Ο Διάβολος αντιπροσωπεύει για τον καθέναν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, που συνυπάρχει πλάι στις θρησκευτικές δοξασίες για το αρχέτυπο του κακού και δαιμονικού.

Ο τεράστιος ωστόσο αριθμός των ιστορικών χριστιανικών πηγών για το ποιόν του Άρχοντα του Κακού έχει επιφέρει μια σειρά από παρανοήσεις για τη σατανική του φύση, οι οποίες έχουν εγκαθιδρυθεί και πλέον αποτελούν κοινό κτήμα όλων.

Οι τόσες αντιφάσεις, φήμες και παραλλαγμένες εκδοχές για τον Πρίγκιπα του Σκότους έχουν συσκοτίσει όμως τα πεπραγμένα του. Ποια είναι η θέση του στην Κόλαση; Γιατί τον λέμε Εωσφόρο; Ποιος είναι ο μαγικός αριθμός του Θηρίου;

Πολλά έχουμε μπουρδουκλώσει στο διάβα των αιώνων για τον Σατανά, πολλά που δεν θα τα βρει κανείς ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε στον χριστιανικό κανόνα της Αγίας Γραφής…

Ο αριθμός του Αντίχριστου δεν είναι απαραίτητα το 666

Κάθε χέβι μέταλ δίσκος που σέβεται τον εαυτό του μοστράρει τον αριθμό του Θηρίου, όπως μας λέει η Αποκάλυψη του Ιωάννη, το διαβόητο και τρομακτικό 666. Όλοι μάλιστα παραθέτουν το σχετικό χωρίο της Αποκάλυψης (13:18), εκεί που ο απόστολος συνδέει το Θηρίο με τον μαγικό αριθμό, αν και αυτή δεν είναι ακριβώς όλη η αλήθεια: «Εδώ είναι η σοφία. Όποιος έχει νου ας λογαριάσει από τα ψηφία του, τον αριθμό του θηρίου, γιατί είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι εξακόσια εξήντα έξι (666)».

Σύμφωνα με πάμπολλα χειρόγραφα που έχουν βρεθεί στην Αίγυπτο και αποκωδικοποιούνται σταδιακά, ο αριθμός του παροιμιώδους Θηρίου δεν είναι το 666, αλλά το 616! Έτσι ισχυρίζονται πλήθος περγαμηνών, αυτό λέει και το Κέντρο για τη Μελέτη των Αρχαίων Χειρογράφων της Οξφόρδης. Η αποκρυπτογράφηση του μαγικού αριθμού είναι εξάλλου ζήτημα αριθμολογίας.

Σε μια εποχή που οι χριστιανικές γραφές ήταν αρκετά επικίνδυνη δραστηριότητα, η αριθμολογία επιστρατευόταν για να υποκαταστήσει τις ρητές αναφορές σε πράγματα που κείτονταν έξω από τα όρια του επιτρεπτού, όπως μια συζήτηση για τα δαιμόνια. Και ήταν ακριβώς η αποκωδικοποίηση των μαγικών αριθμών που ευθύνεται ενδεχομένως για την παρανόηση. Ο αριθμός του Θηρίου φαίνεται λοιπόν να προκύπτει από το όνομα του ανθρώπου που ενσάρκωνε στην εποχή το απόλυτο κακό, τον ρωμαίο αυτοκράτορα Νέρωνα. Για τον Ιωάννη εξάλλου και τους άλλους αποστόλους ο Αντίχριστος ήταν άνθρωπος. Και βέβαια η αριθμολογία πίσω από το όνομά του προκύπτει από τη μετάφραση στην εκάστοτε γλώσσα.

Το γνωστό μας «666» προκύπτει λοιπόν από την ελληνική μορφή του ονόματος του Νέρωνα (Νέρων Καίσαρ), που μεταφρασμένο στα εβραϊκά (που στη γραφή τους δεν έχουν φωνήεντα) δίνει την αριθμολογική τιμή του «666». Όταν η βάση της αριθμολογικής μεταγραφής είναι η λατινική, το νούμερο μετατρέπεται σε «616» στην εβραϊκή του απόδοση. Κι έτσι το 666 είναι μία μόνο τιμή του αποκαλυπτικού Θηρίου και σίγουρα όχι η παραδεδομένη της εποχής των πρωτοχριστιανών…

Το «Εωσφόρος» δεν είναι συνώνυμο του «Σατανά»

Ο Σατανάς ήταν ένας άγγελος όπως ξέρουμε, ο Εωσφόρος, που εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο όταν στράφηκε εναντίον του Θεού. Το μόνο πρόβλημα εδώ είναι ότι η δημοφιλής ιστορία δεν επιβεβαιώνεται από τις Γραφές και σίγουρα όχι από τη Βίβλο! Η μόνη φορά που γίνεται λόγος για «Εωσφόρο» στην Παλαιά Διαθήκη είναι στους «Προφήτες» και συγκεκριμένα στον Ησαΐα 14:12: «Πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; συνετρίβη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρὸς πάντα τὰ ἔθνη».

