόλογες αναφορές.

Έχουμε στο παρελθόν αναφερθεί, με στοιχεία, στο τι ακριβώς συμβαίνει στα Δωδεκάνησα και έχουμε αποδείξει ότι οι τουρκικοί ισχυρισμοί είναι έωλοι (αβάσιμοι, ανυπόστατοι). Σήμερα, φέρνουμε στο φως ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο. Απόσπασμα από ΦΕΚ της Ιταλικής Κυβέρνησης, της 21ης Απριλίου 1936, στο οποίο καταγράφονται ονομαστικά ΟΛΑ τα Δωδεκάνησα.

Τα στοιχεία αυτά, είχε την καλοσύνη να τα παραχωρήσει στο ο Ροδίτης κύριος Νικόλαος Φαρμακίδης, συγγραφέας του βιβλίου «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ-ΜΙΑ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΙΔΙΟΦΥΪΑ-1820-1867»,ΡΟΔΟΣ, 2020.

Τον ευχαριστούμε θερμότατα και από εδώ και σύντομα θα αναφερθούμε και στον Κωνσταντίνο Σιμωνίδη, έναν χαρισματικό, αλλά παρεξηγημένο Έλληνα από τη Σύμη, την πραγματική ιστορία του οποίου παρουσιάζει ο κύριος Φαρμακίδης στο βιβλίο του.

Ας επανέλθουμε όμως στα Δωδεκάνησα και ας δούμε συνοπτικά την ιστορία τους το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Το 1522 η Ρόδος που ανήκε μέχρι τότε στους Ιωαννίτες Ιππότες, καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, όπως και η Κως. Τα υπόλοιπα νησιά των Δωδεκανήσων, απολάμβαναν αυτοδιοίκηση και φορολογικά προνόμια.

Μετά το 1869 τα προνόμια άρχισαν να περιορίζονται και καταργήθηκαν πλήρως μετά την επανάσταση των Νεότουρκων το 1909.

Το 1912, στο πλαίσιο του Ιταλοτουρκικού Πολέμου, τα Δωδεκάνησα καταλήφθηκαν από τους Ιταλούς, εκτός από το Καστελλόριζο που περιήλθε υπό ιταλική κυριαρχία μόλις το 1921. Με Συνθήκη της 2ας Οκτωβρίου 1912, τα Δωδεκάνησα θα παρέμεναν υπό ιταλική κατοχή μέχρι να σταματήσει η αντίσταση εναντίον των Ιταλών στη Λιβύη, η οποία ανήκε επίσης στην οθωμανική αυτοκρατορία και καταλήφθηκε από τους Ιταλούς.

Ας δούμε τι γράφει στο βιβλίο του «Το καθεστώς των νησίδων στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο – Η μαρτυρία των πηγών», ο αείμνηστος ιστορικός και ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος(1938-2019) για τα γεγονότα με τα Δωδεκάνησα στη συνέχεια.

«Το καθεστώς της ιταλικής κυριαρχίας στα Δωδεκάνησα κατοχυρώνεται συμβατικά βάσει των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης (1923).

Συγκεκριμένα, με το άρθρο 15, η Ιταλία παραιτήθηκε υπέρ της Ιταλίας κάθε δικαιώματος και τίτλου επί των νήσων Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψών, Σύμης, Κω και «των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων» καθώς και επί του Καστελλορίζου»

«Το συγκεκριμένο αυτό καθεστώς κυριαρχίας θα επιβεβαιώσει, κατά βάση η διμερής ιταλοτουρκική σύμβαση της 4ης Ιανουαρίου 1932, καθώς και το πρωτόκολλο της 28ης Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Ως γνωστόν, με την πρώτη συμφωνία καθοριζόταν «η κυριότητα των νήσων, νησίδων και βράχων που βρίσκονται μεταξύ του Καστελλορίζου και των ακτών της Ανατολίας, καθώς και επί της νήσου Καρά-Αντά» και με τη δεύτερη του υπολοίπου τμήματος «των θαλασσίων ιταλοτουρκικών συνόρων». Οι αιτιάσεις που προβάλλουν οι Τούρκοι για το πρωτόκολλο της 28/12/1932, είναι αβάσιμες.

Το 1943, οι Γερμανοί ανέλαβαν de facto τη διοίκηση των νησιών. Ωστόσο μετά τη λήξη του πολέμου, στα νησιά εγκαθιδρύθηκε Βρετανική μεταβατική Στρατιωτική Διοίκηση, η οποία διαίρεσε την περιοχή σε διαμερίσματα (districts).

