του Ιωάννη Ζέρβα

Η αρθρογραφία των τελευταίων μηνών που ασχολείται με το ατελείωτο γαϊτανάκι των ελληνοτουρκικών σχέσεων αφήνει απέξω αρκετές φορές ένα ήσσονος- αναλογικά του θέματος που είναι φυσικά διακρατικό- σημασίας ζήτημα, καθαρά ενδοκρατικό. Όχι της Ελλάδας, αλλά της Τουρκίας.

Όμως τα ενδοκρατικά ζητήματα, όπως διδάσκει η Ρεαλιστική σκέψη των Διεθνών Σχέσεων, αποκτούν υπέρμετρη σημασία όταν ένα καίριο πρόσωπο εμφανίζεται μία φορά μέσα στους αιώνες και αλλάζει είτε για καλό είτε για κακό, τα πάντα για χώρα του και την υφήλιο. Οι διακρατικές σχέσεις μην ξεχνάμε αποτελούν κομμάτι της συνολικής Υψηλής Στρατηγικής ενός εθνοκράτους και όχι το σύνολο ή αυτοσκοπό αυτής. Ο Αδόλφος Χίτλερ υπήρξε μοιραίος για το γερμανικό έθνος. Επί μία δεκαετία όλη η υφήλιος ασχολούταν σχεδόν αποκλειστικά και μόνο με την επόμενή του κίνηση. Όλοι ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν μόνο και μόνο με αυτόν- άλλος συνομιλητής εντός της Γερμανίας απλά δεν υπήρχε. Είναι ο Ερντογάν μια νέα χιτλερική φιγούρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

Ο νέο-οθωμαντιστής ηγέτης και σχεδόν απόλυτος άρχων της γειτονικής μας χώρας, Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν έχει ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο, ενώ θα έπρεπε να είναι προφανές σε όλους μας, εντούτοις ως δια μαγείας έχει καταστεί ουσιαστικά αόρατο, ιδιαίτερα στο πανελλήνιο. Και αυτό γιατί είμαστε και εμείς προσωποκρατική κοινωνία, δίχως αξιοσημείωτα πολιτικά πολιτισμένα και δημοκρατικά ένστικτα. Μας αρέσουν, όπως εξάλλου και στους Τούρκους γείτονές μας, οι ισχυρές αρχηγικές φιγούρες και τις ακολουθούμε, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα για το λαό μας κατά τις δεκαετίες. Μαγευόμαστε από τη μαγκιά του «πως» και ξεχνάμε το «τι» μας ευαγγελίζεται ο εκάστοτε πολιτικάντης. Είναι βέβαια δύσκολο να βρεις αντικαταστάτη με βάρος ανάλογο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και προσωπικότητα του επίπεδου του Ελευθέριου Βενιζέλου. Οι πολιτικοί άντρες «παλαιάς κοπής» και «άμεμπτου ήθους» δεν σπανίζουν απλώς, αλλά αποτελούν είδος προς εξαφάνιση στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζεται ένας που να τα συνδυάζει αμφότερα.

Όμως αυτή η πολιτική κουλτούρα μας έχει τυφλώσει ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε μία και αναπόφευκτη πραγματικότητα. Ο Ερντογάν θα φύγει μια μέρα από την εξουσία. Ακούγεται παράδοξο γιατί οι Σουλτάνοι συνήθως παραμένουν δια βίου στο θρόνο τους, όμως θυμηθείτε, ο Ερντογάν διαφημίζει «πως» είναι Σουλτάνος ενώ το «τι» πραγματικά είναι έχει εξαφανιστεί από τον τουρκικό δημόσιο λόγο, αλλά παραδόξως και τον ελληνικό. Τόσο μας αρέσουν οι «αληθινοί ηγέτες» που μας διαφεύγει ότι η Τουρκική Δημοκρατία είναι δημοκρατία. Ο Ερντογάν παραμένει, στα χαρτιά τουλάχιστον, ένας υψηλόμισθος υπάλληλος του κυρίαρχου τουρκικού λαού. Ο τελευταίος, τυπικά τουλάχιστον, δύναται να τον αποσύρει από την εξουσία όποτε το επιθυμήσει. Εξ’ ου και η ανάγκη του Ερντογάν να νοθεύσει τα αποτελέσματα του πρόσφατου δημοψηφίσματος το οποίο ουσιαστικά είχε χάσει.

