Κραυγή αγωνίας μεγάλης βγαίνει από την επιστολή του πατρός Δαμασκηνού από το Ιερόν Κελλίον του Φιλαδέλφου, Καρυών Αγίου Όρους. Απευθύνεται προς τον Αρχιεπίσκοπο και την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Μακαριώτατε,

σεπτοὶ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἡ δυσκολία τῶν καιρῶν, ἡ ἀγωνία διὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἐκκλησίας, οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν ἀταράχως·

Συναισθανόμενος, ὅτι καὶ αἱ Ὑμέτεραι Θεοτίμητοι ἀξίαι, διακατέχονται ἀπὸ ἀνάλογον θεοφιλῆ ἀνησυχίαν, μοῦ δίδει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπανέλθω εἰς τὰ ὡς ἄνω διαρκῶς ἐπίκαιρα, καὶ ὡς μὴ ὤφειλε, ἀναφυέντα προβλήματα, ἡ ἀνακίνησις τῶν ὁποίων, καίτοι δὲν ἔχουν προκαλέσει τὴν ἐν Ἑλλάδι οἰκονομικὴν καὶ λοιπὴν κρίσιν, προκαλεῖ ὀδύνην, ἀλλὰ καὶ διάθεσιν ἀντιστάσεως μέχρι θανάτου, ἵνα μὴ γίνῃ τὸ θέλημα τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καὶ τοῦ διαβόλου.

Διεξοδικώτερον:

Φρονοῦμεν ἀταλαντεύτως, ὅτι ἐὰν αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους κατορθώσουν τὴν διάρρηξιν τῶν ὑπαρχουσῶν σχέσεων ἐπὶ δύο χιλιετίας,τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν Χριστιανικὴν Ὀρθοδοξίαν, τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νομικῶς καὶ πνευματικῶς, ὡς φρόνημα καὶ τρόπον ζωῆς, ὁδεύομεν πρὸς τὸ ἱστορικὸν τέλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ὅσοι Πολιτικοὶ καὶ Ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέται, Πρωθυπουργοί, νῦν τε καὶ τέως, Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἀρχιερεῖς καὶ πολῖται τῆς Δημοκρατίας τῶν Ἑλλήνων, δὲν ἀγωνισθοῦν μέχρι θανάτου, ἵνα ἀποτρέψουν τὸ εἰδεχθὲς τοῦτο ἔγκλημα τῆς πνευματικῆς αὐτοκτονίας τῶν Ἑλλήνων, θὰ εἶναι ἀνάξιοι τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ προδόται τοῦ διαχρονικοῦ πολιτισμοῦ των καὶ τῆς Ἀληθείας, τῆς ἐν Χριστῷ μόνης Ἀληθείας.

Συμπαρομαρτοῦν ἔγκλημα θὰ εἶναι καὶ ἡ κατάργησις τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς διδασκαλίας εἰς τὴν παιδείαν τῶν Ἑλλήνων, καὶ ἡ ἀντικατάστασις ἢ ἡ νόθευσίς της, μὲ τὰ ψεύδη τῶν δαιμονικῶν θρησκειῶν.
Συναφῶς ὑπενθυμίζω τὰ αὐτονόητα:

Ὁ Χριστὸς ἀνακρινόμενος ὑπὸ τοῦ Πιλάτου εἶπε: «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγένημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ Ἀληθείᾳ· πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς Ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς· λέγει αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος, τί ἐστὶν Ἀλήθεια; (Ἰωάνν. 18, 38)

Ἐν συνεχείᾳ παρέδωκεν Αὐτὸν αὐτοῖς, ἵνα σταυρωθῇ. Ἡ θυσία Του ἐνίκησε τὸν θάνατον.

Μετὰ τὴν Ἀνάστασίν Του οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔλαβον τὴν ἐντολήν:

«Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…» (Μάρκ. 16, 15-16)

Πάντες οἱ διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (δηλ. Ὑμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς) μέχρι σήμερον ἔχουν λάβει τὴν ἰδίαν ἀπαράλλακτον ἐντολήν, ἣν δὲν δικαιοῦνται νὰ ἀθετήσουν ἢ νὰ νοθεύσουν τὴν Ἀλήθειαν τοῦ κηρύγματος.

Τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας συνεπάγεται τὸ μῖσος τοῦ κόσμου καὶ τὸν διωγμὸν τῶν ἀποσταλέντων.

Οἱ κήρυκες τοῦ Χριστοῦ διὰ τῶν αἰώνων ἐσφράγισαν μὲ μαρτυρικὸν θάνατον τὴν ἀποστολήν των.

Ἠ Ἐκκλησία, ἥτις θὰ ἀρνηθῇ τὸ κήρυγμα τῆς μοναδικῆς ταύτης ἀληθοῦς θεογνωσίας καὶ θὰ ἀσπασθῇ ἢ θὰ συμφωνήσῃ μὲ τὴν πεπλανημένην ὁδηγίαν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους «σεβασμὸς εἰς τὴν ἑτερότητα», χάριν μιᾶς ψευδοειρήνης, ἀλλοτρίου τῆς εἰρήνης, ἣν ὁ Χριστὸς ἐκόμισε εἰς τὸν ἄνθρωπον, μὲ τὴν ἐνανθρώπησίν Του, διατηρεῖ τὸ βασίλειον τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου εἰς τοὺς προσκυνοῦντας τοὺς ψευδοθεούς, καὶ παύει αὐτομάτως νὰ εἶναι Ἐκκλησία. Οἱ «Ἐπίσκοποι» μιᾶς τοιαύτης «Ἐκκλησίας» τελοῦν ἐν πλάνῃ καὶ μεταβάλλονται εἰς προδότας τῆς Ἀληθείας καὶ εἶναι ἀνάξιοι τῆς ἀποστολῆς των.

Τὸ κήρυγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἔλαβε χώραν ἐν μέσῳ τῆς πολυεθνικῆς καὶ πολυθρησκευτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ἔξωθεν αὐτῆς. Ὁ Χριστὸς ἐνετείλατο κηρύξατε τὴν μοναδικὴν Ἀλήθειαν, δὲν εἶπε: «σεβασθῆτε τὰς θρησκευτικὰς ἑτερότητας».

Ἀκουέτωσαν ταῦτα οἱ τὰ τῶν θρησκειολόγων καὶ λοιπῶν πεπλανημένων ἐνεργοῦντες καὶ φρονοῦντες.

Μετὰ ἀπὸ ἑκατομμύρια θύματα καὶ ποταμοὺς αἱμάτων τῶν μαρτύρων τῆς Ἀληθείας, ἡ Ἀλήθεια ἐθριάμβευσε καὶ ὁ Χριστὸς ἐνίκησε τὸν Καίσαρα. Ὁ Καῖσαρ ἐβαπτίσθη Χριστιανός, ὁ Μ. Κων/νος, καὶ τὸ Κράτος, δηλαδὴ ὁ λαός, (διότι ὁ λαὸς εἶναι τὸ Κράτος – δὲν εἶναι ἡ δοτὴ ἀπὸ τὸν λαὸν ἐξουσία, τὸ κράτος) ἐνστερνίσθησαν τὴν Χριστιανικὴν Ἀλήθειαν. Ἡ Χριστιανικὴ Ἀλήθεια ἐγένετο ἔκτοτε φρόνημα καὶ τρόπος ζωῆς. Αὕτη εἶναι ἡ δόξα τοῦ Βυζαντίου, ἣν ἐμίσησαν οἱ Δυτικοευρωπαῖοι, οἱ ὁποῖοι παρεχάραξαν τὴν Ἀλήθειαν.

Ἡ νομοθεσία διεποτίσθη ἀπὸ τὸ χριστιανικὸν ὀρθόδοξον πνεῦμα.

Ὁ Πολίτης τοῦ κράτους ποτὲ δὲν ὑπῆρξε διχασμένη προσωπικότης· δηλαδὴ ὑποκριτὴς ἢ δειλὸς νὰ ἀποκαλύψῃ τὰ φρονήματά του. Ὅ,τι ἐφρόνει εἰς τὸν ἰδιωτικὸν βίον, ἐφρόνει καὶ εἰς τὸν δημόσιον βίον.

