Ο αρθρογράφος Χένρικ Μίλερ από το γερμανικό περιοδικό Spiegel προσπαθεί να αναλύσει τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών και το μπορεί να σημαίνει δυνητικά για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακολουθεί το ολόκληρο το άρθρο:
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'; color: #454545}
Η Γαλλία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το ένα τρίτο της οικονομικής παραγωγής αναδιανέμεται για κοινωνικούς σκοπούς. Ουδεμία άλλη δυτική χώρα έχει μεγαλύτερο κράτος πρόνοιας. Μοιάζει με μια ευτυχισμένη χώρα; Η Γαλλία έχει ένα από τα υψηλότερα επίπεδα κατώτατων μισθών στον κόσμο και ένα από τα μικρότερα ποσοστά σε ότι αφορά τις ετήσιες ώρες εργασίας. Η εβδομάδα των 35 ωρών εξακολουθεί να ισχύει.
Όλα αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα αν η Γαλλία ήταν αρκετά παραγωγική για να στηρίξει το επιπλέον κόστος - και εάν οι πολίτες ήταν ικανοποιημένοι με το σύστημά τους. Αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει.
Το 82 % των Γάλλων θεωρεί την οικονομική κατάσταση στη χώρα τους κακή, όπως προκύπτει από την έρευνα του Ευρωβαρομέτρου.
Το 76% πιστεύει ότι η χώρα τους αναπτύσσεται σε λάθος κατεύθυνση. Το 90% βλέπει με δυσπιστία τα πολιτικά κόμματα , το 79% την κυβέρνηση, το 74 % του κοινοβούλιο και το 51 % το νομικό σύστημα.
Οι έρευνες δίνουν την εντύπωση ότι προέρχονται από μια τριτοκοσμική χώρα σε μια σοβαρή συστημική κρίση. Δεν είναι για την πατρίδα της δυτικής δημοκρατίας. Σαν να μην αφορούν ένα έθνος με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο και υψηλό πολιτισμό.
Το ποσοστό ανεργίας είναι όμως τρεις φορές υψηλότερο από τη Γερμανία. Η εισοδηματική ανισότητα είναι μεγαλύτερη από ό, τι στη Γερμανία. Όσον αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα αυτή σβήνει σταδιακά. Η οικονομική ανάπτυξη επικεντρώνεται στις λίγες μητροπολιτικές περιοχές. Η ευρύτερη περιοχή του Παρισιού παράγει περίπου το μισό της αύξησης του γαλλικού ΑΕΠ κατά την τελευταία δεκαετία, όπως έχει επισημάνει ο ΟΟΣΑ.
Παρά την αύξηση των φόρων, το δημόσιο χρέος είναι υψηλότερο από ό, τι στη Γερμανία σε σχέση με την οικονομική απόδοση.
Παρ? όλα αυτά στην πραγματικότητα, η ζωή δεν είναι κακή στη Γαλλία. Η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων δηλώνει ότι είναι προσωπικά ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.
Αυτά θα κριθούν την Κυριακή, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών με τη χώρα να βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής αλλά και την Ευρώπη να ανησυχεί καθώς είναι πιθανό η επιλογή της Γαλλίας να επηρεάσει καθοριστικά το μέλλον της ΕΕ και της Ευρώπης.
Το γαλλικό κομματικό σύστημα βρίσκεται σε απορρύθμιση. Η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων φθίνει. Οι προβλέψεις είναι εξαιρετικά δύσκολες .
Το «top 3» στις δημοσκοπήσεις είναι μια πολιτικός που εκφράζει τον δεξιό λαϊκισμό , ένας πρώην τραπεζίτης επενδύσεων και ένας πολιτικός της αριστεράς: η Μαρίν Λεπέν, ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν.
Και οι τρεις κινούνται εκτός του παραδοσιακού πολιτικού φάσματος.
Για να το θέσουμε απλά: Η Λεπέν και ο Μελανσόν θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα. Απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ στη σημερινή του μορφή έστω και από διαφορετική οπτική γωνία: η Λεπέν για εθνικιστικούς λόγους, καθώς βάζει πάνω απ? όλα το γαλλικό έθνος αρνούμενη περιορισμούς από τις Βρυξέλλες, ενώ ο Μελανσόν για ιδεολογικούς λόγους, γιατί θέλει ακόμα περισσότερο κράτος πρόνοιας και αναδιανομή του πλούτου, κάτι όμως που θα καταστρέψει τους ευρωπαϊκούς κανόνες.
Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι σε δημοσκόπηση της εφημερίδας «Le Figaro» μεταξύ των πολιτικών σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόροι λένε πώς θέλουν ο Μελανσόν να παίξει σημαντικό ρόλο: 47% - ουδείς άλλος πιάνει σήμερα τέτοια υψηλά ποσοστά.
Ακόμη πιο ανησυχητικό: Εάν η Λεπέν και ο Μελανσόν έρθουν στις δύο πρώτες θέσεις την Κυριακή στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 7 Μαΐου, οι ψηφοφόροι θα κληθούν να επιλέξουν έναν εκ των δύο για πρόεδρο της χώρας. Η Προεδρία θα δοθεί είτε σε μια εθνικίστρια ή σε έναν κομμουνιστή- ως εκ τούτου, είναι πιθανό η Ευρώπη που ήδη παραπαίει, σε μια εβδομάδα να αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή κρίση.
Ο αριστερός φιλελεύθερος Εμανουέλ Μακρόν μέχρι σήμερα προηγείται στις δημοσκοπήσεις και φαίνεται ότι θα είναι στο δεύτερο γύρο. Προωθεί μια ανοικτή, ανταγωνιστική η Γαλλία σε μια ολοκληρωμένη Ευρώπη. Με αυτόν, μια επανεκκίνηση στην ΕΕ θα ήταν δυνατή. Αλλά αν μπορεί να κινητοποιήσει αρκετούς ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν είναι αβέβαιο.