Ειλικρινά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν οι μόνοι που σκέφτονται την επόμενη μέρα της Τουρκίας μετά τον Ερντογάν είναι οι υπάλληλοι του αμερικανικού Πενταγώνου. Κανένας άλλος πολιτικός στο διεθνές σκηνικό δεν φαίνεται να έχει την οποιαδήποτε πραγματική διάθεση να επικοινωνήσει σε ουσιαστικό βαθμό με την αντιπολίτευση της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα. Όλοι κοιτάζουν και συνομιλούν με ένα άτομο: Τον Ερντογάν. Και αυτό μόνο καλό νέο δεν είναι για τη χώρα μας. Γιατί;

Εξηγώ: Η σύντομη απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές επιλογές. Ο Ερντογάν είτε για καλό είτε για κακό είναι, (ναι καλά διαβάζετε) ο πλέον μετριοπαθής ηγέτης που αυτή τη στιγμή έχει αρκετό νομιμοποιητικό κεφάλαιο για να διατηρεί την Τουρκία σε σχετική ασφάλεια και από το να εκραγεί. Η ύπαρξή του είναι μια ευλογία για τη χώρα μας καθώς όταν φύγει από την εξουσία η Τουρκία θα μετατραπεί σε ένα χάος. Και μια χαώδης Τουρκία είναι μια θανάσιμα επικίνδυνη προοπτική για τον Ελληνισμό.

Είναι έξυπνος ή άφρων ηγέτης ο Ερντογάν; Γιατί ενώ έχει υβρίσει το σύνολο της Δύσης και την απειλεί εμπράκτως σε Αιγαίο και Κύπρο αυτή τον ανέχεται; Αυτά είναι δυο ερωτήματα που πολύ ταλανίζουν τους Έλληνες αναλυτές.

Για τον Πολιτικό Ρεαλισμό ευτυχώς τα πράγματα είναι απλά: Δε χρειάζεται να πάμε καθόλου πίσω για να διαπιστώσουμε την ευφυΐα του Σουλτάνου. Πέραν του κινδύνου που διατρέχει πολιτικά, αν μη τι άλλο ο Ερντογάν χειρίζεται με εξαιρετική άνεση και μαεστρία το θυμικό του λαού του και των δυτικών του «φίλων». Απόδειξη το ότι θέλει να εξασφαλίσει έναν «γιαλαντζί» χώρο διαμονής των 3.000.000 Σύριων προσφύγων που φιλοξενεί στη χώρα του στα τουρκοσυριακά σύνορα όπως και ο ίδιος διαφημίζει. Αυτό για όσους αναρωτιούνται γιατί η Δύση τον αφήνει να σπέρνει χάος και αίμα στη Συρία αυτή την περίοδο ανενόχλητα. Κανείς ευρωπαίος ή αμερικανός ηγέτης δε θέλει άλλους πρόσφυγες και όλοι τους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το κουρδικό στοιχείο της περιοχής από το να εξηγούν για τα επόμενα 20 χρόνια στα εκλογικά τους ακροατήρια γιατί αφήσανε αυτά τα 3.000.000 πρόσφυγες να προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες. Οι Κούρδοι της Μέσης Ανατολής δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν εξέπεσαν σε δευτερεύον ζήτημα στα μάτια της Δύσης την ίδια στιγμή που η Συρία διαλύθηκε.

Ο Ερντογάν είναι ένας χρήσιμος βάρβαρος λοιπόν για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης ακόμα και σήμερα. Το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 έβγαλε ως νικητή μόνο ένα άτομο, (και πάλι) τον Ερντογάν. Ο τουρκικός λαός δεν κέρδισε κυριολεκτικά τίποτα από αυτή τη θλιβερή ιστορία, αντίθετα έχασε σημαντικότατο κομμάτι της αντιπολιτευτικής του ισχύος, μια ισχύ απαραίτητη για την λειτουργία (όχι καλή, απλά λειτουργία) του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επίσης το ηθικό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων κάμφθηκε σε σχεδόν διαλυτικό βαθμό. Εξ ου και το θέατρο πολέμου στα τουρκοσυριακά σύνορα, μια «καλή άσκηση ενότητας» για το έθνος και το στρατό. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ πήγαν να στραβώσουν, κατά την εμφυλιακή έννοια, τα πράγματα, όταν μπαίνουν στην πρωτεύουσα φέρετρα τυλιγμένα με την εθνική σημαία, το πένθος είναι ένα για όλους.