Τὸ φρόνημα καὶ ὁ τρόπος ζωῆς ἦτο καρπὸς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς.

Αὕτη ἡ πραγματικότης ἴσχυσε καθ΄ ὅλην τὴν ὑπερχιλιετῆ ζωὴν τῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι τοῦ 1453 μ.Χ.

Κατὰ τοὺς ζοφεροὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ πίστις, διετήρησε τὴν Ἐθνικὴν καὶ πνευματικὴν ἑτερότητα τοῦ Ἕλληνος, ἀπὸ τὸν Δυνάστην.

Παρὰ τοὺς διωγμούς, καὶ τοὺς θανάτους, οὐδέποτε οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς, οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὁ λαός, διενοήθησαν νὰ νοθεύσουν μὲ τὰς δαιμονικὰς θρησκευτικὰς πλάνας τῶν κρατούντων, τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθειαν.

Καὶ ἐσώθη ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία διὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Θείας Λατρείας, Ἑλληνιστὶ τελουμένης, ὡς καὶ εἰς τὰ κρυφὰ σχολεῖα καὶ ἀργότερον εἰς τὰ φανερά.

Ὅ,τι σέβεται ὁ κ. Ἐρντογὰν σήμερον εἰς τὰ μειονοτικὰ Σχολεῖα τῆς Κων/πόλεως ἀπειλεῖ νὰ μὴ σεβασθῇ ὁ κ. Τσίπρας εἰς τὰ Ἑλληνικὰ Σχολεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Καὶ ἐνῷ ἡ Κυβέρνησις τῆς Ἑλλάδος, διὰ τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν διεμαρτυρήθη διὰ τὴν μουσουλμανικὴν προσευχὴν εἰς τὸ μοναδικὸν μνημεῖον τοῦ Βυζαντινοῦ μεταμορφωμένου Χριστιανικοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὸν Ναὸν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἣν ἐθεώρησε ὡς ὕβριν, ὁ κ. Τσίπρας καὶ ἡ Κυβέρνησίς του, ἐπιχειρεῖ νὰ ἐνθρονίσῃ εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν Ἑλληνοπαίδων, τὴν ἀμφιβολίαν διὰ τὴν πίστιν των, καὶ νὰ προβάλῃ τὴν δῆθεν ἀλήθειαν τοῦ Μωαμεθανισμοῦ καὶ τῶν λοιπῶν ψευδοθρησκειῶν, ποὺ ὁδηγοῦν τὸν Ἄνθρωπον εἰς τὸν αἰώνιον θάνατον.

Ὁποία ἀφροσύνη!

Δυστυχῶς μέχρι σήμερον, οὔτε ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς εἰς τὴν συντριπτικήν του πλειοψηφίαν, οὔτε ἡ Πολιτική του ἡγεσία, ἔχουν συνειδητοποιήσει τὴν ῥίζαν τῆς παρούσης κρίσεως, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἄρνησιν τῶν Χριστιανικῶν ἀξιῶν εἰς τὴν ζωήν μας.

Δὲν ἔχει προηγούμενον εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἡγεσία λαοῦ, νὰ ἀδυνατῇ νὰ ἀνεύρῃ τὴν ῥίζαν τοῦ κακοῦ καὶ νὰ τὴν θεραπεύσῃ. Ἀντ΄ αὐτοῦ προσπαθεῖ νὰ καταστρέψῃ ὅ,τι ὑγιὲς ὑπάρχει, ὡς ὁ Χριστιανισμὸς νὰ διδάσκῃ τὰ ψεύδη, τὰς κλοπάς, τὰς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὴν ἀποκτήνωσιν τοῦ ἀνθρώπου. Εἴμεθα ἄξιοι Ἱερεμιακῶν προφητικῶν θρήνων.

