Του Μάνου Χατζηγιάννη

Στο σαιξπηρικό αριστούργημα “Οθέλλος” ο κακόβουλος και εκδικητικός χαρακτήρας του Ιάγου που δηλητηριάζει τη σχέση του πρωταγωνιστή με τη γυναίκα του Δυσδαιμόνα, μιλάει σε κάποιο σημείο για κάργιες που αναζητάνε τη λεία τους…

Αυτές οι κάργιες έχουν διεισδύσει για τα καλά στη νελληνική κοινωνία και αναζητούν τη λεία τους. Κάργιες, που μπορεί να μην χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια, όπως έγραφε ο Καρυωτάκης, αλλά αρέσκονται με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαγητό σαν τον διάβολο του Φάουστ, να κλέβουν την ψυχή των οφελουμένων τους.

Ξέρω πολύ ποιητικά όλα αυτά, αλλα΄καθόλου άσχετα… Οι σύγχρονοι Ιάγοι της “προσφοράς στον συνάνθρωπο” με αφορμή το προσφυγικό, οι οποίοι δηλητηριάζουν τους κάθε λογής ξεριζωμένους, έχουν όνομα και ταυτότητα και κατοικοεδρεύουν στις διάφορες ΜΚΟ. Γιατί οι ΜΚΟ δεν είναι όλες αθώες… Μπορεί να συμμετέχουν σε αυτές εθελοντές που πιστεύουν στην σημασία της αλληλεγγύης και της προσφοράς στον συνάνθρωπο, όμως δυστυχώς πολλάκις και εκείνοι γίνονται θύματα του κάθε μαριονετίστα που έχει άλλους σκοπούς.

Αλήθεια που είναι όλες αυτές οι ΜΚΟ σήμερα που η Ελλάδα, που οι Έλληνες, πάσχουν; Και αυτό δεν είναι τσιτάτο πατριδοκάπηλων του ενός ή του άλλου κόμματος , είναι η μεστή αλήθεια.

Που είναι οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις οι οποίες σπέυδουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες στις θάλασσες και στις ακτές -και καλά κάνουν (αν και οι σκοποί τους είναι αμφισβητίσιμοι)- αλλά σήμερα που η Ελλάδα ζει πολεμικές σκηνές μετά τις πυρκαγιές είναι ανύπαρκτες;

Μέσα σε λίγες ώρες σύλλογοι, φορείς, ομάδες αλλά και μεμονωμένοι συμπολίτες μας μέσω ίντερνετ με μπροστάρη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν χτίσει γέφυρες αλληλεγγύης και έχουν κινήσει γη και ουρανό έχοντας ξεκινήσει να μαζεύουν τα απαραίτητα για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας που έζησαν την φρίκη και ξεριζώθηκαν.

Αυτοί είναι η πιο τρανή απόδειξη πως η ανθρώπινη αλληλεγγύη νικά τις φλόγες! Από παντού, από όλη τη χώρα, ξεκινούν καραβάνια προσφοράς ως έμπρακτη στήριξη στους πυρόπληκτους.

Συμπράττοντας εθελοντικά και βοηθώντας στον πόνο του συνανθρώπου μας αποδεικνύουμε τις βασικές αρχές μιας συμπαγούς και ανιδιοτελούς κοινωνίας παρά τις προσπάθειες των εξουσιαστών και των κολαούζων τους να μας διχάσουν. Αποδεικνύουμε πως ακόμη υπάρχει ελπίδα…

Οι ΜΚΟ που είναι σε όλα αυτά; Άφαντες επειδή δεν είναι πρόσφυγες τα θύματα δηλαδή επειδή δεν θα πάρουν κοινοτικά κονδύλια για να τους περιθάλψουν; Άφαντες με το Α το στερητικό μεγάλο όσο μεγάλες είναι οι στερήσεις των πληγέντων!

Στο απέραντο μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα, εδώ όπου το επίσημο κράτος έχουν υποκαταστήσει οι κάθε λογής αμφιβόλου προελέυσεως και αξιοπιστίας ΜΚΟ, το δέντρο της οργής ποτίζεται από ειδικούς… κηπουρους.

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως πολλές φορές η φιλανθρωπία είναι πιο επικερδής φάμπρικα!

Μιας και αρχίσαμε με Σαιξπηρ ας τελειώσουμε με μια ακόμη ρήση από Άμλετ αυτή τη φορά: Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…