Ο Ερντογάν λοιπόν μόνο να κερδίσει είχε από αυτό το στρατηγικό παράθυρο ευκαιρίας. Και να ενώσει το λαό του σε ενάντια σε έναν εχθρό εξυψώνοντας το διαλυμένο ηθικό του, και να γλιτώσει με το συριακό προσφυγικό πρόβλημα που αλλοιώνει τον εθνικό του πληθυσμό και να εξασφαλίσει τη μελλοντική προσάρτηση του συριακού κομματιού που θα «απελευθερώσει» για λογαριασμό των Σύριων προσφύγων στην χώρα του. Οι τελευταίοι δε θα τον προσκυνούν κυριολεκτικά τις επόμενες δεκαετίες αν βγουν όντως κερδισμένοι από αυτή την ιστορία. Βλέπουμε όλοι γιατί ο Ερντογάν είναι αυτός που είναι και είναι εκεί που βρίσκεται σήμερα. Μπορεί να είναι αμόρφωτος αλλά δεν παύει να είναι πανέξυπνος, μεθοδικός και με στρατηγικό βάθος σκέψης.

Αυτά τα ολίγα για το ποιος είναι ο Ερντογάν και το πώς έχε κατορθώσει να επιβιώσει αυτός, το καθεστώς του και η Τουρκία μέσα σε τόσα δεινά έως και σήμερα. Ας περάσουμε στο πραγματικό πρόβλημά του τώρα που αφορά το πολιτικό του μέλλον. Ο «χρήσιμος βάρβαρος της Δύσης» Ερντογάν, όταν φύγει λοιπόν, με οποιονδήποτε τρόπο και αν συμβεί αυτό, είτε από φυσικά είτε από πολιτικά είτε από βίαια αίτια, θα φύγει κάνοντας βαρκάδα σε έναν ποταμό αίματος, είτε του δικού του, είτε του όποιου αποπειραθεί  να τον απομακρύνει, με οποιοδήποτε μέσον, ειρηνικό ή μη. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ένας ηγέτης που αυτή τη στιγμή έχει υποσχεθεί στο λαό του την επιστροφή στα 18.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα οθωμανικού εδάφους δύναται να απομακρυνθεί με συμβατικές δημοκρατικές διαδικασίες.

Ο Ερντογάν έχει μετατραπεί σε κρίσιμο ζωτικό σύμβολο και κατόρθωσε να ενσαρκώσει το πεπρωμένο μιας, κατά τους πολυάριθμους ψηφοφόρους του, αναδυόμενης νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα εθνικό αφήγημα που μόνο και μόνο αυτός μπορεί να υλοποιήσει. Η επιβίωσή του από το πρόσφατο πραξικόπημα τον εξύψωσε στα μάτια των ψηφοφόρων του ακόμα και ως η μετενσάρκωση του ίδιου του Μωάμεθ, έναν ηγέτη αήττητης κράσης και ένδοξου πεπρωμένου. Η αποτυχία σε αυτό το στάδιο δεν είναι επιλογή για την νέο-οθωμανική ελίτ. Στην Τουρκία δεν υπάρχει πολιτική πέραν από ένα πρόσωπο: Τον Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν. Όλα θα ξεκινήσουν και θα τελειώσουν με αυτόν. Η αλυσίδα της ειρηνικής διαδοχής ηγέτη στην Τουρκία έχει σπάσει πέραν κάθε επισκευής. Στην γειτονική χώρα έχει ήδη δημιουργηθεί το τέλειο κοκτέιλ ενός εμφυλίου πολέμου.

