Τον Απρίλιο του 1938, η παρισινή εφημερίδα «Paris-Soir» είχε δημοσιεύσει το παρακάτω άρθρο:

Υπάρχει άραγε φωτογραφία του Ιησού; Η ερώτηση αυτή ανέβηκε πολλές φορές στα χείλη των πιστών. Κι όμως, από ένα είδος χημικού θαύματος, διατηρήθηκαν μέσω των αιώνων τα χαρακτηριστικά του Εσταυρωμένου. Επί δύο χιλιάδες χρόνια, το σάβανο, με το οποίο είχε τυλιχθεί το σώμα του Θεανθρώπου, διατήρησε με όλες τις λεπτομέρειές του τα αποτυπώματα του προσώπου και του καταματωμένου και γεμάτου από το ιδρώτα της αγωνίας, σώματος του Σωτήρος.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το σάβανο, που φυλάσσεται στον Καθεδρικό Ναό του Τορίνο, δεν ανήκει στον Ιησού; Η ιστορία συμφωνεί με την παράδοση και η παράδοση, με τα κείμενα που διασώθηκαν. Είναι γεγονός, όμως, ότι πολλές σφοδρές συζητήσεις διεξήχθησαν και πολλές αντιρρήσεις διατυπώθηκαν σχετικά με το αν το φυλασσόμενο σάβανο είναι το Άγιο Σάβανο του Θεανθρώπου.

Εν πάση περιπτώσει, η Ιερά Σινδόνη, η οποία στην εκκλησιαστική γλώσσα αποκαλείται «σουδάριον», έχει μήκος 4 μέτρα και 36 εκατοστά, πλάτος 1 μέτρο και 10 εκατοστά και φέρει αποτυπωμένα καθαρότατα δύο εικόνες, σκιώδεις βέβαια, αλλά οι οποίες διακρίνονται ευκρινώς. Η μεν μία είναι η εμπρόσθια επιφάνεια του σώματος του Υιού του Θεού, η δε άλλη είναι η νωτιαία. Σημειωτέον, ότι το Άγιο Σάβανο ανήκει στον Βασιλικό Οίκο της Σαβοΐας από το 1453.

Ένα νέο γεγονός, όμως, ήρθε να προστεθεί στην ιστορία του σπουδαιότατου αυτού αντικειμένου. Ο Γάλλος διδάκτωρ των Φυσικών Επιστημών Paul Vignon, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Καθολικό Ινστιτούτο, είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο, στο οποίο εξηγούσε γιατί το σάβανο του Ιησού διέσωσε έπειτα από δύο χιλιάδες χρόνια τα χαρακτηριστικά του Θεανθρώπου. Οι Ιουδαίοι, διατεινόταν ο εν λόγω επιφανής επιστήμονας, είχαν τη συνήθεια να σαβανώνουν τους νεκρούς τους μέσα σε σάβανα, στα οποία είχαν ρίξει προηγουμένως μια σκόνη, την αλόη, της οποίας οι νεώτεροι χημικοί γνωρίζουν τις αντισηπτικές της ιδιότητες.

Η χημεία, λοιπόν, μας αποδεικνύει, κατά τους ισχυρισμούς του διακεκριμένου Paul Vignon, γιατί το Άγιο Σάβανο δε διατήρησε μόνο τα αποτυπώματα του πτώματος, αλλά και τα χαρακτηριστικά του Ιησού. Με άλλα λόγια, με τη σκόνη που είχαν σκορπίσει οι Ιουδαίοι πάνω στο σάβανο του Σωτήρος, αποτυπώθηκαν όλα τα εξέχοντα σημεία του προσώπου και του σώματός Του.

Ο Paul Vignon, ο οποίος είχε δει από κοντά το Ιερό Σάβανο, έλεγε ότι μόλις το πρωτοαντικρίσει κανείς, βλέπει ένα κεφαλαίο Τ. Κάτω από αυτό, ξεχωρίζουν τα λακκάκια του προσώπου, οι προεξοχές των οφθαλμών και το ευρύ μέτωπό Του. Φαίνονται ολοκάθαρα μέχρι και τα βλέφαρα του Ιησού, που είναι σφαλιστά. Ξεχωρίζουν οι βλεφαρίδες, καθώς επίσης και τα ίχνη, που έχουν αφήσει τα δάκρυα του Χριστού, αλλά και η γενειάδα Του.