Με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης, της 10ης Φεβρουαρίου 1947, η προσάρτηση των 14 νήσων της Δωδεκανήσου (αυτά από την κυριαρχία των οποίων παραιτήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης η Τουρκία και αναφέραμε παραπάνω), ονομαστικά καταχωρισμένων, καθώς και των «παρακειμένων νησίδων», χωρίς ονομαστική αναφορά είχε συνδυαστεί με την πρόβλεψη του καθορισμού της διαδικασίας για τη μεταβίβασή τους στην Ελλάδα, βάσει προκαταρκτικής συμφωνίας της χώρας μας με τη Μ. Βρετανία.

Στις 31/3/1947 ο Βρετανός Διοικητής, Ταξίαρχος A.S. Parker και ο διάδοχος του, Αντιναύαρχος Π. Ιωαννίδης υπέγραψαν πρακτικό για την παράδοση στις ελληνικές αρχές των «στρατιωτικώς κατεχομένων εδαφών της Δωδεκανήσου».

Ο Αντιναύαρχος Ιωαννίδης, ανάμεσα στα άλλα, στις 11/6/1947, φρόντισε να καταγραφούν μία προς μία οι «παρακείμενες» στα μεγάλα νησιά, νησίδες.

Οι Τούρκοι, ισχυρίζονται ότι κάποιες από τις νησίδες των Δωδεκανήσων δεν αναφέρονται ονομαστικά και άρα είναι αμφισβητούμενης κυριαρχίας. Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι Ιταλοί σε ΦΕΚ της 21/4/1936, είχαν φροντίσει να καταγράψουν ένα προς ένα όλα τα νησιά, νησίδες, νησίδια και βραχονησίδες των Δωδεκανήσων. Ο κύριος Νικόλαος Φαρμακίδης, μας έστειλε το σχετικό ΦΕΚ, που αποτελείται από 260 σελίδες, ένα, πολύτιμο παράρτημα με ΟΛΑ τα νησιά κλπ. καθώς και πληθυσμιακά στοιχεία της απογραφής των 14 μεγαλύτερων από τα Δωδεκάνησα.

Παραθέτουμε σήμερα την πρώτη σελίδα του παραρτήματος (Appendice III), στην οποία αναφέρονται ξεκάθαρα τα Ίμια (immia Megalo, immia Micro), στο Αρχιπέλαγος της Καλολίμνου (ARCIPELAGO CALOLINO). Και φυσικά τα Ίμια περιέρχονται στην κατοχή της Ελλάδας που αποτελεί, στα Δωδεκάνησα,διάδοχο κράτος της Ιταλίας. Όπως βλέπετε, καταγράφονται αναλυτικά από νησιά (ISOLA), έως βραχονησίδες (SCOGLI).

Έχουμε στη διάθεσή μας και άλλες τρεις σελίδες με τα υπόλοιπα «νησαία εδάφη» των Δωδεκανήσων. Στο Αρχιπέλαγος της Καλολίμνου, υπάρχει επίσης και η νησίδα Zucca (Τσούκα), την οποία πήραν ετσιθελικά, οι Τούρκοι, μετονομάζοντάς την σε Topan. Είχαμε γράψει δύο σχετικά άρθρα αλλά ο χλευασμός και οι αμφισβητήσεις από κάποιους, μας έκαναν να μην ασχοληθούμε πάλι με το θέμα. Αν κάποιοι δεν ενοχλούνται από την κατάληψη ελληνικών εδαφών, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;

Τα στοιχεία αυτά, αποτελούν ένα ακλόνητο ντοκουμέντο, πολύτιμο όπλο στη διπλωματική φαρέτρα της ελληνικής διπλωματίας. Τα γνωρίζουν στο Υπουργείο Εξωτερικών; Γιατί κάποιος παλαιότερος ΥΠΕΞ, δεν δέχτηκε καν να τα δει…

Και αν ναι, τα έχουν αξιοποιήσει; Ή μήπως ψάχνουν πάλι, όπως έκαναν μετά το άρθρο μας για την παραχώρηση δύο νησιών της Μεγάλης Πρέσπας σε Σερβία και Αλβανία, «πότε έγινε αυτό, που είναι οι συνθήκες κλπ». Αν χρειαστεί, φυσικά θα επανέλθουμε.

Ευχαριστούμε θερμά τον Ροδίτη κύριο Νικόλαο Φαρμακίδη που μας εμπιστεύτηκε αυτά τα στοιχεία για να τα μάθουν όλοι οι Έλληνες…