Σε μία μικρή χερσόνησο της Αγγλίας, το 1905, υπήρχε μια μικρή παραλία, στην οποία δεν πλησίαζε κανείς. Δεν περνούσαν από εκεί ποδηλάτες. Τα αυτοκίνητα δεν την διέσχιζαν. Οι άνθρωποι έσκυβαν το κεφάλι και λοξοδρομούσαν, τρέχοντας μακριά της.Όλα αυτά συνέβαιναν, όχι γιατί ο τόπος εκεί ήταν έρημος και κινδύνευε ο περαστικός από ληστές και κακούργους, αλλά διότι, απλά, ο τόπος εκείνος ήταν στοιχειωμένος.Το στοιχειό που εμφανιζόταν ήταν, κατά τις πεποιθήσεις εκείνης της εποχής, το πνεύμα μιας γριάς, η οποία σε εκείνο το μέρος είχε εξαφανιστεί πριν από πολλά χρόνια, κατά μυστηριώδη και ακατανόητο τρόπο.Κοντά σε εκείνη την ακτή ήταν κάποτε το σπιτικό της και τώρα, καθώς λεγόταν, το φάντασμά της έριχνε βαρύ και πένθιμο ίσκιο σε εκείνα τα τοπία, τα οποία περπατούσε άλλοτε, κατά τη διάρκεια της ζωής της.Δεν ήταν ένας και δύο, ήταν πάμπολλοι οι αυτόπτες μάρτυρες που είχαν δει το φάντασμά της να ταράσσει τη σιγαλιά και την ηρεμία της νύχτας. Φορούσε μαύρα ρούχα, μαύρη σκούφια, ενώ μαύρο, κατάμαυρο κι εβένινο, ήταν και το πρόσωπό της.Ήταν το μαύρο φάντασμα… Όσοι την είχαν δει, την είδαν μόνο στιγμιαία και κατόπιν η σκιά εξαφανιζόταν.Δύο νεαροί είχαν αποφασίσει να επισκεφθούν τον απαίσιο εκείνο τόπο, νικημένοι από άσβεστη περιέργεια. Μετέβησαν εκεί και κρύφτηκαν μέσα στα βάτα. Μια ώρα περίμεναν και τελικά διέκριναν ξεκάθαρα τη μαύρη της μορφή να περπατάει ανάλαφρα, σχεδόν σαν να μην ακουμπά στη γη. Η ώρα πλησίαζε κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η μυστηριώδης φιγούρα χάθηκε, λες και τη ρούφηξε η αύρα η θαλασσινή.Η αφήγηση των δύο νεαρών Άγγλων στήριξε ακόμη περισσότερο την πεποίθηση του κόσμου για τα όσα υπερφυσικά γεγονότα συντελούνταν σε εκείνο τον τόπο.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 25/04/1905…
