Οι πνευματικοί αγώνες του περιβόητου Γέροντα Καλλίνικου του Ησυχαστή (του κατά κόσμον Κωνσταντίνου Θειάσπρη, από την Αθήνα· 1853–7/8/1930), η καθαρότητα της ζωής του, η διαρκής επαφή με τον

Θεό μέσω της Νοεράς Προσευχής, τον κατέστησαν «φωστήρα διαυγέστατο». Η φυσική διεισδυτικότητα και οξύνοια του νου του, πλατύνθηκε σε τέτοιο εκπληκτικό σημείο, ώστε να μένει έκθαμβος εκείνος που θα την αντιλαμβανόταν.

Με το χάρισμα της θαυμαστής διάκρισης, που λίγοι κατορθώνουν να αποκτήσουν, μπορεί ο άνθρωπος να εξιχνιάζει τα μυστικά βάθη των καρδιών, να διαχωρίζει τον σίτο από τα ζιζάνια, να ξεχωρίζει και στις πιο συγκεχυμένες περιπτώσεις το φως από το σκοτάδι. Κατά τον ιερό συγγραφέα της «Κλίμακος», τον όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη (525–600), η διάκριση είναι «η γνώση που δίδεται με τη θεία έλλαμψη»· είναι «η αλάνθαστη κατανόηση του θείου θελήματος για κάθε καιρό, τόπο και πράγμα»· είναι επίσης η «καθαρή αίσθηση» και το «νοερό φως για τις θείες αρετές» (Λόγος ΚΣΤ΄, μέρος 1ο, §1–2 και §82).

Η φήμη του ως διακριτικού γέροντος προσείλκυσε κοντά του πλήθος ανθρώπων που ήθελαν για ό,τι τους απασχολούσε να πάρουν μια εγγυημένη θεοφώτιστη απάντηση. Για ατομικά ζητήματα, για λύσεις αποριών, για εξηγήσεις αγιογραφικών χωρίων, για πνευματική ωφέλεια, όλοι κατέφευγαν στο πνευματικό τραπέζι του Γέροντος π. Καλλινίκου. Και πάντα γύρισαν στον τόπο τους ικανοποιημένοι και πλούσιοι.
Υποτακτικοί, γέροντες, ερημίτες, κοινοβιάτες, κοσμικοί, νομικοί, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, Έλληνες, Ρώσοι, όλο το Άγιον Όρος, έτρεχαν και προσέτρεχαν στον έγκλειστο ησυχαστή των Κατουνακίων. Και εκτός από τις επισκέψεις δεν έλλειπαν και τα γράμματα. Σ’ όλους ήταν μοναδικός συμβουλάτορας και αντιλήπτορας. Έτσι συμβαίνει πάντα. Οι διακριτικοί Πατέρες είναι μεγάλοι μαγνήτες που αιχμαλωτίζουν όσους έχουν μέσα τους δίψα Θεού και πνευματικά ενδιαφέροντα.

Κάποιος αναστατωμένος ψυχικά και χτυπημένος από πειρασμούς και θλίψεις μοναχός κατέφυγε κοντά του για να βρει ανακούφιση. Αφού του εξήγησε την κατάστασή του, δέχθηκε τις σοφές νουθεσίες του.
–Άκουσε, παιδί μου, του λέει. Θα πάρεις αυτόν τον ντενεκέ και θα τον γεμίσεις νερό. Έπειτα θα ρίξεις μέσα χώμα και θα το ανακατέψεις.
Εκείνος έκανε ό,τι του είπε.
–Βλέπεις τώρα τίποτε μέσα; τον ερωτά.
–Όχι, Γέροντα, γιατί είναι θολό το νερό.
Ακολούθησε για αρκετή ώρα συζήτηση. Ευπροσήγορος και γεμάτος αγάπη, ο π. Καλλίνικος, ενίσχυε πνευματικά τον θλιμμένο μοναχό.
Σε μια στιγμή τού λέει να κοιτάξει και πάλι τον ντενεκέ.
–Τώρα μόλις αρχίζει και ξεθολώνει, Γέροντα, παρατήρησε εκείνος.
Η εποικοδομητική συζήτηση ακολούθησε επ’ αρκετόν, οπότε ο γερο-Καλλίνικος του θύμισε να ξανακοιτάξει το νερό στον ντενεκέ.
–Έχει καθαρίσει εντελώς. Στον πυθμένα ξεχωρίζω πολύ καλά κάτι μικρά χαλίκια.
Και ο σοφός Γέροντας Καλλίνικος έκλεισε τη συζήτηση με τα λόγια αυτά:
– Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με σένα, αδελφέ μου. Τώρα ο νους σου είναι σαν το θολωμένο νερό. Αλλά μη στενοχωρείσαι! Κάνε υπομονή και σε δυο-τρεις μήνες θα κατασταλάξει η σύγχυση και το θόλωμα και θα δεις πόσο καθαρά και ίσια θα σκέφτεσαι.
Και τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είπε…
ΑΡΧΙΜ. ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ (1920–1979)
※
Αρχιμ. Χερουβείμ Καράμπελα: «Σύγχρονες Αγιορείτικες Μορφές (3): Καλλίνικος ο Ησυχαστής», Κεφ. Δ΄, §1–§2, 41–44, Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1996.