Στην δεκαετία του 1950 οι ειδικοί πίστευαν ότι ένα καλό μαχητικό αεροσκάφος έπρεπε να μπορεί να αναπτύσσει υψηλές ταχύτητες και να μεταφέρει πολλούς πυραύλους. Η σκέψη αυτή οδήγησε στην δημιουργία του F-4 Phantom ενός μαχητικού αεροσκάφους που ανέπτυσσε ταχύτητες 2,23 Mach με ρυθμό ανόδου 210 m/s.
Η βασική ιδέα ήταν ότι το Phantom θα μπορούσε να καταρρίψει τα εχθρικά αεροσκάφη από απόσταση χρησιμοποιώντας τους πυραύλους του και δεν θα χρειαζόταν να «στρίβει» τόσο πολύ καθώς οι αερομαχίες εκείνη την υπερηχητική εποχή θεωρούνταν αδύνατες. Γι’ αυτόν τον λόγο κιόλας δεν είχε πυροβόλο.
Με βάση τα παραπάνω λοιπόν την στιγμή που τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς δεν είναι καν σίγουρα η πιθανολόγηση του τι ακριβώς θα «κουβαλάει» ένα μαχητικό 6ης γενιάς μπορεί να είναι αρκετά «επικίνδυνη».
Ίσως τα μαχητικά 6ης γενιάς να μην είναι καν αεροπλάνα αλλά ένα ετερογενές σύστημα ιπταμένων μηχανών — μαχητικών αλλά και drones διαφορετικών μεγεθών, διαμορφώσεων και βαθμών αυτονομίας — που θα μοιράζονται διαρκώς μεταξύ τους τις απαραίτητες πληροφορίες, θα αλλάζουν προτεραιότητες και στόχους με σκοπό να φέρουν εις πέρας την αποστολή.
Θα μαθαίνουν αυτόματα απ’ τα λάθη τους και θα μπορούν να υπολογίσουν την βέλτιστη τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσουν προσαρμόζοντας ανάλογα την συμπεριφορά τους. Αν και αυτό συμβαίνει ήδη σε πειραματικό στάδιο σίγουρα δεν θ’ αργήσει να κάνει το ντεμπούτο του στους αιθέρες κάτω από επιχειρησιακή σημαία.
