Του Παύλου Σαββίδη, θεολόγου

Από την ώρα της τραγικής αποστασίας και την αυτονόμησή του από την Τριαδική Εδεμική αγάπη, ο άνθρωπός μας φορτώθηκε όλα τα πάθη’ φτώχυνε, ορφάνεψε, λοξοδρόμησε και γδάρθηκε σε στράτες αγκαθόσπαρτες γιατί δεν έμεινε εκεί που τον έπλασε και τον τοποθέτησε ο δημιουργός του Χριστός’ ζήτησε άλλο αφεντικό, σκληρό και τύραννο και πήρε ενσυνείδητα το δρόμο της αυτοκαταστροφής με αποτέλεσμα να θολώσει η σκέψη του και βυθίστηκε η καρδιά του σε όλα τα ανομολόγητα πνευματικά και σαρκικά αμαρτήματα.

Όμως ο Θεός δεν τον λησμόνησε. Δεν αρνήθηκε το έργο των χεριών του. Και σε μια θεϊκή υπέρβαση της ανθρώπινης δυνατότητας για κατανόηση του μυστηρίου της θείας αγάπης «εξαπέστειλε τον Υιόν αυτού». Η υπουργός του μυστηρίου η Παρθένος Μαρία με την ανυπέρβλητη αγιότητα, το ψυχικό κάλλος, την αγνότητα του βίου και την υπακοή της στο θέλημα του Θεού, γίνεται μέσο για την προσέγγιση του Πλάστου με το πεπτωκός πλάσμα, σημείο επαφής μεταξύ Θεού και ανθρώπων έπειτα από αμοιβαία συνάντηση και κοινωνία.

To φώς της φάτνης της Βηθλεέμ αυτό μας υπενθυμίζει. Έρχεται ο Θεός εκείνη την κατασκότεινη νύχτα να διαλύσει όλα τα σκοτάδια της ψυχής και να φέρει το φώς στη γή, τη χαρά στο βασίλειο του πόνου, την ελπίδα στην απελπισμένη οικουμένη, την δύναμη στο χώρο της αδυναμίας, τη ζωή στη σκιά του θανάτου.

Έχουμε μπροστά μας μια μοναδική φτώχεια, ένας σταύλος σκοτεινός, βρώμικος, υγρός. Ένα παχνί με άχυρα, λίγα φτωχά σπάργανα… Όμως ούτε η φτώχεια, ούτε η ασημότητα θα εμποδίσουν τους ποιμένες να έρθουν να προσκυνήσουν, να θαυμάσουν και αργότερα τους Μάγους να πέσουν στα γόνατα μπροστά του και να προσφέρουν «χρυσόν, λίβανον και σμύρναν». Και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Σ’ αυτό το αδύναμο βρέφος της Παρθένου θα καταθέσουν οι σοφοί τη σοφία τους, οι ευγενείς τα στέμματά τους, οι ισχυροί τα σκήπτρα οι πονεμένοι της γής τα δάκρυα, οι άγιοι τα κρίνα τους και οι αμαρτωλοί τα πονεμένα στήθια τους για να φύγουν λυτρωμένοι και ξαλαφρωμένοι…

Σ’ αυτήν ακριβώς την εποχή έρχεται η Γέννηση του Χριστού για να μας υπενθυμίσει και πάλι ότι το Βρέφος που ανακλίνεται στη φάτνη από την Παρθένο Μαρία είναι ο παντέλειος Θεός και σε πείσμα όλων των σατανικών και σκοτεινών δυνάμεων η ζωή μας έχει νόημα, σκοπό, έχει ιδιαίτερη ομορφιά που αξίζει να τη χαρεί κανείς. Η θεία Γέννηση μας τονίζει ότι όλοι οι άνθρωποι σ’ όλα τα πλάτη και μήκη της γής είμαστε παιδιά του Θεού, αδέρφια μεταξύ μας και επομένως μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι με σεβασμό, με ελευθερία, με αξιοπρέπεια με «καταλλαγή» και συμφιλίωση!

Δεν χορταίνουμε να το διαλαλούμε’ Ο Θεός από φιλανθρωπία ταπεινώνεται και γίνεται άνθρωπος, να ενωθεί με τον άνθρωπο και να τον σώσει. Πρέπει όμως και ο άνθρωπος να θέλει και να αγωνίζεται για ν’ ανεβεί προς το Θεό που του απλώνει το χέρι.

Και σήμερα η φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ μας καλεί «που εγεννήθη ο Χριστός» για να μας δείξει τον αληθινό δρόμο της θεώσεως για να μας πεί πως ο ουρανός μπορεί να γίνει ένα σπήλαιο όταν σ’ αυτό κατεβαίνει ο βασιλιάς του ουρανού και μια φάτνη μπορεί ν’ αποκτήσει όπου γίνεται «χωρίον» στο οποίο ανακλίνεται ο αχώρητος. Γιατί όπου βρίσκεται ο Χριστός εκεί είναι ο ουρανός και ο Παράδεισος και στη ζωή που μιμείται τη δική του ζωή της ταπεινώσεως της αυταπαρνήσεως και της κακοπαθείας υπάρχει η χαρά του ουρανού και η εσωτερική ανάπαυση που τόσο διψούμε όλοι.

Απάντηση στο ερώτημα: Αφού τα Χριστούγεννα είναι η κατ’ εξοχήν εορτή της αγάπης πού είναι ο Χριστός που θα συναντήσω; Στο πρόσωπο ποιών αδερφών του και αδερφών μας θα τον αναγνωρίσω για να του προσφέρω τα δώρα της αγάπης μου; Ελάτε να κάνουμε την υπέρβαση. Να γιορτάσουμε με μια άλλη εσωτερική προετοιμασία χωρίς να υποτιμούμε το υλικό και γιορταστικό επίπεδο των Χριστουγέννων, Η Εκκλησία σαν φιλόστοργη μητέρα σε μας τα παιδιά της δίνει τις πνευματικές προτεραιότητες όπως είναι η προσευχή, η νηστεία, η εξομολόγηση και η ειλικρινής μας απόφαση να μορφώσουμε τον νεογέννητο Χριστό μέσα στις καρδιές μας. Έτσι απλά θα εξακτινώσουμε την αγάπη μας στους πάσχοντες αδελφούς. Και μόνο η σκέψη ότι όσα θα προσφέρουμε στους πάσχοντες αδερφούς τούτες τις γιορταστικές ημέρες, και έτσι θα λιγοστέψουν τα απλωμένα χέρια και θα στεγνώσουν πολλά δάκρυα, ο Νεογέννητος Χριστός θα τα θεωρήσει ότι τα εκάναμε προς αυτόν και όταν ταπεινά οδηγήσουμε τα βήματά μας στην Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία θα ακούσουμε τη μυστική φωνή του στα βάθη της καρδιά μας : «Εμοί εποιήσατε»! Καλά Χριστούγεννα.