Τον Σεπτέμβριο του 1934, μια νεαρή Αγγλίδα, η Μάργκαρετ Μίλντφορντ, που κατοικούσε στην κομητεία του Λανκασάιρ, έναν τόπο περίφημο για τους θρύλους του και τις αρχαίες παραδόσεις του, έγραψε στις εφημερίδες του Λονδίνου ότι είδε επιτέλους με τα μάτια της τις νεράιδες της μαγεμένης λίμνης του Μένσιλ.

Αυτή η αποκάλυψη, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε τη γενική δυσπιστία, μέχρι φυσικά να αποδεικνυόταν το αντίθετο. Έτσι, δυο δημοσιογράφοι, που πείστηκαν από τα λεγόμενά της Μάργκαρετ, αποφάσισαν να επισκεφτούν την πανέμορφη αυτή περιοχή και να τη συνοδεύσουν στη λίμνη.

Κρύφτηκαν στις πυκνές φυλλωσιές της όχθης και περίμεναν καρτερικά. Κατά τα μεσάνυχτα, ισχυρίστηκαν ότι τέσσερα εξωτικά πλάσματα θεϊκής ωραιότητας χόρευαν πάνω στα γαλήνια νερά της μαγεμένης λίμνης του Λανκασάιρ. Οι δημοσιογράφοι, τότε, θέλησαν να τις απαθανατίσουν, ώστε να αποδείξουν σε ολόκληρο τον κόσμο την ύπαρξή τους. Αλλά, το ξαφνικό άναμμα του μαγνησίου της φωτογραφικής μηχανής ξάφνιασε τις τέσσερις νεράιδες, που εγκατέλειψαν τον σαγηνευτικό χορό τους κι έγιναν αμέσως άφαντες.

Επέστρεψαν, λοιπόν, στο Λονδίνο και χωρίς απτές αποδείξεις, προσπάθησαν να περιγράψουν, όσο πιο παραστατικά μπορούσαν, το αλλόκοσμο και μαγευτικό θέαμα. Δυστυχώς, δεν κατόρθωσαν να πείσουν τους σκεπτικιστές επιστήμονες για την ανακάλυψή τους, οι οποίοι την απέδωσαν στην αυθυποβολή και στην ομαδική παραίσθηση.

Μα, παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι κάτοικοι του Λανκασάιρ, όπως και οι πλειονότητα των Άγγλων, πιστεύουν πως οι λίμνες και τα ποτάμια της χώρας τους φιλοξενούν τα πανέμορφα αυτά πλάσματα εδώ και αιώνες και προσπαθούν να μην ταράζουν την ηρεμία των περιοχών τους.

Από τον ιστορικό Τάκιτο έως και τον Σαίξπηρ, οι νεράιδες θεωρούνταν υπερφυσικές οντότητες, που ζούσαν μια δική τους ζωή, άγνωστη στους ανθρώπους.

Στην Αγγλία, στη Βόρεια Γαλλία, αλλά και στην Ελλάδα, υπάρχουν μέρη, που φέρουν ιδιαίτερες ονομασίες, όπως «νεραϊδόκαμποι» και «αλώνια της νεράιδας». Μια τέτοια ξακουστή ονομασία υπάρχει στην Αγγλία και είναι ένα τεράστιο φυσικό αλώνι, τριγυρισμένο από κατάφυτο δάσος, όπου τα μεσάνυχτα, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, οι νεράιδες συγκεντρώνονται εκεί, για να χορέψουν ντυμένες με πράσινες φυλλωσιές. Τη νύχτα, το χώμα αυτού του μαγεμένου αλωνιού αστράφτει σαν ολόφωτο, καλογυαλισμένο κρύσταλλο. Μάλιστα, όπως εξακριβώθηκε από τους επιστήμονες, το έδαφος της περιοχής λαμπυρίζει, επειδή εκεί φύονται σπάνια φωσφορίζοντα φυτά.

Η Καθολική Εκκλησία, όπως και άλλες εκκλησίες, είχαν εισάγει κάποτε ειδικές προσευχές και εξορκισμούς κατά της δαιμονολογίας και της μαγγανείας, εκθειάζοντας την ευεργετική δράση των νεράιδων, των οποίων ο προορισμός ήταν να καταπολεμούν το κακό και να εκκαθαρίζουν έναν τόπο από τα ειδεχθή και δύστροπα δαιμόνια.

Στη Σκωτία και στη Νορβηγία, συναντούσε κανείς πολλά μέρη, όπου, σύμφωνα με τους κατοίκους, ήταν ορατά τα ίχνη, που άφηναν τα πόδια των νεράιδων στο χώμα ή στο χιόνι, αλλά ακόμα και πάνω σε βράχους ή σε σκληρό έδαφος.

Μια νεαρή Γαλλίδα της Βρετάνης, τη νύχτα της 23ης Απριλίου του 1931, υποστήριζε ότι είδε στα περίχωρα του Σαιν Μελό πέντε νεράιδες, που λίκνιζαν τα θεσπέσια κορμιά τους κάτω από το φως του φεγγαριού. Η κοπέλα ονομαζόταν Ιωάννα Λε Γκαλέκ και ήταν κόρη ενός επιστάτη, που δούλευε σ’ ένα μεγάλο αγρόκτημα. Η Ιωάννα ήταν ήσυχη, λογική και φρόνιμη και ποτέ της δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα. Κανείς δεν την θεωρούσε φαντασιόπληκτη ή επιπόλαιη και όλοι έδωσαν βάση στα λόγια της.

Ωστόσο, εκείνη τη νυχτιά, η κοπέλα, υποφέροντας από αϋπνία, αποφάσισε να κάνει έναν περίπατο στα χωράφια, πιο πέρα από την αγροικία, στην οποία κατοικούσε. Ήταν, λοιπόν, περασμένα μεσάνυχτα, όταν έφτασε κοντά σ’ ένα αλώνι. Τότε, είδε εκστατική πέντε νεράιδες να σαλεύουν ρυθμικά κι ανάλαφρα σε μια βουβή μελωδία, που ανέμιζε τα ξέπλεκα, κατάξανθα μαλλιά τους. Η Ιωάννα έβγαλε άθελά της μια κραυγή έκπληξης και φόβου, που τρόμαξε τις αιθέριες εκείνες υπάρξεις. Έπαψαν με μιας το ουράνιο λίκνισμα και χάθηκαν αμέσως από τα μάτια της.

Οι επιστήμονες αρνούνται να αποδεχτούν την ύπαρξη των νεράιδων. Αλλά και εμείς οι άνθρωποι έχουμε από καιρό αρνηθεί τη στενή και αδιάσπαστη σχέση μας με τη φύση. Ποιος ξέρει, λοιπόν, με απολυτότητα να πει…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 11/10/1934…