Με ένα εξώφυλλο το οποίο προσομοιάζει με αυτό που ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ κοινοποίησε και τον απεικονίζει ως… βασιλιά, κυκλοφορεί ο θέλοντας έτσι να τονίσει το προσωποπαγές της πολιτικής του.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανάλυσή του το περιοδικό, ο Ντόναλντ Τραμπ, στον πρώτο μήνα της θητείας του, έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στους υποστηρικτές του και σοκ στους αντιπάλους του.
Με έναν πολιτικό «κεραυνοβόλο πόλεμο», επιχειρεί να μετατρέψει την προεδρία στην κυρίαρχη εξουσία της χώρας, παραμερίζοντας τον ρόλο του Κογκρέσου και των δικαστηρίων. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι μέχρι πού θα φτάσει αυτή η προσπάθεια και ποιες θα είναι οι συνέπειες για το αμερικανικό δημοκρατικό σύστημα.
Υπενθυμίζεται πως την Τρίτη, ο Λευκός Οίκος με ανάρτηση που κοινοποίησε ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος, με αφορμή την κατάργηση των διοδίων δημοσίευσε σκίτσο του Τραμπ με στέμμα με λεζάντα «Long live the King!» δηλαδή «Ζήτω ο Βασιλιάς»!
Σύμφωνα με τον Economist, ο Τραμπ έχει δείξει ότι επιδιώκει τη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια του. Κυβερνά μέσω προεδρικών διαταγμάτων, αγνοώντας συχνά το Κογκρέσο, και έχει προσπαθήσει να περιορίσει τη δύναμη του δικαστικού σώματος. Πολλά από τα περίπου 70 εκτελεστικά του διατάγματα έχουν αμφισβητηθεί ως αντισυνταγματικά, προκαλώντας μια δοκιμασία αντοχής με το δικαστικό σύστημα.
Επιπλέον, έχει επιβάλει αυστηρούς ελέγχους σε κυβερνητικά τμήματα. Η Washington Post ανέφερε ότι οι υποψήφιοι για ανώτερες θέσεις εργασίας στις μυστικές υπηρεσίες και την επιβολή του νόμου ρωτήθηκαν αν προσυπογράφουν τον ψευδή ισχυρισμό του κ. Τραμπ ότι κέρδισε τις εκλογές το 2020. Ο κ. Τραμπ έχει επίσης σαρώσει τις εγγυήσεις που θεσπίστηκαν μετά το Watergate και αποσκοπούσαν στο να κρατήσουν το Υπουργείο Δικαιοσύνης μακριά από την πολιτική. Μία από τις πρώτες πράξεις του υπουργείου ήταν να ζητήσει από τους εισαγγελείς να αποσύρουν τις κατηγορίες για διαφθορά εναντίον του Έρικ Άνταμς, του δημάρχου της Νέας Υόρκης -αν και μόνο για όσο διάστημα κάνει ό,τι απαιτεί ο κ. Τραμπ.
Η διαμόρφωση της νέας αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ο Τραμπ επιδιώκει να απομακρύνει τις ΗΠΑ από πολυμερείς οργανισμούς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, και να χρησιμοποιεί εμπορικούς δασμούς ως μοχλό πίεσης.
Η στάση του απέναντι στη Ρωσία και η αμφισβήτηση της διατλαντικής συμμαχίας με την Ευρώπη υποδεικνύουν μια προσέγγιση που θεωρεί τις παραδοσιακές συμμαχίες ως διαπραγματεύσιμες και όχι ως αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής στρατηγικής.
Παραλληλισμοί με την ιστορία και οι κίνδυνοι
Ο Τραμπ δεν είναι ο πρώτος πρόεδρος που επιχειρεί να συγκεντρώσει εξουσία. Ο Φράνκλιν Ρούζβελτ εξέδωσε πάνω από 3.700 εκτελεστικά διατάγματα, ενώ η ισχύς της προεδρίας ενισχύεται σταδιακά εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκει να επιβάλει τη βούλησή του, αγνοώντας θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, είναι ανησυχητικός σύμφωνα με την ανάλυση του περιοδικού. Η υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας απειλεί τον διαχωρισμό των εξουσιών, βασικό πυλώνα της αμερικανικής δημοκρατίας, αναφέρει ο Economist.
Πιθανά αντίμετρα και αντιδράσεις
Η δικαστική εξουσία, αν και κινείται αργά, έχει τη δύναμη να ανακόψει τις υπερβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο ενδέχεται να απορρίψει ορισμένα από τα διατάγματα του Τραμπ, προκαλώντας μια συνταγματική κρίση εάν ο πρόεδρος επιλέξει να τα αγνοήσει.
Επιπλέον, η πραγματικότητα της οικονομίας θα αρχίσει να ασκεί πίεση στην κυβέρνηση. Οι αυξημένοι δασμοί και τα δημοσιονομικά ελλείμματα οδηγούν σε πληθωριστικές πιέσεις, κάτι που οι αγορές και οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αγνοήσουν. Εάν το κράτος δεν μπορεί να παρέχει βασικές υπηρεσίες λόγω της απορρύθμισης της γραφειοκρατίας, η κοινή γνώμη μπορεί να στραφεί εναντίον του Τραμπ, ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρός φαίνεται αυτή τη στιγμή.
Συμπέρασμα: Το μελλοντικό στοίχημα της Αμερικής
Στην εξωτερική πολιτική, ο Τραμπ έχει τη δυνατότητα να επιφέρει σημαντικές αλλαγές πριν υπάρξει αντίδραση. Στο εσωτερικό, όμως, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις ίδιες τις θεσμικές δομές της αμερικανικής δημοκρατίας. Η πιθανότητα μιας συνταγματικής κρίσης ή ενός θεσμικού αδιεξόδου είναι υπαρκτή.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι οι εξουσίες που συγκεντρώνει ο Τραμπ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των Ρεπουμπλικάνων από έναν μελλοντικό Δημοκρατικό πρόεδρο. Γι' αυτό, το κόμμα του θα πρέπει να σκεφτεί αν η απεριόριστη εξουσία είναι πραγματικά προς το συμφέρον του μακροπρόθεσμα. Η ισορροπία μεταξύ προεδρικής ισχύος και δημοκρατικών θεσμών αποτελεί το κεντρικό στοίχημα των επόμενων ετών για την Αμερική.