Προκαλεῖ ἀπορίαν ἡ σιωπὴ τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων, Ἀρχιερέων καὶ δὴ τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶχον προτεραιότητα τὴν ποιμαντικὴν τῶν ὀρθοδόξων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ οὐχὶ τὴν ἐνασχόλησιν διηνεκῶς μὲ τοὺς αἱρετικούς, στοιχοῦντες τῇ ἐντολῇ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς, ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος…» (Πρὸς Τῖτον 3, 10)

Οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἐδημιούργησαν τὸ νέον ἑλληνικὸν κράτος μὲ τὸ αἷμά των, καὶ εἰς τὴν διαθήκην των διὰ τοὺς ἐπιγιγνομένους, προέταξαν «τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος» εἰς τὸ πρῶτον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος.

Αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἐσεβάσθησαν οἱ αἰῶνες καὶ ὁ Πολιτικὸς κόσμος τῆς Ἑλλάδος διαχρονικῶς, θὰ τολμήσουν ἆρά γε οἱ ἀνίκανοι καὶ συνυπεύθυνοι διὰ τὴν παροῦσαν δεινὴν κατάστασιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ νὰ καταστρέψουν;

Μόνον ἄφρονες, ἐχθροὶ καὶ κοινοὶ ἀπατεῶνες θὰ ἀναδειχθοῦν ἀπὸ τὸν ἱστορικὸν τοῦ μέλλοντος, ὅσοι τὸ ἐπιχειρήσουν.

Οἱ δαιμονισμένοι καὶ πεπλανημένοι θεολόγοι, οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι, ἐμπνευσταὶ καὶ πρωτεργάται τῆς ἀλλαξοπιστίας τῶν Ἑλλήνων τῆς ὁμάδος Γιαγκάζογλου, γιατὶ ἀγωνίζονται πεισμόνως νὰ ἐπιβάλουν τὴν ἀθεΐαν των; Γιατί;

Ἆρά γε, θὰ εὑρεθῇ ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς, νὰ εἰσηγηθῇ εἰς τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν ἀναθεματισμόν των καὶ τὴν ἀποκοπήν των ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς σεσηπότων μελῶν; Τί ἔπραξε περισσότερον ὁ Ἄρειος;

Ἐν κατακλεῖδι πιστεύομεν, ὅτι ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία δέον νὰ ἀγωνισθῇ μέχρι μαρτυρίου καὶ διωγμῶν καὶ ἐξορίας καὶ ἀπωλείας τῶν θρόνων, ἵνα μὴ γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν ὀργάνων του, ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν τῆς χώρας καὶ νὰ διατηρηθῇ τὸ Σύνταγμα εἰς τὰ ἄρθρα ποὺ ἀφοροῦν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς ὀρθοδοξίας εἰς τὰ Σχολεῖα, ὡς ἔχει μέχρι σήμερον, ἐπὶ δύο χιλιετίας.

Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, καθ΄ ἣν ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἀδιαφορήσῃ ἢ συμφωνήσῃ μὲ τὰς δυνάμεις τοῦ σκότους νὰ διαζευχθῇ τὸ Κράτος καὶ ἡ Ἐκκλησία, ὁ διχασμὸς καὶ ἡ πνευματικὴ καταστροφὴ τῆς συνοχῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι βεβαία. (Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι διὰ τὰ συσσίτια, οὔτε ἡ προσφορά της εἰς τὸ Ἔθνος εἶναι γαῖαι καὶ οἰκόπεδα.) Τότε ἐπιβάλλεται ἅπαντες, Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καὶ μονάζοντες, οἰκείᾳ βουλήσει νὰ ἀποθέσωμεν τὰ ὠμοφόρια καὶ ἐπιτραχήλια ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὡς ἀνάξιοι τοῦ Χριστοῦ, τῶν καιρῶν καὶ τῶν περιστάσεων.

Ἐπὶ δὲ τούτοις ἐπικαλούμενος τὰς εὐχὰς πάντων Ὑμῶν, διατελῶ βαθυσεβάστως καὶ ἀσπάζομαι τὰς Ὑμετέρας Τιμίας Δεξιάς.

Ἱερομόναχος Δαμασκηνός

ἐν τῷ ἀσκητηρίῳ τοῦ Φιλαδέλφου