Ενόψει του μεγαλύτερου πολέμου στην ευρωπαϊκή ήπειρο από το 1945, πολλές χώρες θέλουν όχι μόνο να διατηρήσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους, αλλά και να τις επεκτείνουν, αλλά αυτό αποδεικνύεται δύσκολο έργο, όπως αναφέρει το The Economist.

Οι ολλανδικές ένοπλες δυνάμεις έχουν 49.000 μέλη, λιγότερο από το ένα πέμπτο του αριθμού τους που είχαν στον Ψυχρό Πόλεμο, και μία στις δέκα θέσεις είναι κενές. Πέρυσι, η τακτική στράτευση έφερε μόνο 3.600 από τους αναμενόμενους 5.000 νέους στρατιώτες.

Μέχρι το 2030, η Γερμανία ελπίζει να αυξήσει τα στρατεύματά της από 182.000 σε 203.000 και η Γαλλία από 240.000 σε 275.000. Η Πολωνία σχεδιάζει να πάει από 197.000 σε 220.000 μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους και τελικά σε 300.000.

Ιράν - Ισραήλ παίζουν με τη φωτιά! Άλλαξαν οι κανόνες της σύγκρουσης

Το πρόβλημα είναι ότι οι σημερινοί ατομικιστές και προσανατολισμένοι στην καριέρα νέοι διστάζουν να καταταγούν. Η Ευρώπη παλεύει με το πρόβλημα των προσλήψεων. Μέσα και γύρω από τις ζώνες συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, είναι ζωτικής σημασίας πώς να κάνουμε περισσότερους ανθρώπους να φορέσουν τη στολή. Ορισμένες χώρες σκέφτονται ξανά μια παλιά λύση: την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για νέους, που εγκαταλείπουν το σχολείο.

Η ορολογία ποικίλλει. Στρατολογία συνήθως σημαίνει εξαναγκασμός πολιτών να ενταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις, ενώ η στρατιωτική θητεία συχνά αναφέρεται σε ένα υποσύνολο της - αναγκάζοντας τους νέους να κάνουν μια θητεία στις ένοπλες δυνάμεις.

Έτσι λειτουργεί το σύστημα αεράμυνας Iron Dome! Αν το εφαρμόσουμε στα νησιά του Αιγαίου, θα είναι αδιαπέραστo

Οι δυτικοί εγκαταλείπουν τη στράτευση, ενώ οι αυταρχικές χώρες διπλασιάζουν τον στρατό τους

 

Στις αρχές του 20ου αιώνα, περίπου το 80% των χωρών είχαν κάποια μορφή στράτευσης. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, το ποσοστό αυτό ήταν λίγο κάτω από το 40%. Η πρακτική έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων και πολλές χώρες συνέχισαν να βασίζονται σε αυτήν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Αργότερα, η Δύση στράφηκε σε εκστρατείες κατά της εξέγερσης υψηλής τεχνολογίας, όπως αυτές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Τα μαζικά στρατεύματα αντικαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό από μικρότερες δυνάμεις εθελοντών και επαγγελματιών. Από το 1995, 13 μέλη του ΟΟΣΑ, μιας λέσχης που αποτελείται κυρίως από πλούσιες χώρες, έχουν παραιτηθεί από τη στρατολογία. Όλα εκτός από οκτώ από τα 32 μέλη του ΝΑΤΟ το έχουν εξαλείψει. Αλλά οι αυταρχικές χώρες όπως το Ιράν, η Βόρεια Κορέα και η Ρωσία έχουν διπλασιάσει τον στρατό τους.

Τι συμβαίνει σε χώρες σε πόλεμο

Η πιο επείγουσα συζήτηση για τη στράτευση γίνεται σε χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρή απειλή πολέμου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ουκρανίας. Πάνω από δύο χρόνια μετά τη ρωσική εισβολή, χιλιάδες άνδρες από αυτή τη χώρα καταφεύγουν πέρα ​​από τα σύνορα της χώρας ή κρύβονται για να αποφύγουν να τους παραδώσουν ώστε να πολεμήσουν.

Στις 2 Απριλίου, λόγω έλλειψης στρατευμάτων, η ουκρανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να μειώσει την ελάχιστη ηλικία στρατολόγησης από 27 σε 25. Η Ρωσία, από την πλευρά της, έριξε εκατοντάδες χιλιάδες βίαια κινητοποιημένους στη μηχανή λείανσης του πολέμου της.

Στο Ισραήλ, τα στρατιωτικά καθήκοντα αποτελούν κεντρικό πυλώνα της ιθαγένειας. Μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, περίπου 300.000 Ισραηλινοί εγκατέλειψαν τη ζωή των πολιτών και έσπευσαν να ενταχθούν στις μονάδες τους.

Το Ισραήλ θέλει να επεκτείνει τη στρατιωτική θητεία για τους άνδρες στρατεύσιμους στα τρία χρόνια (επί του παρόντος οι νεαρές γυναίκες υπηρετούν 24 μήνες και οι νέοι άνδρες 32 μήνες) και να αυξήσει το όριο ηλικίας για τους εφέδρους στα 45.

Το Ιράν ετοιμάζει 1000 βαλλιστικούς πυραύλους δηλώνοντας: «Είμαστε πιο τρελοί από όσο νομίζετε»

Ταυτόχρονα, η απαλλαγή των υπερορθοδόξων Εβραίων από τη στρατιωτική θητεία αποτελεί αντικείμενο σκληρού πολιτικού αγώνα. Εν τω μεταξύ, στην Ασία, η Ταϊβάν προσπαθεί να προετοιμαστεί για έναν πιθανό πόλεμο με την Κίνα, καθώς οι σινοαμερικανικές εντάσεις επιμένουν.

