Στην παρούσα φάση της Λιβυκής Κρίσης, οι περιφερειακοί παίχτες έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα για επιρροή έναντι της μεταβατικής κυβέρνησης στην Τρίπολη. Παρ’ όλο που ο νυν πρωθυπουργός της Λιβύης ανήκει στους εκλεκτούς της Άγκυρας στη Δυτική Λιβύη, η ιδιότητά του ως επιχειρηματία και ο (έντονος) ανταγωνισμός των περιφερειακών παικτών υπαινίσσονται πως ο Dbaibah δεν θα αρνείτο απαραιτήτως ένα deal με τον επικρατέστερο πλειοδότη.
Η Ελλάδα αναπροσάρμοσε την στρατηγική της στη Λιβυκή Κρίση: από τα ευχολόγια για τη νίκη του υπέργηρου στρατάρχη Χάφταρ στην Μάχη της Τρίπολης στη σύμπλεξη με τις αρχές στην Ανατολική και Δυτική Λιβύη. Πώς θα πρέπει, όμως, να κινηθεί η Αθήνα πλέον; Η Αθήνα θα πρέπει να χαράξει μία διττή στρατηγική που θα λαμβάνει υπόψιν τις πραγματικότητες μετά την Μάχη της Τρίπολης και θα μεγιστοποιεί τα πλεονεκτήματά της χώρας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και του Philia Forum.
Αφ’ ενός, η ενίσχυση των προϋπάρχοντων δεσμών με την φιλική Ανατολική Λιβύη και το Κοινοβούλιο – πάντοτε σε σύμπνοια και συντονισμό με την Αίγυπτο και τα Εμιράτα.
Αφ’ ετέρου, η αξιοποίηση του «Χαρτιού της ΕΕ» στην (υπό την επιρροή της Τουρκίας) Δυτική Λιβύη – πάντοτε σε συνεργασία την Ιταλία και την Γαλλία.
Το πρώτο σκέλος της στρατηγικής θα μεταφραστεί σε μία ισχυρή επένδυση (οικονομική, διπλωματική και, γιατί όχι, στρατιωτική) της Ελλάδας στην Κυρηναϊκή – από την εκπαίδευση του LNA από τον ΕΣ έως την υλοποίηση των ενεργειακών (ή άλλων οικονομικών) πρότζεκτ.
Το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής θα μεταφραστεί σε αξιοποίηση των μοχλών/μηχανισμών της ΕΕ: από τη χρήση του βέτο στην εκταμίευση των χρημάτων του European Neighborhood Instrument (ENI) έως τη συμμετοχή σε μία ειρηνευτική αποστολή της ΕΕ στη Λιβύη (στα πρότυπα της KFOR).
Η Αθήνα, όμως, ΔΕΝ θα πρέπει να επιμείνει μονοδιάστατα στην ακύρωση του (1ου) Τουρκο-Λιβυκού μνημονίου περί των θαλασσίων ζωνών. Τουναντίον, η Αθήνα θα πρέπει να ενώσει την φωνή της με την ΕΕ και τις ΗΠΑ για την άμεση εκκένωση της χώρας από τους ξένους μαχητές (Τουρκία και Ρωσία). Μόνο μία δημοκρατική, ελέυθερη και σταθερή Λιβύη δίχως εξαρτήσεις ή επιρροές από τις εξω-Ευρωπαϊκές δυνάμεις θα αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της ΕΕ.
Η Λιβυκή Κρίση έχει μετέλθει σε νέα φάση – δεν έχει λήξει. Η Ελλάδα πρέπει να χαράξει τη νέα διττή στρατηγική άμεσα και να την προσαρμόζει τακτικά στα νέα δεδομένα. Άλλωστε, στην φύση δεν επιβιώνει ο εξυπνότερος ή δυνατότερος, σύμφωνα με τον Δαρβίνο, αλλά ο προσαρμοστικότερος. Το ίδιο συμβαίνει και στη Διεθνή Πολιτική.
Ο Δρ Σπύρος Πλακούδας εργάζεται ως Επίκουρος Καθηγητής Εθνικής Ασφάλειας στο Rabdan Academy (HAE)