Ο Ερντογάν έχει ήδη πέσει στο βαθύ λάκκο της δυστυχίας και του αναπόφευκτου τέλους της δυναστείας των Αψβούργων. Στην αχίλλειο πτέρνα κάθε δυνάστη. Ο απόγονος ή ο όποιος συνεχιστής του, δε μπορεί σε καμία περίπτωση κάθε φορά να είναι τόσο ικανός όσο και ο ίδιος ο δυνάστης. Θα τα θαλασσώσει και θα μπλέξει σε περιπέτειες ιστορικού βεληνεκούς το λαό του με την έλλειψη δεξιότητάς του η οποία, όπως η Ιστορία διδάσκει, δεν κληρονομείται. Ο Ερντογάν απεδείχθη εξαιρετικά χαρισματικός μεταξύ των γελοιωδώς μετρίων αντιπολιτευόμενών του. Κανένας δε μπορεί να τον διαδεχθεί ή να τον αντικαταστήσει και να ενστερνιστεί το μεγαλείο του αυτομάτως, πόσο μάλλον αν εκπροσωπεί άλλο μείγμα πολιτικής πέραν του νέο-οθωμανισμού. Δεν είναι λίγο να λέμε για την τουρκική δημοκρατία ότι δεν έχει πολιτικό κεφάλαιο μετά τον Ερντογάν.  Όποιος θα μπορούσε να είναι εξίσου ή παραπάνω χαρισματικός (βλέπε Νταβούτογλου) είτε εδιώχθη κακήν κακώς, είτε σαπίζει στα κελιά των φυλακών ως αντικαθεστωτικός. Ο Ερντογάν δεν κάνει πλέον πολιτική, αφήνει πίσω του καμένη γη ώστε μόνο η δική του ιδεολογία (και ίσως γενιά) να έχει νομιμοποίηση στη μελλοντική Τουρκία, ένα θανάσιμο λάθος. Ο Ερντογάν θα είναι σχεδόν σίγουρα ο μοιραίος άνθρωπος για τη χώρα του. Κατά πόσον όμως και αν τέλει ισχύουν όλα αυτά τα ίσως θεωρητικά ζητήματα για τον Σουλτάνο της γειτονιάς μας;

Ας κοιτάξουμε την αντιπολίτευση της Τουρκικής Δημοκρατίας ξεκινώντας από το κουρδικό κόμμα HDP. Με 59 βουλευτές και το 13% επί του συνόλου των ψήφων και του σχεδόν γενοκτονικού μένους του νέο-οθωμανισμού είναι θαύμα που το συγκεκριμένο υπάρχει και μάλιστα σε τέτοια γενναία νούμερα. Σαφώς και δε μπορεί να αποτελέσει σε καμία περίπτωση εναλλακτική για ένα κράτους όπως η Τουρκία. Σήμερα πολλοί Τούρκοι, ακόμα και μετριοπαθείς, θα ήταν πρόθυμοι να κάψουν το Κοινοβούλιο από το να δουν Κούρδο ηγέτη στα πράγματα. Ήδη ηγετικές φιγούρες το κόμματος βρίσκονται πίσω από τα σίδερα της φυλακής και τα στελέχη του ζουν καθημερινά με το φόβο για τη ζωή τους.

Με 316 έδρες στο 550 του συνόλου το κόμμα του Ερντογάν ΑΚ PARTi φαντάζει αήττητο. Όσο η ηγετική φιγούρα του Ερντογάν δεσπόζει επί του συνόλου της αντιπολίτευσης, η τελευταία μόνο να χαίρεται δε μπορεί. Το συγκεκριμένο κόμμα είναι «πολύ μεγάλο για να αποτύχει». Και όταν αποτύχει, όπως κάθε κόμμα κάποια στιγμή κατά το φυσικό του βίο, θα αποτύχει κατά τρόπο παταγώδη και σκληρό, συμπαρασύροντας καταρχάς την τουρκική δημοκρατία μαζί του και αν δεν προσέξουμε εμείς, τον Ελληνισμό της Νοτιοανατολικής Μεσόγειο.

Η παραστρατιωτική οργάνωση των επονομαζόμενων Γκρίζων Λύκων με 41 έδρες και ένα εκτενές ποινικό μητρώο, που κάνει τη δική μας Χρυσή Αυγή να φαντάζει πρότυπο πολιτικά πολιτισμένου αστικού κόμματος, είναι σαφώς περιορισμένη πολιτικά. Επανειλημμένα ερχόμενο σε ακραίες εθνικιστικές και ναζιστικές θέσεις, το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αναλάβει τα ηνία μετά τον Ερντογάν. Παρόλα αυτά θα αποδειχθεί ιδιαίτερα κερδισμένο όταν τα πράγματα βγουν εντελώς εκτός ελέγχου. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Και ας είναι Γκρίζος.

