Ο δήμαρχος Στυλίδας ένα χρόνο μετά το θάνατο της μεγάλης σταρ του ελληνικού κινηματογράφου μιλάει για τη γυναίκα - «διαμάντι», τη Ζωή Λάσκαρη.
Ένας χρόνος από τον απρόσμενο θάνατο της Ζωής Λάσκαρη συμπληρώνεται στις 18 Αυγούστου και ο δήμαρχος Στυλίδας Απόστολος Γκλέτσος μιλάει στον Νίκο Νικόλιζα και στην εφημερίδα Espresso για τη δική του Ζωίτσα, τη γυναίκα που μπήκε στη ζωή του ως πεθερά του, αλλά παρέμεινε μέχρι το τέλος πιστή φίλη του.
«Η Ζωή για μένα δεν έχει φύγει. Δεν μπορεί να έχει φύγει. Και δεν αντιλήφθηκα πως έφυγε. Χωρίς ένα αντίο. Την 1η Ιουλίου είχα χάσει τον πατέρα μου. Τον Αύγουστο έχασα τη Ζωή. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν σαν να έχασα όλη μου την οικογένεια. Τόσο μεγάλος ήταν ο πόνος» εξομολογείται ο ηθοποιός.
«Ο πόνος από την απώλεια του πατέρα μου δεν μου άφηνε περιθώρια ούτε να σκεφτώ ούτε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Στις 18 Αυγούστου λοιπόν, μαθαίνω για το θάνατο της Ζωής. Ακόμα ένας θάνατος μέσα στην οικογένεια μου. Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω το ένα σοκ πίσω από το άλλο. Έχασα την μπάλα που λένε. Είχα να της μιλήσω καιρό. Είχαμε βρεθεί με τον Αλέξανδρο και μου έλεγε ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις θεατρικές παραστάσεις της τον χειμώνα. Έκανε προετοιμασίες και όνειρα. Και ξαφνικά… θάνατος».
Ο δήμαρχος Στυλίδας «λυγίζει» και μας ζητάει να σταματήσουμε τη συνομιλία μας. Λίγα λεπτά αργότερα συζητά για το αν η Ζωή του είχε συμπαρασταθεί σε δύσκολες καταστάσεις. «Η Ζωή ήταν ο άνθρωπος που μπορούσες να εμπιστευτείς όταν είχες ένα πρόβλημα, ακόμα και αν δεν σε ήξερε, θα έκανε τα πάντα για να σου συμπαρασταθεί. Ήταν ό,τι πιο σπάνιο έβγαλαν το θέατρο και ο κινηματογράφος. Ανεκτίμητο διαμάντι. Ξέρεις, στην αρχή, όταν η Ζωή πέθανε, δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ίσως ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενες να πεθάνει. Είχα πολύ μεγάλο πόνο με το θάνατο του πατέρα μου, που έφυγε την 1η Ιουλίου και ξαφνικά στα μέσα Αυγούστου μαθαίνω για τη Ζωή. Ήταν καθοριστικό το χτύπημα αυτό για μένα γιατί ήταν φίλη καρδιάς. Ήταν συγκλονιστική προσωπικότητα η Ζωή. Κατά τη γνώμη μου, ήταν κορυφαία ηθοποιός και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Ευτύχησα να παίξω στο πλευρό της, σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά. Μεγάλη τιμή πραγματικά και παρακαταθήκη.
Η Ζωή ήταν σταρ και αντιστάρ ταυτόχρονα. Και να τη ρωτούσες κάτι για το παίξιμο σου, εκείνη απέφευγε να το παίξει δασκάλα. Μου έλεγε: «Έχουμε σκηνοθέτη, μη ρωτάς εμένα». Και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όλο αυτό. Έλεγα μέσα μου: «Έχεις δίπλα σου τη μεγάλη Ζωή Λάσκαρη και δεν σου δίνει σουμβουλές;» Και μου άρεσε αυτός ο ντόμπρος χαρακτήρας. Εγώ, ωστόσο την έβλεπα με πολύ μεγάλη ευλάβεια. Υποκλινόμουν στο ταλέντο της. Και η Ζωή και η Μάρθα Καραγιάννη έπαιζαν τόσο απλά και καθημερινά, που πίστευες ότι είναι μέρος της ζωής τους όλο αυτό και όχι το επαγγελματικό τους», αναφέρει ο Απόστολος Γκλέτσος.
