Όταν ένα προσωπικό γεγονός σε κινητοποιεί να ανακαλύψεις πως ένα δικό σου βίωμα μετράει χιλιετηρίδες δυστοκίας διοικητικών μηχανισμών...

Τι να πρωτοθυμηθούμε, άλλωστε, την καταδίκη του σπουδαίου Σωκράτη από το αθηναϊκό δικαστήριο, όπου στην απολογία του στηλιτεύει και ο ίδιος τη δικαστική δυσχέρεια της τότε εποχής; Πώς μπορεί να αισθανθεί στο ίδιο του το κράτος θεσμικά αποδεκτός ένας νεαρός Έλληνας πολίτης, όταν τον κοροϊδεύουν οι δημόσιες υπηρεσίες –τις οποίες ο ίδιος χρηματοδοτεί με τους φόρους του- όταν μεταβαίνει στη γραμματεία της Σχολής του στις 6 Δεκέμβρη και χωρίς να είναι καθιερωμένη αργία -δίχως προειδοποίηση- αυτή είναι κλειστή; Πώς μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στις Αρχές της ίδιας της της χώρας μια νεαρή Ελληνίδα, όταν τηλεφωνεί επί μέρες στο Α.Τ. της περιοχής της για να κλείσει ραντεβού για έκδοση διαβατηρίου και δεν της απαντάνε στο τηλέφωνο, αναγκάζεται να μεταβεί από κοντά σε συνθήκες πανδημίας για να κλείσει το ραντεβού, της το προγραμματίζουν (ενώ εκείνη την ώρα δεν έχουν κάποιον άλλο να εξυπηρετείται) για 4 Μαΐου (ένα μήνα αργότερα) και μόλις μεταβαίνει εκείνη τη μέρα, ξαφνικά ο Αξιωματικός Υπηρεσίας την ενημερώνει, ότι επειδή μετακινήθηκε η εργατική Πρωτομαγιά η Υπηρεσία που στεγάζεται εκεί για τα διαβατήρια είναι κλειστή (δίχως προηγουμένως να έχει ειδοποιήσει τηλεφωνικά κανέναν για αυτό τη στιγμή μάλιστα που μπορεί κάποιος πολίτης να βιάζεται το διαβατήριό του για επαγγελματικούς λόγους). Μήπως θα πρεπε αφού το Δημόσιο γιορτάζει και είναι κλειστό του Αγίου Πνεύματος με τον ιδιωτικό τομέα να είναι ανοιχτός, αντιστοίχως την εργατική Πρωτομαγιά να λειτουργεί κανονικά για να ισοφαρίζουν οι αργίες των εργαζομένων στους δυο τομείς;

Διαθέτει άραγε ο μέσος Έλληνας την επίγνωση ότι το κράτος έχει υποχρέωση να δικαιολογεί την επέμβαση στα δικαιώματα του πολίτη, ενώ ο πολίτης δεν έχει υποχρέωση να δικαιολογεί την άσκηση των δικαιωμάτων του; Σε έρευνα που έγινε σε ηλικιακή ομάδα Ελλήνων 19-29 ετών τα αποτελέσματα βάσει των λεγομένων τους έδειξαν ότι η Ελλάδα κάνει τα πάντα για να μην κρατήσει τα παιδιά της, δεν θα πρέπει να θορυβήσει τους κυβερνώντες το γεγονός ότι το μέλλον της Ελλάδας, δηλαδή οι νέοι δηλώνουν απογοητευμένοι δίχως προοπτικές και σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους; Πώς το ελληνικό δημόσιο έχει διαχρονικά μείνει πίσω σε θέματα τα οποία ξένα κράτη έχουν λύσει προ πολλού;

 Μήπως έφτασε η ώρα όλοι εμείς οι πολίτες να εμπεδώσουμε, ότι δεν είμαστε δουλοπάροικοι καμιάς κυβέρνησης και άρα ότι πέρα από υποχρεώσεις διαθέτουμε και δικαιώματα που πρέπει να διεκδικούμε επιτακτικά όταν θίγονται; Μήπως ήρθε ο καιρός η πολιτική αποχή να γίνει παρουσία αφού την εθνική πολιτική δεν την ασκούν μόνο οι πολιτικοί, αλλά και εμείς οι πολίτες από κοινού;

Ένα παιδί σε μια εκκλησία που εορτάζει την Ανάσταση κανονικά στην ώρα της, ξαφνιάζεται που ακούει τον παπά να εξιστορεί στους πιστούς εντός του ναού πως «η κυβερνητική επιταγή για τέλεση της Ανάστασης στις 9 του θυμίζει τις φυλακές που κοινωνεί τους κρατούμενους το μεσημέρι επειδή στις 9 πρέπει να είναι πίσω στα κελιά τους».

Μήπως πρέπει επιτέλους οι κυβερνώντες να αλλάξουν ρότα, αφού το ελληνικό κράτος έρχεται μετά τη Βουλγαρία δεύτερο σε διαφθορά στην ΕΕ (διαφθορά σημαίνει να αποκτά κανείς δημόσιο αξίωμα για όφελος δικό του ή τρίτου) και στο ναδίρ της λίστας των χωρών σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου;  

Και για το τέλος εναποθέτω σε εσάς τους αναγνώστες το κρισιμότερο ερώτημα, ποιοι θα απομείνουν σε αυτόν τον αδίκως κατατρεγμένο τόπο εντέλει να πληρώνουν τους φόρους στους κυβερνώντες νομίζουν, μόλις φύγουν και οι τελευταίοι παραγωγικής ηλικίας Έλληνες προς το εξωτερικό αναζητώντας καλύτερη αγορά εργασίας; Οι μετανάστες;