Στις 134 θέσεις έρχεται μια ασθενική κεμαλική αξιωματική αντιπολίτευση του CHP να παρατάξει έναντι του Σουλτάνου, το ήδη τραγικά αποτυχημένο, εναλλακτικό εθνικό της αφήγημα. Η ήττα που η κεμαλική ιδεολογία υπέστη προ δεκαετίας ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί και ακόμα και σήμερα εντός του κόμματος συντελούνται διαρκείς ανακατατάξεις με στόχο την κοινωνία ενός νέου δρόμου για το έθνος. Ακόμα δεν έχει κατορθωθεί κάτι τέτοιο. Το χειρότερο από όλα, εξαιτίας των σοσιαλδημοκρατικών ιδεολογικών του καταβολών, το CHP δε μπορεί να αντιτάξει στη νέο-οθωμανική ιδεολογία μια επίσης νέο-οθωμανική στάση, κάτι που αναγκάζει τα στελέχη του να υιοθετούν ακραίες εθνικιστές θέσεις ώστε να διατηρήσουν την εκλογική τους πελατεία. Ο Κεμάλ Κιλιντσάρογλου μιλά σχεδόν καθημερινά περί κήρυξης πολέμου ενάντια στη χώρα μας με στόχο την (για αυτούς) ανακατάληψη «18 τουρκικών νησιών». Ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας αναγκάστηκε ως αποτέλεσμα αυτής της σκληρής κεμαλικής γραμμής να ομολογήσει ότι όντως ο βασικός σχεδιασμός της Τουρκίας είναι η «προσάρτηση» αυτών των νησιών με όλα τα μέσα και τέλος, αν όλα τα άλλα αποτύχουν, και με πόλεμο. Το CHP, αν πάρει τα ηνία της χώρας θα πρέπει να υλοποιήσει, έστω και μερικώς αυτή του τη δέσμευση. Όμως η Ελλάδα του 2018 δεν είναι η Ελλάδα του 1996 όπως επισημαίνουν (ευτυχώς) όλα τα πολιτικά κόμματα του τόπου μας. Το τι μέλλον θα μπορούσαν επομένως να έχουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις με την, για την ώρα, αξιωματική αντιπολίτευση είναι μάλλον ζοφερό.

Αυτή είναι η εικόνα της τουρκικής πολιτικής σκηνής. Ένα άναρχο συνονθύλευμα κυρίως εξτρεμιστικών τάσεων που επιδίδονται σε μία διαρκή δηλητηρίαση της πολιτικής ζωής της Τουρκίας, ακονίζοντας τις λεπίδες του εθνικισμού που πρέπει κάπου να βρει διέξοδο. Το ερώτημα παραμένει, ποιος θα διαδεχθεί τον Ερντογάν; Οι Γκρίζοι Λύκοι; Θα ήταν  τουλάχιστον ενδιαφέρον να είμαστε θεατές στο αστείο σενάριο να προσπαθούν να βρουν από τέτοια θέση ισχύος διαύλους διαλόγου με τη γερμανίδα Καγκελάριο. Από την άλλη τι μπορεί να κάνει το κουρδικό κόμμα πέραν του να αναζητεί συμμάχους σε ένα έθνος που χτίστηκε εν μέρει πάνω στην καταπίεση του κουρδικού στοιχείου που αυτό εκπροσωπεί; Τελικά μόνοι οι κεμαλικοί του CHP θα μπορούσαν σχετικά ρεαλιστικά να αναλάβουν την εξουσία μετά τον Ερντογάν. Και δε θα τα καταφέρουν δίχως να πληρώσει τεράστιο κόστος η τουρκική κοινωνία όπως εξηγήθηκε παραπάνω.

Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Η Τουρκία δεν ήταν ποτέ ακριβώς ένα έθνος-κράτος αλλά μία αυτοκρατορία εν υπνώσει. Για αυτόν ακριβώς το λόγο το κεμαλικό εθνικό αφήγημα απέτυχε, γιατί δεν υπήρχε ποτέ ένα έθνος για να το υποστηρίξει επιτυχώς. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο νέο-οθωμανισμός του Ερντογάν έχει τέτοια απήχηση, γιατί το τελευταίο επιτυχημένο πολιτικό μοντέλο στη γείτονα χώρα ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όμως ο Ερντογάν έκανε το μοιραίο και ιστορικό λάθος να επιδιώξει να μείνει μόνος του στην πολιτική σκηνή και χωρίς ικανό συνεχιστή του. Επέλεξε να έχει θρόνο και όχι πολιτική θέση. Κανένας κατά συνέπεια δε θα είναι άξιός του. Κανείς δε μπορεί να τον αντικαταστήσει. Κανείς άλλος δε μπορεί να είναι αυτός που θα μείνει στο παλάτι που ο Ερντογάν έχτισε για τον ίδιο και τα παιδιά του. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η Τουρκία θα εκραγεί. Διότι η εποχή των αυτοκρατοριών έχει παρέλθει προ πολλού. Ο Ερντογάν, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι ο τελευταίος Σουλτάνος.

Που βρίσκεται η Ελλάδα σε όλα αυτά; Μα φυσικά σε φάση οχύρωσης, περιμένοντας το τουρκικό «μπαμ». Δεν είναι τυχαίος ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών μας. Βιάζεται να κλείσει εθνικά θέματα που επί δεκαετίες η ναρκωμένη μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή και οι- ως επί το πλείστον- γελοίες ηγεσίες της αρνούνταν πεισματικά και επιμελώς να τα αναλάβουν, υπό το φόβο του παραμικρού πιθανού πολιτικού κόστους. Ο ΥΠΕΞ έχει διαβλέψει εδώ και δύο χρόνια ότι καλό σενάριο για την Ελλάδα δεν υπάρχει μετά τον Ερντογάν. Για αυτό και βιάζεται.

Ο Νίκος Κοτζιάς είναι, όπως έχει αποδειχθεί ως ώρας, σοφός. Έθεσε το κυπριακό ζήτημα όπως αυτό είναι, μια εισβολή και κατοχή που πρέπει να λήξει πριν την έναρξη οποιονδήποτε σοβαρών συνομιλιών για τη δημιουργία ενωμένου κράτους. Όποια νέα συνομιλία γίνει στο μέλλον για το Κυπριακό ζήτημα θα ξεκινήσει από αυτή τη σωστότατη βάση. Ο ΥΠΕΞ επίσης θέτει αυτή την επόχή το σκοπιανό ζήτημα στην ουσία του, στον τερματισμό των αλυτρωτικών διαθέσεων του κρατιδίου στα βόρειά μας ώστε το τελευταίο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να μας προσδώσει ζωτικό χώρο εξάπλωσης προς τα Βαλκάνια, με καταρχάς άνοιγμα σιδηροδρομικών και οδικών γραμμών άμεσης σύνδεσης με το ευρωπαϊκό κέντρο, κάτι που η χώρα μας στερείται αδίκως εδώ και 200 χρόνια.

Όλα αυτά είναι κινήσεις θωράκισης της χώρας μας από αυτό που έρχεται. Το τέλος της Τουρκικής Δημοκρατίας η οποία θα ψάχνει απελπισμένα να εξάγει την τεράστια αυτή κρίση της οπουδήποτε και κυρίως σε Συρία και Ελλάδα. Τα κράτη δεν αυτοκτονούν, μόνο σκοτώνονται. Ο Ελληνισμός πρέπει να οχυρωθεί πάραυτα μπροστά σε αυτή την τέλεια και με μαθηματική ακρίβεια επερχόμενη καταστροφή της Τουρκικής Δημοκρατίας. Το δικό μας Έθνος θα είναι το αμέσως επόμενο που θα χαθεί μετά την Τουρκία αν δε δράσουμε καταλλήλως, άμεσα, και ιδιαίτερα όταν θα έρθει αυτή η αναπόφευκτη ώρα που θα βλέπουμε το παλάτι του Ερντογάν να καίγεται.

Απόφοιτος ΠΜΣ των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς

Πηγή: hellasjournal.com