Του δημοσιογράφου Νίκου Διαμαντίδη, για το «Περιβόλι της Παναγιάς»
Στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχουν ορισμένες στιγμές που σου μένουν αξέχαστες. Υπάρχουν ορισμένες ψυχοσωματικές εμπειρίες που σε επηρεάζουν έντονα. Υπάρχουν ορισμένες καταστάσεις πρωτόγνωρες και μοναδικές. Υπάρχουν ορισμένα βιώματα που θες να τα ζεις ακατάπαυστα. Υπάρχουν ορισμένες αποκαλύψεις που φωτίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Μπορούν όμως όλα τα παραπάνω να συνυπάρξουν σχεδόν ταυτόχρονα και να ενεργήσουν στην ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου; Φαντάζει πολύ δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο να μπορέσει να νιώσει και να ζήσει κάποιος άνθρωπος όλες τα παραπάνω την ίδια χρονική στιγμή.
Όλοι οι άνθρωποι ζουν αξέχαστες στιγμές στη ζωή τους. Πόσες όμως απ’ αυτές είναι μοναδικές και πρωτόγνωρες; Τέτοιες στιγμές, τέτοιες καταστάσεις μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και να υπερπηδήσουν το ουτοπικό απλά μέσα από μια προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους, με συνοδοιπόρο και οδηγό την Πίστη. Την ορθόδοξη χριστιανική Πίστη που δύναται να καταργήσει το χρόνο και να κάνει τον προσκυνητή των Αγίων Τόπων να ζήσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον την ίδια στιγμή.

Πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα αφήνεις την καρδιά να σε οδηγήσει στα Πανάγια προσκυνήματα. Με το που φτάσαμε στην Αγία Πόλη θελήσαμε να επισκεφτούμε τον Ναό της Αναστάσεως, για να περπατήσουμε κομμάτι κομμάτι σε όλα εκείνα τα σημεία που ο Ιησούς μαρτύρησε και Αναστήθηκε.     Μπαίνοντας στο Ναό νοιώθουμε την καρδιά να σταματάει για δευτερόλεπτα. Το άρωμα του άγιου μύρου που διαχέεται παντού, το φως των κεριών που τρεμοπαίζουν, συνθέτουν μια μοναδική εικόνα.

Μια πιο λεπτομερής ματιά στο Ναό της Αναστάσεως, διακρίνουμε το σημείο της Αποκαθήλωσης. Ένα μάρμαρο γύρω στα είκοσι εκατοστά επάνω από το έδαφος, εκεί όπου ο Ιωσήφ ο Απαριμαθαίας εναπόθεσε το σώμα του Κυρίου πριν το ενταφιάσει. Δεξιά μας ο Γολγοθάς, τον οποίο ανέβηκε ο Ιησούς κουβαλώντας όλα τα κρίματα μας στην μορφή ενός σταυρού και στην συνέχεια διασχίζοντας την οδό του μαρτυρίου κατέληξε να θυσιαστεί με την δική Του σταύρωση στο όνομα της αγάπης και της ανιδιοτέλειας. Το βλέμμα μας γεμάτο περιέργεια επεξεργάζεται το χώρο και σταματάει όταν αντικρίζει τον Πανάγιο Τάφο. Υπάρχει πλήθος επισκεπτών και όλοι περιμένουν υπομονετικά την σειρά τους να πλησιάσουν, να προσευχηθούν, να αγγίξουν και να προσκυνήσουν το πάνσεπτο μνημείο. Το ιερό κουβούκλιο στο οποίο έγινε η Ανάσταση Του Κυρίου προβάλει μπροστά μας και είναι μια από εκείνες τις ελάχιστες φορές στις οποίες οι λέξεις μοιάζουν πολύ λίγες, πολύ φτωχές για να περιγράψουν αυτό που βλέπουν τα μάτια και όσα κάνουν την καρδιά να ραγίζει από πόνο και δέος. Ένα τσούξιμο στα μάτια, ένα δάκρυ στο μάγουλο είναι η απόδειξη ότι εδώ η αίσθηση της κατάνυξης είναι περισσότερα έντονη από οπουδήποτε αλλού.

Το Πάσχα στους Αγίους Τόπους είναι μια συγκλονιστική εμπειρία για κάθε χριστιανό, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ο Πατριάρχης βγαίνει από τον Πανάγιο Τάφο με τους πιστούς να δίνουν «μάχη» για να πάρουν το Άγιο Φως. Όσοι επισκέπτονται την Ιερουσαλήμ για να ζήσουν από κοντά ένα από τα κορυφαία μυστήρια του χριστιανικού κόσμου, έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά μια ιστορική πόλη της εποχής του Χριστού, η οποία διατηρεί ακόμη αναλλοίωτη την αρχαία της μορφή.

Η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ έχει ανακηρυχθεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO, αφού σε λιγότερο από 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο περικλείονται περισσότεροι από 50 αιώνες ιστορίας.

Είναι όμως η ώρα να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, στο Όρος των Ελαιών. Ολόγυρα στέκουν περήφανοι αιώνες τώρα οι ελαιώνες δίπλα στους οποίους έγινε η Ανάληψη του Ιησού Χριστού. Σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, βρίσκεται ο Κήπος της Γεσθημανής. Στον οποίο κατά το Ευαγγέλιο οι μαθητές του Ιησού μετέφεραν το σώμα της Παναγίας όταν κοιμήθηκε για να το ενταφιάσουν. Κατεβαίνουμε τα σκοτινά σκαλοπάτια που οδηγούν στο Πάνσεπτο και Θεομητορικό Ναό της Κοιμήσεως και προσκυνάμε με ευλάβεια το μάρμαρο που δέχτηκε το Άγιο Σώμα.

Επόμενος σταθμός το Σπήλαιο της Γέννησης στην Βηθλεέμ. Ένας Ναός μεγαλοπρεπής. Χτισμένος σε σταυροειδή ρυθμό. Εντύπωση προκαλούν οι σαράντα συνολικά κίονες σε διπλές συστοιχίες. Το τέμπλο του ναού χειροποίητο και στα δεξιά η είσοδος του σπηλαίου. Η ανάσα έντονη. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά βλέπουμε την αρχή της ζωής, την αρχή της ανθρωπότητας. Το δέος κορυφώνεται. Νομίζει κάποιος ότι θα ακούσει έντονα το κλάμα του Μεσσία. Οι εικόνες στο μυαλό μας είναι πολλές. Αριστερά μας προβάλλει η φάτνη, το σημείο εκείνο που η Παναγία εναπόθεσε τον Θεάνθρωπο. Σ’ αυτό εδώ το σημείο συνειδητοποιούμε το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης και έστω και για λίγο ξεφεύγουμε από τις όποιες αδυναμίες μας, τα ελαττώματα μας, τις κακές μας σκέψεις και γινόμαστε άλλοι άνθρωποι καλύτεροι.

Εγκαταλείποντας τα Ιεροσόλυμα η αίσθηση της αγιότητας, του δέους, της αυτοθυσίας και της αγάπης είναι μοναδική και σε ακολουθεί για μια ολόκληρη ζωή, υπενθυμίζοντας σε όλους εμάς ότι όσο και αν αλλάζουν οι καιροί κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές.

(Αποστολή στους Αγίους Τόπους – Εκπομπή “Αυτό μας Έλειπε” 2005, Alpha)