Ως γνωστόν, εξακολουθούσε ο Καθηγητής, ο Θεάνθρωπος παρέμεινε τρεις ημέρες μέσα στο σάβανο. Ήταν, λοιπόν, επόμενο να αποτυπωθούν τόσο ευκρινώς τα ίχνη του σώματος και του προσώπου Του και να διατηρηθούν ολοκάθαρα έπειτα από τόσους αιώνες.

Εν σχέσει με το ύφασμα, που είχαν χρησιμοποιήσει οι Ιουδαίοι για το Ιερό Σάβανο, ο Paul Vignon υποστήριζε ότι ήταν από χοντρό λινό, το οποίο τείνει να διατηρείται για απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως μπορεί εύκολα να δει κανείς σε διάφορα εκθέματα στο Μουσείο του Λούβρου.

Εκτός, όμως, όλων αυτών των λεπτομερειών, ο Γάλλος επιστήμονας είχε επιφορτιστεί από τον Βασιλέα της Ιταλίας, Victor Emmanuel III, στην κατοχή του οποίου βρισκόταν το Ιερό Σάβανο, να προβεί σε όλες εκείνες τις έρευνες, που θα του επέτρεπαν να αποδείξει την αυθεντικότητα του τιμαλφούς και βαρύτιμου αυτού αντικειμένου.

Πρώτα απ’ όλα, ο Paul Vignon κατόρθωσε να αποδείξει ότι πάνω στο σάβανο υπάρχουν σταγόνες αίματος, που κύλησαν από τον Μαρτυρήσαντα Ιησού. Αλλά, οι σταλαγματιές αυτές αποδεικνύουν ακόμη ότι ο Θεάνθρωπος μαστιγώθηκε, αφού προηγουμένως Του είχαν τρυπήσει με καρφιά τα πόδια και τα χέρια και επιπλέον, ότι Του είχαν φορέσει ακάνθινο στεφάνι. Όλες αυτές, λοιπόν, οι λεπτομέρειες επιβεβαιώνουν ότι μέσα στο σωζόμενο αυτό σάβανο είχε τυλιχθεί το σώμα του Εσταυρωμένου.

Γεννάται, όμως, το ερώτημα: Πού βρισκόταν το Ιερό Σάβανο πριν το 1453; Τα σωζόμενα κείμενα φανερώνουν ότι το 1202 είχε εκτεθεί στην εκκλησία της Αγίας Μαρίας, στο Βυζάντιο. Ένας άλλος έγκριτος λόγιος και ιστορικός, ο Αββάς Henri Martin, υποστήριζε ότι το Ιερό Σάβανο, από τον 7ο αιώνα, ήταν επιμελώς κρυμμένο σ’ ένα διαμέρισμα των Ανακτόρων του Βυζαντίου, όπου η είσοδος απαγορευόταν αυστηρώς σε όλους.

Μα, όταν οι Λατίνοι άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204, τα ίχνη του χάθηκαν. Τα ξανασυναντάμε το 1355 σ’ ένα μοναστήρι του Λίγηρα στη Γαλλία. Ο Δούκας Λουδοβίκος της Σαβοΐας το πήρε από την Κόμισσα Μαργαρίτα το 1453 και έκτοτε, το σάβανο του Χριστού περιήλθε στα χέρια του Βασιλικού Οίκου της Σαβοΐας, διασωθέν ως εκ θαύματος από την πυρκαγιά του 1532. Μάλιστα, ενώ η φωτιά έκαψε το Ιερό Σάβανο τριγύρω, διατηρήθηκαν ανέπαφα τα χαρακτηριστικά του Ιησού Χριστού.

Πάντως, το 1578, το Ιερό Σάβανο μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Τορίνο, όπου και φυλάσσεται.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 19/04/1938…