Παραδόσεις για στοιχειωμένους πύργους υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου. Περισσότερο, όμως, από κάθε άλλη χώρα έχει τέτοιους θρύλους η Αγγλία.

Ο λόγος είναι ευεξήγητος, αν λάβει κανείς υπόψιν του τις πολιτικές και κοινωνικές περιπέτειες που διαδραματίστηκαν εκεί, ειδικά κατά τον Μεσαίωνα, κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές θρύλους για φαντάσματα, στοιχειωμένους πύργους, σπήλαια με θησαυρούς, ανατριχιαστικά υπόγεια και ισκιωμένα ερείπια.

Μερικές από τις μυστηριώδεις αυτές παραδόσεις είχαν κατά βάθος κάποια ιστορική υπόσταση. Συχνά, όμως, παραμορφώνονταν από τον λαό κι έτσι, γίνονταν αγνώριστοι, δυσκολεύοντας αυτόν που επιθυμούσε να εμβαθύνει και να ξεσκεπάσει την ιστορική αλήθεια.

Εν τούτοις, κάποιες τυχαίες ανακαλύψεις πιστοποιούν πολλούς από τους θρύλους. Πριν από καιρό, σ’ έναν απόμερο κι εντελώς ερημικό πύργο της Ιρλανδίας, για τον οποίο πολλά φοβερά έλεγαν οι χωρικοί, βρέθηκε ένας υπόγειος διάδρομος, που έως τότε κανείς δε γνώριζε την ύπαρξη του και ο οποίος εξηγούσε τις πολλές μυστηριώδεις εξαφανίσεις ανθρώπων.

Οι χωρικοί πίστευαν ότι ένας μαύρος άντρας, με δόντια πυρωμένα σαν τα αναμμένα κάρβουνα, άρπαζε και σκότωνε όποιον τολμούσε να περάσει τα μεσάνυχτα από εκεί, εάν εκείνος δεν ήξερε πως έπρεπε να τοποθετήσει, μέσα σε μια συγκεκριμένη σχισμή του τοίχου, ένα απλό, συνηθισμένο…σαλιγκάρι!

Μια παρόμοια ανακάλυψη έγινε στην Κομητεία Cornwall, όταν άρχισαν οι ανασκαφές στον Ναό, που στεκόταν αγέρωχα στον επιβλητικό Πύργο του St Michael’s Mount, στη Νότια Αγγλία. Ο Ναός αυτός είχε χτιστεί τον 14ο αιώνα.

Οι εργάτες, σηκώνοντας ένα ξύλινο δάπεδο, εντόπισαν μια πόρτα στο δυτικό μέρος του Πύργου. Την άνοιξαν και είδαν μια σκάλα, που οδηγούσε σ’ έναν σκοτεινό διάδρομο, χωρίς να έχει άλλη έξοδο. Καθώς προχωρούσαν στο πηχτό σκοτάδι, κατατρόμαξαν, όταν έπεσαν επάνω σ’ έναν ανθρώπινο σκελετό. Άραγε, ποιος να ήταν ο δυστυχής, που κλείστηκε εκεί μέσα και πέθανε από την έλλειψη οξυγόνου, την πείνα ή τη δίψα; Ποτέ δεν έγινε γνωστό…

Το τραγικότερο ήταν ότι εκείνος ο αποπνιχτικός θάλαμος απλωνόταν ακριβώς κάτω από το δάπεδο του Ναού. Θα μπορούσε εύκολα να φανταστεί κανείς πως, όταν το δύσμοιρο θύμα αγωνιούσε και πάλευε για τη ζωή του, από πάνω ο ιερέας, μαζί με το πιστό ποίμνιό του, προσεύχονταν στον Θεό…

‘Ενας άλλος στοιχειωμένος πύργος, περιτυλιγμένος στον δικό του μυθικό μανδύα, ήταν ο Πύργος του Lovell, στο Oxfordshire, ο οποίος εσώκλειε στους τοίχους του μεγάλα μυστικά και δεινοπαθήματα.

Το όμορφο αυτό κτίριο ανήκε στον περίφημο Francis Lovell, έναν από τους σημαντικότερους συμμάχους του Βασιλιά της Αγγλίας, Ριχάρδου Γ’. Όμως, κατά τη διάρκεια των Πολέμων των Ρόδων, οι στρατιώτες του Οίκου των Lancaster κατέλυσαν τη βασιλεία του Ριχάρδου Γ’ και ανακήρυξαν Βασιλιά τους τον Ερρίκο Ζ’ σε μάχη, που έλαβε χώρα κοντά στον Πύργο του Lovell. Ο Francis Lovell, όλως μυστηριωδώς, χάθηκε, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τι απέγινε.

Μερικοί χωρικοί υποστήριζαν ότι είδαν να βγαίνει από τον παραπλήσιο ποταμό Windrush ένα πελώριο και τρομακτικό νερόφιδο, να τον κουβαλάει στη ράχη του και να τον περνάει στην αντίπερα όχθη, όπου και εξαφανίστηκε ως δια μαγείας.

Μέχρι το 1708, ο χαμός του Francis Lovell αποτελούσε γρίφο. Όμως, εκείνη τη χρονιά, καθώς ανέσκαπταν τα θεμέλια του Πύργου, ανακαλύφθηκε μια υπόγεια στοά, που έφτανε μέχρι και την όχθη του ποταμού και όπου, από μια οπή, που δε φαινόταν εύκολα, μπορούσε κάποιος να μπαίνει και να βγαίνει, χωρίς να γίνεται καθόλου αντιληπτός.

Καταμεσής της στοάς, βρέθηκε ένας μικρός, κατασκότεινος θάλαμος, μέσα στον οποίο ανευρέθη ο σκελετός του άφαντου πυργοδεσπότη. Οι ιστορικοί υποστήριξαν πως, όταν σώθηκαν οι προμήθειές του σε νερό και φαγητό, ο έμπιστός του άνθρωπος, που θα τον τροφοδοτούσε με τα απαραίτητα, μάλλον σκοτώθηκε στη μάχη κι επομένως, ο Francis Lovell πέθανε από ασιτία.

Παραδόσεις για κρυμμένους θησαυρούς και δράκους που τους φυλάνε υπάρχουν άπειροι στην Αγγλία, όπως και στην Ελλάδα, με τη διαφορά ότι οι κατά τόπους διηγήσεις αλλάζουν ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και τη φαντασία των κατοίκων μιας περιοχής. Με τη διαφορά, βεβαίως, πως οι παραδόσεις του ελληνικού λαού είναι αθωότερες και λιγότερο άγριες από εκείνες των Άγγλων.

Οι ελληνικές δοξασίες έχουν μια επίγευση μαγείας, με ξόρκια και λέξεις μυστικές, βοτάνια και μαντζούνια, ώστε να φανερωθούν οι κρυμμένοι θησαυροί και να απομακρυνθούν οι φύλακες-δράκοι. Μα, οι αγγλικές δοξασίες απαιτούν αίμα, φιτίλι, σπαρματσέτο και αγχόνη, ώστε να ανακαλυφθούν τα στοιχειωμένα πλούτη και οι καταραμένοι θησαυροί της χώρας τους.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 06/12/1925…