Η Ταϊβάν παρέτεινε τη στρατιωτική θητεία το 2022 από τέσσερις μήνες σε ένα έτος. Το νησί διαθέτει μόνο 169.000 ενεργούς στρατιώτες, ενώ η Κίνα έχει περίπου 2 εκατομμύρια. Η Νότια Κορέα, όπου η στρατιωτική θητεία έχει βάναυση φήμη, προσπαθεί να την κάνει πιο ελκυστική. Η υπηρεσία έχει μειωθεί σε 18 μήνες, οι μισθοί αυξάνονται και οι σαδιστές λοχίες έχουν εξαλειφθεί. Επίσης, η κυβέρνηση θέλει να προσλάβει περισσότερες γυναίκες (η αποκλειστική στρατολόγηση ανδρών έχει τροφοδοτήσει την ανδρική δυσαρέσκεια και τις αντιφεμινιστικές πολιτικές).
 

«Θα ήσουν πρόθυμος να πολεμήσεις;»

Σε πολλά μέρη, όσοι στρατολογούν για τις ένοπλες δυνάμεις παλεύουν με τις μεταβαλλόμενες αξίες: οι νεαροί άνδρες έχουν γίνει απρόθυμοι να πολεμήσουν ακόμη και σε αμυντικούς πολέμους.

Για δεκαετίες, η Έρευνα Παγκόσμιων Αξιών (WVS), ένα ακαδημαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα, θέτει σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο την ίδια ερώτηση: «Θα ήσασταν πρόθυμοι να πολεμήσετε για τη χώρα σας;»

Στον πιο πρόσφατο γύρο της έρευνας, μεταξύ 2017 και 2022, μόνο το 36% των Ολλανδών μεταξύ 16 και 29 ετών απάντησε ναι. Οι στρατολόγοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν με μια ρητορική πατριωτισμού, αυτοεκπλήρωσης και κοινών αξιών. Υπάρχουν επίσης καμπάνιες με influencers στο TikTok και στο Instagram. Όμως δεν φαίνεται να είναι αρκετό για να πετύχουμε τους στόχους.

Αλλαγή αξιών

Αυτή η κατάσταση είναι εν μέρει αναμενόμενη. Καθώς οι χώρες γίνονται πλουσιότερες, οι πολίτες τους τείνουν να γίνονται λιγότερο πρόθυμοι να θυσιαστούν για το έθνος. Ο Herfried Münkler, Γερμανός πολιτικός επιστήμονας, αποκάλεσε τις δυτικές δημοκρατίες «μετα-ηρωικές» κοινωνίες, στις οποίες «η μεγαλύτερη αξία είναι η διατήρηση της ανθρώπινης ζωής» και η προσωπική ευημερία.

Σίγουρα παίζει ρόλο η ιστορία. Η προθυμία για μάχη είναι χαμηλή στις χώρες που έχασαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία). Στην Ισπανία και την Πορτογαλία, δεκαετίες στρατιωτικής δικτατορίας έχουν κάνει πολλούς πολίτες να υποψιάζονται τις ένοπλες δυνάμεις.

Αλλά τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν όταν δούνε ότι πλησιάζει η σύγκρουση. Σύμφωνα με ένα έγγραφο των Wolfgang Wagner και Alexander Sorg του Πανεπιστημίου VU του Άμστερνταμ και Michal Onderco του Πανεπιστημίου Erasmus του Ρότερνταμ, η εγγύτητα στον πόλεμο κάνει τους πολίτες πιο πρόθυμους να πολεμήσουν.

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο

Τα ελλείμματα σε πολλά δημοκρατικά κράτη υποδηλώνουν ότι οι καλύτερες στρατηγικές στρατολόγησης δεν μπορούν να κάνουν πολλά για την αύξηση του αριθμού των στρατευμάτων. Στις φιλελεύθερες κοινωνίες, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σκέφτονται να υπηρετήσουν στον στρατό μόνο αν δεν βρίσκουν αλλού δουλειά.

Η επανεισαγωγή της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για νέους θα μπορούσε να είναι πολιτικά και πρακτικά αδύνατη για τον ίδιο λόγο που η στρατολόγηση είναι ανεπαρκής: οι πολίτες αισθάνονται αποξενωμένοι από τις ένοπλες δυνάμεις. Ωστόσο, το σκανδιναβικό μοντέλο φαίνεται να συμβάλλει στη γεφύρωση αυτού του χάσματος, διασφαλίζοντας ότι η στρατιωτική θητεία παραμένει φυσικό μέρος της κοινωνικής ζωής και ενθαρρύνοντας περισσότερους που εγκαταλείπουν το σχολείο να σκεφτούν μια καριέρα στον τομέα. Άλλοι νέοι μπορούν να καταταγούν μόνο σε περίπτωση ανεργίας.

«Ο φόβος είναι αυτός που σε ωθεί να δράσεις», λέει ο Αντρέι, πρώην τηλεοπτικός παραγωγός που τώρα πολεμά στην ανατολική Ουκρανία. Επιστρατεύτηκε την επομένη της ρωσικής εισβολής. Οι περισσότεροι Ουκρανοί δεν πίστευαν ότι θα έπρεπε ποτέ να πολεμήσουν για τη χώρα τους.