Μια οικογένεια από το Λίβερπουλ της Αγγλίας ήθελε να μετακομίσει και να φύγει μακριά από το σπίτι που κατοικούσε έως τότε, επειδή μία από τις κόρες της οικογένειας, η 14χρονη Άννα, είχε τρομοκρατηθεί από τα φαντάσματα, που εμφανίζονταν στο δωμάτιό της.

Η οικογένεια της Άννας, δηλαδή οι γονείς της και οι τρεις αδερφές της, είχε εγκατασταθεί στο νέο τους σπιτικό μόλις πέντε εβδομάδες νωρίτερα. Από τότε, η νεαρή κοπέλα είχε ταράξει δυο φόρες τη νυχτερινή γαλήνη τους με τις τρομαγμένες της φωνές, αναστατωμένη από τις απόκοσμες μεταμεσονύκτιες εμφανίσεις.

Σύμφωνα με τις διηγήσεις της Άννας, τα φαντάσματα που την επισκέπτονταν ήταν δύο: μία γριά, τυλιγμένη μ’ ένα σάλι, που ανοιγόκλεινε την πόρτα του δωματίου με πάταγο και ένας άντρας, που ερχόταν ήσυχα και στεκόταν σαν φύλακας, στα πόδια του κρεβατιού.

Τη δεύτερη φορά που τα φαντάσματα έκαναν την εμφάνισή τους, οι γονείς της κοπέλας τη βρήκαν λιπόθυμη από τον φόβο. Όταν συνήλθε, τους ανακοίνωσε αποφασιστικά πως δεν επρόκειτο να ξανακοιμηθεί στην ίδια κάμαρα. Μετά από αυτό το συμβάν, ο πατέρας της κάλεσε ιερέα, για να τελέσει αγιασμό και εν τω μεταξύ η οικογένεια άρχισε να αναζητά νέα οικία.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον σημείο της υπόθεσης ήταν ότι η αγγλική εφημερίδα που δημοσίευσε την είδηση, φρόντισε να εξακριβώσει και την ταυτότητα των φαντασμάτων. Έτσι, πληροφόρησε τους αναγνώστες της ότι η γυναίκα ήταν μια γριά που πήγαινε κάποτε να επισκεφτεί την κόρη της, η οποία έμενε στο συγκεκριμένο στοιχειωμένο σπίτι και πέθανε απρόσμενα, αφού όμως πρώτα υπέφερε από κρίση αμνησίας.

Η εμφάνιση φαντασμάτων δεν είναι κάτι πρωτοφανές στην Αγγλία. Μπορεί να πει κανείς πως τα άυλα όντα αποτελούν ένα αναπόσπαστο τμήμα της κουλτούρας και της παράδοσής τους, που είναι γεμάτη από παλιούς, αρχοντικούς πύργους και αραχνιασμένους, σκοτεινούς θρύλους.

Ένα από τα πιο ευγενικά φαντάσματα της Αγγλίας είναι η «Γκρίζα Κυρία», που κατοικοεδρεύει στον Πύργο Κράστερ, στο Northumberland, που χτίστηκε τον 14ο αιώνα. Εμφανιζόταν κάθε βράδυ στις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Έμπαινε από την κύρια είσοδο της νέας πτέρυγας που προστέθηκε από τον ιδιοκτήτη του Πύργου, τον Sir John Montagu Craster, τον 19ο αιώνα. Την άκουγαν να ανεβαίνει ανάλαφρα τα σκαλιά, με την αρχοντική κορμοστασιά της, ενώ θρόιζαν τα μεταξωτά της φορέματα κι έπειτα έμπαινε στην κρεβατοκάμαρα, που ήταν ακριβώς πάνω από την τραπεζαρία. Εκεί, άνοιγε ένα δυο συρτάρια κι ύστερα, κατευθυνόταν ήρεμα στη γοτθική αίθουσα του παλαιού πύργου.

Όμως, ο Πύργος Κράστερ φαίνεται πως είχε κι άλλον επισκέπτη από το υπερπέραν, που έκανε αισθητή την παρουσία του μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις και κάτω από ειδικές συνθήκες. Όπως βεβαίωνε ο Sir John Montagu Craster, τις νύχτες που πέθαναν ο παππούς και ο προπάππους του και ακριβώς τη στιγμή που ξεψυχούσαν, στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης που βρισκόταν κάτω ακριβώς από τον νεκρικό θάλαμο, ακούστηκε ένα φοβερό πανδαιμόνιο, σαν να έσπαγε τα έπιπλα κάποιος μανιακός. Κι όμως, όταν έτρεξαν να δουν τι συνέβαινε, όλα τα έπιπλα ήταν άθικτα και στη θέση τους.

Σε μικρή απόσταση από τον Πύργο Κράστερ, στην άκρη ενός απότομου βράχου πάνω από τη θάλασσα, υψώνονται τα χαλάσματα ενός άλλου κάστρου, του Dunstanburgh. Η θάλασσα σ’ εκείνο το σημείο είναι πολύ επικίνδυνη και τα κύματα σπάζουν λυσσαλέα στους απόκρημνους βράχους. Είναι αδύνατο να πλησιάσει βάρκα, ακόμα και σε ώρα νηνεμίας.

Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της περιοχής διατείνονται ότι κάποιες φεγγαρόλουστες νύχτες, την ώρα που ο άγριος άνεμος σφυρίζει ανάμεσα στα ερείπια, αν έχει κάποιος την τόλμη να πάει εκεί, θα δει μια βασίλισσα, που φορά το στέμμα της, να βγαίνει από το ψηλότερο παράθυρο του πύργου. Έπειτα, κατεβαίνει με ένα σχοινί, που ταλαντεύεται απότομα και μπαίνει σε μια βάρκα που την περιμένει από κάτω, σ‘ ένα άνοιγμα των βράχων, που δημιουργεί ένα μικρότατο φυσικό λιμανάκι, το επονομαζόμενο «Queen Margaret’s Cove». Εξαϋλωμένοι κωπηλάτες την οδηγούν σ’ ένα άυλο καράβι, που την προσμένει στα ανοιχτά της αφρισμένης θάλασσας, για να τη γλιτώσει από την αιχμαλωσία της.

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο δραπέτευσε η Βασίλισσα Μαργαρίτα των Σκώτων, όταν την κρατούσαν φυλακισμένη στο Κάστρο του Dunstanburgh. Γι’ αυτό, και το μικρό λιμανάκι κάτω από το στοιχειωμένο κάστρο πήρε το όνομά της, εξαιτίας της τολμηρής δραπέτευσής της.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 23/08/1958…