Παρά τη ρητή αναφορά στο όνομά του, πρόκειται για άλλο ένα μεταφραστικό παρόραμα της Παλαιάς Διαθήκης. Στην αυθεντική εβραϊκή γραφή, δεν υπάρχει αναφορά στον έκπτωτο άγγελο του Παραδείσου παρά μόνο σε έναν βαβυλώνιο βασιλιά που έπεσε από τον θρόνο του όταν άρχισε να καταδιώκει τους Ιουδαίους.

Στις πρώτες μεταγραφές της Παλαιάς Διαθήκης από τους χριστιανούς μελετητές, ο βασιλιάς μετατράπηκε σε άγγελο, καθώς το βιβλικό του όνομα αποδίδεται κάπως σαν «Ο γιος της αυγής» ή «Άστρο της αυγής». Οι ρωμαίοι μελετητές βρήκαν ένα όνομα που να αποδίδει καλύτερα το πνεύμα του κειμένου, το «Lucifer», τον ρωμαϊκό όρο για τον πλανήτη Αφροδίτη δηλαδή που όπως ξέρουμε εμφανίζεται στον ουρανό κατά την αυγή (Αυγερινός). Και βέβαια το «Lucifer» δεν είχε αρχικά καμία σχέση με τον Σατανά. Εωσφόρος και Διάβολος συνδέθηκαν μόνο κατά τον 4ο αιώνα, κι αυτό στη μετάφραση του Ιερώνυμου…

Η σατανιστική πεντάλφα είναι σχετικά νέα ιστορία

Όπως ακριβώς και η σβάστικα μετατράπηκε από σύμβολο καλοτυχίας σε έμβλημα της ναζιστικής θηριωδίας, έτσι και η πανάρχαια πεντάλφα έχει υποστεί δραστική μεταμόρφωση. Πλέον διακοσμείται με τον τραγόμορφο Διάολο και συνδέεται με σατανιστικές τελετές, αν και στην αρχική της μορφή ήταν το ακριβώς αντίθετο θα λέγαμε του απόλυτου κακού!

To πεντάγραμμο, όπως το έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, συνδέθηκε με τον χριστιανισμό ήδη από τα πρώτα του χρόνια, καθώς οι πέντε γωνίες του συμβόλιζαν τα πέντε τραύματα του Ιησού Χριστού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Αφήνοντας έξω τις ακόμα παλιότερες χρήσεις του συμβόλου σε Βαβυλώνιους και Σουμέριους, η πεντάλφα υπέστη δραστική μεταμόρφωση με την ίδρυση της Εκκλησίας του Σατανά, όταν πια αντιπροσώπευε τα κέρατα του τράγου, τα αυτιά και το γενάκι του.

Η παλιότερη απεικόνιση της σατανιστικής πεντάλφας μας έρχεται από το 1897 και το βιβλίο ενός γάλλου μύστη, ο οποίος αποζητούσε τη διάκριση μεταξύ αποκρυφισμού και σατανισμού. Η γνωστότερη πάντως αναπαράσταση της πεντάλφας ως σατανιστικού σημείου μας παραδίδεται από τον διαβόητο γάλλο μυστικιστή Ελιφάς Λεβί, ο οποίος περιέγραψε τις υποδηλώσεις της πεντάλφας ως τραγόμορφης φιγούρας. Μέχρι το 1924, η κεφαλή του τράγου ήταν πια κοινός τόπος στην εικόνα του συμβόλου και όταν το υιοθέτησε η Εκκλησία του Σατανά, η σκοτεινή πεντάλφα είχε γεννηθεί…

Ο τραγόμορφος Σατανάς είναι επίσης καινούριος

Αν καταβυθιστεί κανείς στη Βίβλο ψάχνοντας αναπαραστάσεις του Διαβόλου ως τράγου, τότε θα συναντήσει αρκετές αναφορές για την κατακριτέα λατρείας τραγόμορφων ειδώλων και δαιμόνων, όπως για παράδειγμα στο Λευιτικό 17:7: «Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει πια να θυσιάζουν τις θυσίες τους στους τραγόμορφους δαίμονες, με τους οποίους έχουν ανήθικες σχέσεις». Ακόμα και στην Έξοδο εμφανίζονται τα τραγόμορφα είδωλα, αν και εδώ σταματά η σχέση της Παλαιάς Διαθήκης με τον Σατανά ως τράγο.

