Τι οδήγησε στη νίκη του 39χρονου ανεξάρτητου κεντρώου υποψήφιου;
Ήταν ένας συνδυασμός ενός ευφυούς σχεδίου και μερικών ανέλπιστων «δώρων» της τύχης, η οποία ας μη γελιόμαστε, έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
1) Βγήκε νωρίς και σχετικά αλώβητος από τον «βούρκο» της κυβέρνησης Ολάντ.
Θεωρείται από πολλούς η χειρότερη κυβέρνηση στην ιστορία της Γαλλίας, με τα ποσοστά δημοφιλίας του Φρανσουά Ολάντ να έχουν αγγίξει στην κυριολεξία πάτο.
Ο Μακρόν παραιτήθηκε από τη θέση του ως υπουργός Οικονομίας τον Αύγουστο του 2015, έχοντας μεν αφήσει αξιόλογο έργο αλλά χωρίς να έχει «δεθεί» άρρηκτα με την κυβέρνηση στη συνείδηση του κόσμου.
2) Ρεπουμπλικάνοι και Σοσιαλιστές εκπροσωπήθηκαν από «ακραίους»
Στα μέτρα των κομμάτων τους βέβαια, αλλά άφησαν έτσι τους κεντρώους ψηφοφόρους να έχουν σαν μόνη επιλογή τον Μακρόν.
Αν οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν τον Αλέν Ζιπέ ή οι Σοσιαλιστές τον Μανουέλ Βαλς, το ποσοστό του Μακρόν δεν θα ήταν το ίδιο. Ειδικά στην περίπτωση του Ζιπέ, ο Μακρόν πιθανότατα δεν θα ήταν καν στον δεύτερο γύρο.
3) Το σκάνδαλο αργομισθίας με τη σύζυγο και τα παιδιά του Φρανσουά Φιγιόν.
Είναι εξαιρετικά σπάνιο να δει κανείς, ειδικά στις μέρες μας, έναν υποψήφιο να καταβαραθρώνεται έτσι εξαιτίας μιας αποκάλυψης σκανδάλου. Και όμως αυτό ακριβώς έγινε με τον Φιγιόν.
Το απόλυτο φαβορί (το ποσοστό του ήταν άνω του 27% τον Ιανουάριο) βρέθηκε στη δίνη ενός δικαστικού κυκλώνα ο οποίος τον έβγαλε εκτός δευτέρου γύρου. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που οι Ρεπουμπλικάνοι δεν θα εκπροσωπηθούν στο δεύτερο γύρο.
Μάλιστα, η επιμονή του Φιγιόν να παραμείνει στη θέση του ως υποψήφιος ήταν στα όρια του εξοργιστικού. Ακόμα και στις αρχές του Μαρτίου, όταν ακόμα υπήρχε το σενάριο παραίτησης του και ανάληψης της υποψηφιότητας από τον Ζιπέ, οι δημοσκοπήσεις «έδειχναν» πως θα κατάφερνε να κερδίσει τον Μακρόν. Όμως ο Φιγιόν αρνήθηκε να παραιτηθεί και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία.
4) Άρνηση συμμετοχής στους προκριματικούς των Σοσιαλιστών.
Δέχθηκε πρόσκληση, όπως και ο νεοκομμουνιστής Ζαν Λυκ Μελανσόν, αλλά αρνήθηκε να “δέσει” τη μοίρα του με το κόμμα που παρέπαιε. Το 6.50% που φέρεται να έχει συγκεντρώσει ο Μπενουά Αμόν σίγουρα δικαιώνει την επιλογή τόσο του Μακρόν όσο και του Μελανσόν.
5) Το φιλοευρωπαϊκό του προφίλ.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν κατάλαβε νωρίς πως έπρεπε να αγκαλιάσει την Ευρώπη και να μπει στη συνείδηση του κόσμου ως ο υπερασπιστής της απέναντι στις ιαχές για Frexit της Λεπέν, της Ρωσοφιλίας του Φιγιόν και του ευρωσκεπτικισμού του Μελανσόν. Οι Γάλλοι ήταν και εξακολουθούν να είναι ένας βαθειά φιλοευρωπαϊκός λαός και η επιλογή του να υποστηρίξει αυτό το προφίλ αποδεικνύεται ολόσωστη.