Ο κόσμος θα έπρεπε να περιμένει τους Ελευθεροτέκτονες και το δικό τους τραγόμορφο πλάσμα, τον Baphomet, για να συνυφαστούν στη συνείδησή του Διάολος και τράγος. Και βέβαια αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν έριχνε πέτρες ο απλός λαός στους Μασόνους! Η ιστορία λέει ότι όταν ο Πάπας και ο βασιλιάς της Γαλλίας έβαλαν στο στόχαστρό τους Ναΐτες Ιππότες και θέλησαν να τους ξεκάνουν, επιστράτευσαν τον Baphomet για να αποδείξουν την αιρετική φύση του μοναστικού τάγματος. Το τραγόμορφο τέρας δεν είχε ακόμα όνομα, αν και από τα πρακτικά της δίκης των 231 ιπποτών μαθαίνουμε ότι μια ντουζίνα από αυτούς εξομολογήθηκαν (κάτω από φρικιαστικά βασανιστήρια πάντα) ότι ήταν εξοικειωμένοι με την εικόνα του ανώνυμου δαιμονικού τράγου.

Και εδώ το όνομα του Ελιφάς Λεβί παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, κάπου 600 χρονιά μετά το λυσσαλέο κυνήγι των Ναϊτών Ιπποτών από τον Ποντίφικα, καθώς σε αυτόν αποδίδονται τα «βαφτίσια» του τραγόμορφου δαίμονα σε Baphomet (που έλκει την καταγωγή του από τον θεό του αιγυπτιακού σύμπαντος Άμμωνα). Όλα τα υλικά και οι συμβολισμοί ήταν εκεί λοιπόν για την Εκκλησία του Σατανά, που τα υιοθέτησε ως σύμβολα πίστης και σφράγισε μια για πάντα τη σύνδεση σατανικού τράγου και Διαόλου…

Ο Σατανάς δεν προορίζεται να κυβερνήσει την Κόλαση

Τον λέμε Πρίγκιπα του Σκότους και Άρχοντα της Κολάσεως και είναι εντελώς ξεκάθαρο πού θα περάσει την αιωνιότητα ο Σατανάς, στην Κόλαση. Σωστά; Αν πιστέψουμε τον Παύλο στην «Προς Εβραίους» 2:14, τότε όχι, μιας και ο Θεός θα έχει καταστρέψει μέχρι τότε τον Σατανά: «Επειδή δε τα παιδιά του Θεού, έχουν πάρει όλα την ασθενή και φθαρτήν ανθρωπίνην φύσιν, σάρκα και αίμα, δια τούτο και αυτός κατά παρόμοιον τρόπον επήρε σάρκα και αίμα, την ανθρωπίνην φύσιν, χωρίς όμως καμμίαν αμαρτίαν· έγινεν άνθρωπος, δια να εξουδετερώση με τον θάνατόν του και καταργήση τον διάβολον, ο οποίος μέχρι προ ολίγου είχε την δύναμιν και την εξουσίαν να ρίπτη τους ανθρώπους, εξ αιτίας των αμαρτιών των στον θάνατον».

Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους, καθώς ο Θεός δεν θα σκοτώσει τον Διάολο αλλά θα τον «καταργήσει», κάτι που σημαίνει παύω, αχρηστεύω, σταματώ την ισχύ του. Κι έτσι η Κόλαση δεν είναι η αγαπημένη γειτονιά του Διαόλου, αλλά η αιώνια τιμωρία του, η φυλακή στην οποία θα βασανίζεται νυχθημερόν όπως και κάθε άλλος ένοικός της επειδή απομακρύνθηκε από τον Θεό. Έτσι τουλάχιστον μας λέει η Βίβλος, έτσι επιβεβαιώνει και ο Ιωάννης στην Αποκάλυψή του (20:10): «Και ο διάβολος, που τους παραπλανούσε στο ψεύδος και εις την κακίαν, ερρίφθη εις την λίμνην της φωτιάς και του θειαφιού, όπου ήσαν το θηρίον, δηλαδή ο αντίχριστος, και ο ψευδοπροφήτης. Και θα βασανισθούν εκεί ακατάπαυστα ημέραν και νύκτα στους αιώνας των αιώνων». Η μοίρα του Σατανά έχει λοιπόν σφραγιστεί στην Κόλαση, η οποία δεν είναι το τσιφλίκι του αλλά ο τόπος του αιώνιου μαρτυρίου του.

Από δω έλκει την καταγωγή του άλλη μια γνωστή παρανόηση για τον ρόλο του Διαόλου στην Κόλαση. Σύμφωνα με τη δημοφιλή πεποίθηση, είναι ο Σατανάς αυτός που συναλλάσσεται με ψυχές και τις καταδικάζει μετά σε αιώνια τιμωρία στην Κόλαση. Ξέρουμε όμως από τον Ματθαίο (25:46) ότι «Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον»: η ελευθερία της βούλησης που έχει εκχωρήσει ο Θεός στην ανθρωπότητα είναι που κάνει τον καθέναν μας υπεύθυνο για τις επιλογές του. Δεν είναι λοιπόν ο Σατανάς αυτός που εξαπατά τις ψυχές και τις μετατρέπει σε όργανα του κακού, καθώς το κακό είναι μια απόφαση που λαμβάνεται ενεργά από το ελεύθερο υποκείμενο. Και βέβαια ο Θεός θα τιμωρήσει όλους όσοι έχουν στραφεί στο κακό, περιλαμβανομένου του Σατανά…